رنسانس حملونقل: خودروهای برقی را فراموش کنید، دوچرخه سیستم حملونقل را متحول میکند
قدرت پدال در حال رونق گرفتن است و جنگ فرهنگی جدیدی را به راه انداخته است. ساخت خطوط مختص دوچرخهسواری بسیار ارزانتر از متروهای جدید است و به شهرها اجازه میدهد تا با تشویق مردم به تغییر از چهارچرخ به دوچرخ، ترافیک را کاهش داده و در هزینهها صرفهجویی کنند.
به گزارش «انرژی امروز» از اکونومیست، چرا برنامهریزان شهری دوچرخهها را دوست دارند؟ کافیست در بخشی از خیابان سنت دنیس در مونترال بیاستید و وسایل نقلیه در حال عبور را بشمارید. خبرنگار اکونومیست در یک پنجشنبه آفتابی، در طول ده دقیقه در طول ساعات شلوغی، ۱۳۲ دوچرخه (همراه حداقل شش دوچرخه بچههایی بودند) را شمرد که به یک سمت حرکت میکردند.
در لاین مجاور و بسیار وسیعتر، اتومبیلها، ۸۲ ماشین (تقریبا همه تک سرنشین) و یک اتوبوس شهری، با سرعت سپر به سپر از کنار هم عبور میکردند.
ترافیک در سمت خودروها شدید است. با این حال، هنوز فضای زیادی در لاین دوچرخه وجود دارد که در یک روز در ماه ژوئن با بیش از ۱۴۰۰۰ دوچرخهسوار پر میشود. در طول یک دهه گذشته، و به ویژه تحت نظر والری پلانت، شهردار از سال ۲۰۱۷، مونترال به شهر پیشرو دوچرخهسواری در آمریکای شمالی تبدیل شده است.
در محله پلاتو، دوچرخهها یک پنجم از کل سفرها را تشکیل میدهند که تنها کمی کمتر از خودروها است. در سراسر شهر، بیش از یک سوم جمعیت حداقل هفتهای یک بار دوچرخهسواری میکنند. استفاده از طرح اشتراک دوچرخه شهر، بیکسی، از سال ۲۰۱۹ دو برابر شده و به ۱۳ میلیون سفر در سال گذشته رسیده است.
رونق دوچرخهسواری مونترال تنها یک نمونه از چگونگی تغییر سریع شهرها در سراسر جهان ثروتمند توسط یک فناوری جدید حمل و نقل تحولآفرین است.
این فناوری بسیار کممصرف است، تقریبا هیچ هزینهای ندارد، ازدحام و آلودگی را کاهش میدهد و نیاز به پارکینگهای بزرگ را از بین میبرد. با این حال، این فناوری، آنطور که غولهای فناوری و مدیران صنعت خودرو تصور میکردند، خودروی برقی خودران نیست. بلکه دوچرخه است.
و مانند هر فناوری تحولآفرین، با افزایش استفاده از دوچرخه و تلاش شهرها برای لذتبخش کردن دوچرخهسواری، دوچرخهها مردم را دوقطبی میکنند و جنگهای فرهنگی را به راه میاندازند.
اگرچه تاکسیهای رباتیک رشد چشمگیری داشتهاند، اما در مقایسه با رقبای پدالی بسیار سریعتر، به طرز کسلکنندهای به نظر میرسند. وایمو، شرکت تاکسیهای خودران آلفابت، با افتخار اعلام میکند که خودروهایش حدود ۲۵۰ هزار سفر در هفته انجام میدهند.
با این حال، تنها در نیویورک، این تعداد سفر هر سه روز یکبار با استفاده از طرح اشتراک دوچرخه شهر انجام میشود.
در لندن، تعداد دوچرخهسواران اکنون در منطقه مالی شهر، دو برابر بیشتر از خودروها است. پاریس، جایی که اکنون تعداد دوچرخهسواران در کل شهر از رانندگان بیشتر است، در حال رقابت با پایتختهای سنتی دوچرخهسواری اروپا، یعنی آمستردام و کپنهاگ، است، اگرچه دوچرخهسواری در آن شهرها نیز هنوز در حال رشد است.
