برای محکومیت ایران لحظه‌شماری می‌کنند

جلال میرزایی | عضو کمسیون انرژی مجلس دهم

قرارداد کرسنت از معدود قراردادها در حوزه وزارت نفت بوده که برخی از همان ابتدای انعقاد این قرارداد به مخالفت با آن برخاستند و با گذشت زمان نه تنها کوتاه نیامدند بلکه با دامن زدن به آن پای نهادهای نظا تی را به آن باز کردند. منتقدان این قرارداد با این استدلال که درجریان انعقاد این قرارداد دلالی و ارتشاء صورت گرفته و عناصری در این میان به دریافت و پرداخت رشوه مبادرت کرده‌اند، به مخالفت با آن پرداختند. بنابراین عمده مطالبی که توسط جریان مخالف بیان شده در همین حدود بوده است.
در واقع تداوم انتقادات سازمان یافته در رابطه با قرارداد باعث گردید اهداف اصلی پروژه یعنی توسعه “میدان گازی سلمان”که میدانی است مشترک بین ایران و عربستان نادیده گرفته شود. علاوه بر این‌که فروش گاز حاصل از این میدان به امارات و بازاریابی برای گاز ایران که بخش بزرگی از گاز مورد نیاز امارات (همچون بحث قرارداد با پاکستان) را تامین می‌کرد هم به محاق رفت.
نکته عجیب و سوال برانگیز در خصوص رفتار و رویکرد مخالفان این قرارداد این است که چرا هیچ وقت سراغ عملکرد طرف اماراتی و تأخیرهایی که در اجرایی کردن پروژه داشته نرفته اند و بدون توجه به منافع ملی کشور صرفا دنبال بهره برداری سیاسی بوده‌اند. این در حالی است که بانیان این قرارداد علی رغم اینکه پاسخ های قانع کننده ای داشته و همواره آمادگی لازم برای حضور در مراجع نظارتی جهت رفع ابهامات را داشته اند اما به خاطر وجود ملاحظاتی در رابطه با منافع کشور اغلب ترجیح داده اند که سکوت اختیار کنند.مرور موضعگیری های بعمل آمده در عرصه مطبوعات راجع به این قرارداد و تطبیق آن با مصالح کشور که عمدتا توسط عناصری از یک جریان سیاسی صورت گرفته نشان می دهد که این افراد خود را از رعایت ابتدایی ترین ملاحظات مربوط به منافع ملی بی نیاز دانسته و در برهه های زمانی حساس مطالبی را بر زبان آورده اند که شائبه تعمدی بودن این رفتارها در جهت ضربه زدن به منافع کشور را قوت بخشیده است. سوال این است که چرا ج یان مخالف این قرارداد هیچگاه نخواست اندک تاملی روی اهداف این پروژه چه در حوزه توسعه یک میدان مشترک گازی و چه در ح. زه بازاریابی داشته باشد و با این رویکرد به سراغ اصلاح و رفع نارسایی های آن برآید . چرا این جریان هیچگاه بر روی تأخیر و تعلل طرف اماراتی تمرکز نکرده است. ابهام دیگر این است که چرا هیچ وقت منتقدان وزیر نفت به جای هجمه به ایشان ترجیح ندادند به شرکت اماراتی حمله کنند و این انتقاد به جا را مطرح کنند که طرف اماراتی که هیچ هزینه ای را برای عملیاتی کردن قرارداد متحمل نشده از چه بابت طلب غرامت می نماید. نتیجه آنکه مطالعه برخی از مکاتبات مربوط به این پرونده آشکا ا نشان می دهد و بر این حقیقت تلخ گواهی می دهد که چگونه ترجیح منافع سیاسی جناحی و قصد بهره برد ی سیاسی در جهت حذف رقبای سیاسی منافع کشور ا به بازی می گیرند. آنچه برای نگارنده عجیب است این است که چرا آقایانی که مدعی مبارزه با فساد هستند چرا به مساله به این مهمی توجه نمی‌کنند که چنین تحرکاتی منجر به زیان جدی برای کشور خواهد شد. سوال این است که چرا به محض اطلاع از شروع بررسی پرونده توسط دادگاه لاهه، عده‌ای در داخل به جنب و جوش میفتند و خواسته یا ناخواسته مطالبی را بر زبان می آورند که منافعی ب ای طرف اماراتی دارد؟ . البته این جریان می‌داند که آقای زنگنه به خاطر کم کردن فشارها از روی خود، مسائل و منافع ملی را نادیده نخواهد گرفت. اما بآ وجود اطلاع از پایبندی آقای زنگنه یه مصالح کشور امآ همچنان به ادامه راه خود اصرار دارند و وزیر را تحت فشار می‌گذارند. اگر هم با سکوت وزیر مواجه می شوند موجی از تخریب را علیه آقای زنگنه راه می اندازند. از نظر بنده این عده بدشان هم نمی‌آید و شاید هم لحظه شماری می کنند که دادگاه به نفع طرف اماراتی رأیی صادر کند . آنان بی صبرانه جهت فرارسیدن چنین روزی لحظه شما ی می کنند..بی جهت نیست که هر چند وقت یک بار به شایعات راجع به صدور حکم علیه شرکت ملی نفت دامن می زنند./ منبع:هفته نامه صدا