در کپنهاگ، پایتخت دانمارک، دوچرخهها تقریبا نیمی از سفرهای رفت و آمد به محل کار و مدرسه را تشکیل میدهند.
حتی در پکن، تنها ۳۰ سال پس از اینکه اکثر دوچرخهسواران از جادههای شهر بیرون رانده شدند تا راه برای خودروها باز شود، تعداد دوچرخهسواران دوباره در حال افزایش است. فقط این روزها احتمال اینکه آنها یک دوچرخه شیک برومپتون سوار شوند بیشتر از یک کبوتر پرنده سیاه (black Flying Pigeon) وسیله نقلیه پدالی رایج در سالهای پس از انقلاب کمونیستی، است.
دوچرخههای برقی (به نوعی) در کشورهای در حال توسعه نیز در حال رونق گرفتن هستند. در داکا، پایتخت بنگلادش، ریکشاهای برقی به سرعت جایگزین ریکشاهای بنزینی میشوند. تاکسیهای موتورسیکلت برقی نیز در بسیاری از شهرهای شرق آفریقا به سرعت در حال رشد هستند.
اولین دلیل این رنسانس دوچرخهسواری، کووید-۱۹ بود. پس از شیوع بیماری همهگیر، فروش دوچرخهها به شدت افزایش یافت، زیرا مسافران سعی کردند از وسایل نقلیه عمومی استفاده نکنند و دولتها برای تشویق به فاصلهگذاری اجتماعی، خطوط دوچرخهسواری موقت ایجاد کردند.
در یک نظرسنجی آمریکایی، ۱۸ درصد از پاسخدهندگان گفتند که دوچرخه خریدهاند، که بسیاری از آنها برای اولین بار بود که این کار را انجام میدادند و این امر به افزایش ۱۶ درصدی میانگین تعداد سفرهای هفتگی با دوچرخه بین تابستانهای ۲۰۱۹ و ۲۰۲۰ کمک کرد.
در توکیو، ۲۳ درصد از تاجران برای جلوگیری از شلوغی قطار، با دوچرخه به محل کار میروند.
دلیل دوم، پیشرفت در فناوریهای باتری و دوچرخههای برقی بود که آنها را ارزانتر و سواری را لذتبخشتر کرد. این دوچرخهها با ارائه کمک پدال به دوچرخهسواران، امکان دوچرخهسواری را فراهم میکنند.
کارگران میتوانند بدون عرق کردن یا نیاز به تعویض لباس در جلسات حاضر شوند. آنها به ویژه برای حمل و نقل کودکان و خرید مواد غذایی مفید هستند، که اگر فقط با نیروی پدال انجام شود، دشوار است.
دوچرخههای برقی استفاده از طرحهای اشتراک دوچرخه محلی را به شدت تسریع و سودآور کردهاند.
برای مثال، با طرح دوچرخهسواری «Divvy» شیکاگو، دوچرخههای برقی اکنون ۷۰ درصد بیشتر از دوچرخههای «کلاسیک» مورد استفاده قرار میگیرند، با وجود اینکه بسیار گرانتر هستند.
میخواهم دوچرخهام را برانم
دلیل سوم، گسترش زیرساختهای مناسب دوچرخهسواری است. دوچرخهها عمدتا به عنوان نوعی وسیله حمل و نقل در اواسط قرن بیستم از بین رفتند، نه تنها به این دلیل که ماشینها سریعتر و راحتتر بودند، بلکه به این دلیل که ماشینها دوچرخهسواری را به طرز فاجعهباری خطرناک کردند.
در سال ۱۹۵۰، حداقل ۸۰۵ دوچرخهسوار در جادههای بریتانیا کشته شدند، ده برابر تعداد کشتهشدگان سال گذشته. در سال ۱۹۸۷، پی.جی. اورورک، طنزپرداز آمریکایی، با خوشحالی پیشبینی کرد که دوچرخهسواران به دلیل زیر گرفته شدن توسط کامیونها «منقرض» خواهند شد.
افسوس برای رانندگانی که از دوچرخه متنفرند (هرچند برای همه خوشحالکننده است)، اورورک اختراع خط دوچرخهسواری جداگانه را پیشبینی نکرده بود.
خطوط دوچرخهسواری، دوچرخهسواران را به وجود میآورند زیرا تا حد زیادی خطر له شدن توسط رانندگان بیاحتیاط یا پرخاشگر SUV را از بین میبرند.
بررسیها نشان میدهد که نرخ دوچرخهسواری در کشورهایی که دوچرخهسواران احساس امنیت بیشتری دارند، بالاتر است.
ساخت خطوط مختص دوچرخهسواری بسیار ارزانتر از متروهای جدید است و به شهرها اجازه میدهد تا با تشویق مردم به تغییر از چهارچرخ به دوچرخ، ترافیک را کاهش داده و در هزینهها صرفهجویی کنند.
برنت تودریان، برنامهریز ارشد سابق ونکوور، میگوید: «اگر خطوط دوچرخه را به خوبی بسازید و سیستم دوچرخهای داشته باشید که بتواند با ماشین رقابت کند، دوچرخهها میتوانند تا حد زیادی به کاهش ازدحام کمک کنند.»
در مونترال، مادلین گی، مادر ۳۷ ساله سه فرزند، نمونه خوبی از چگونگی عملکرد این روش است. او میگوید: «من هرگز، هرگز به عنوان یک بزرگسال یا یک کودک در شهر دوچرخهسواری نکردهام.»
اما از زمانی که شهر شروع به ساخت خطوط دوچرخه کرد، او و همسرش ماشین دوم خود را فروختند. اکنون خانم گی هر روز با دوچرخه خود فرزندانش را به مدرسه میرساند. سپس با دوچرخه به محل کار میرود.
در دوران خانم پلانت، مونترال در طول تابستان شروع به بستن کل خیابانها به روی خودروها، باریک کردن برخی دیگر از خیابانها و حذف فضاهای پارکینگ کرده است.
خانم پلانت میگوید ایده این است که رانندگان را به طور کامل متوقف نکنیم، بلکه سرعت آنها را کاهش دهیم و خیابانها را برای همه کاربران از جمله عابران پیاده امنتر کنیم.
او اصرار دارد که این برای مشاغل خوب است (اگرچه بسیاری از مشاغل هنوز از خطوط دوچرخه متنفرند). از زمان افتتاح خط دوچرخه در خیابان سنت دنیس، ویترینهای خالی مغازهها به نصف کاهش یافته است.
با این حال، خطوط دوچرخه امنتر اغلب در یک مبارزه با حاصل جمع صفر برای فضای جاده و مکانهای پارکینگ در مقابل خودروها قرار میگیرند و دوچرخهسواران و رانندگان را در دو طرف یک جنگ فرهنگی فزاینده و شدید قرار میدهند.
اگرچه خطوط دوچرخه کمتر از 2درصد از فضای جادهها را در مونترال اشغال میکنند (خودروها 80درصد و عابران پیاده بقیه را)، اما این خطوط در انتخابات شهرداری در 2 نوامبر موضوع داغی هستند.
ثریا مارتینز فرادا، نامزد اصلی اپوزیسیون، میخواهد خطوط دوچرخه جدید را متوقف کند و خطوطی را که صاحبان مشاغل را مضطرب میکند، حذف کند.
بیش از یک دهه پیش، راب فورد، شهردار وقت تورنتو عبارت «جنگ علیه خودروها» را رواج داد و قول داد که بودجه قطارهای سبک شهری را کاهش داده و خطوط دوچرخه را حذف کند.
این شعار جنگی به شدت توسط سیاستمداران پوپولیست و راستگرا در جاهای دیگر نیز مطرح شده است. نایجل فاراژ، رهبر حزب اصلاحات راست افراطی بریتانیا، محدودیتهای سرعت پایین و خطوط دوچرخه را به عنوان نشانهای از «تعصب ضد خودرو» میداند.
ریچارد هولدن، وزیر حمل و نقل سایه بریتانیا، دولت را به راه انداختن «جنگ علیه رانندگان» متهم میکند.
سر صادق خان، شهردار چپگرای لندن، میگوید یکی از دشوارترین انتخابهای سیاسی او گسترش منطقه هوای پاک شهر بود، زیرا به خاطر این طرح تهدیدهای مرگ زیادی دریافت کرد.
در برلین در سال ۲۰۲۳، هنگامی که اتحادیه دموکرات مسیحی محافظهکار به قدرت رسید، بلافاصله خطوط دوچرخه جدید برنامهریزی شده توسط اسلاف چپگراتر حزب را به حالت تعلیق درآورد.
اینکه مناطقی که بیشترین طرفدار دوچرخهسواری هستند، معمولاً محل زندگی جوانان ثروتمندی هستند که به احزاب چپگرا رأی میدهند، به تحریک پوپولیستها کمک میکند.
در آمریکا، پس از روی کار آمدن دونالد ترامپ، وزارت حمل و نقل دستور بررسی تمام بودجه فدرال برای پروژههایی مانند خطوط دوچرخهسواری با هدف کاهش مصرف سوخت فسیلی را داد. مالکیت و استفاده از خودرو به طور فزایندهای خط تمایز در سیاستهای اروپا و آمریکا است.
در انتخابات مقدماتی اخیر دموکراتها در شهر نیویورک، زهران ممدانی، سوسیالیستی که خودرو ندارد و به سابقه هزاران سواری خود در سیتیبایک افتخار میکند، در حوزههایی که تعداد کمی رانندگی میکنند، بهترین عملکرد را داشته است. رانندگان به اندرو کومو رأی دادند.
مسابقات در راه است
دوچرخههای برقی مشکلات واقعی ایجاد میکنند. از آنجا که سنگینتر هستند و سریعتر حرکت میکنند (و اغلب توسط تازهکارها رانده میشوند)، تصادفاتشان میتوانند بدتر از دوچرخههای سنتی باشند.
در هلند، مرگ و میر دوچرخهسواران در سال ۲۰۲۲ به بالاترین حد خود رسید. میزان مرگ و میر دوچرخهسواران برقی به مراتب بیشتر از دوچرخهسواران معمولی است. نگرانیها در مورد آسیب دیدن نوجوانان، دهها محله در آمریکا را به ممنوعیت دوچرخههای برقی سوق داده است.
افزایش دوچرخههای برقی غیرقانونی و سریع، نوعی که میتوانند از طریق دریچه گاز شتاب بگیرند، نه فقط پدال، به این مشکل میافزاید.
در لندن و نیویورک، این دوچرخهها به دوچرخههای مورد علاقهی تحویلدهندگان غذا تبدیل شدهاند که هر چه سریعتر حرکت کنند، پول بیشتری به دست میآورند.
در اکثر شهرهای ایالات متحده، فقط دوچرخههایی با پدال و حداکثر سرعت 20 مایل در ساعت (32 کیلومتر در ساعت) در خطوط دوچرخهسواری مجاز هستند. در اروپا، محدودیت سرعت معادل 25 کیلومتر در ساعت است.
اما بسیاری از تولیدکنندگان چینی دوچرخه یا موتورهایی میفروشند که میتوانند برای حرکت بسیار سریعتر اصلاح شوند. این دوچرخهها عابران پیاده را میترسانند.
در شهر نیویورک، پلیس تحت نظر شهردار، اریک آدامز، که اخیراً از رویارویی با ممدانی در ماه نوامبر خودداری کرده است، با موجی از دستگیریها به افزایش سریع دوچرخههای برقی پاسخ داده است.
در کمال تعجبِ طرفداران ایمنی دوچرخه، دوچرخهسواران با اتهامات جنایی روبرو هستند، در حالی که رانندگان خودرو که قانون را زیر پا میگذارند، معمولاً جریمه میشوند.
این چالشها، روند پذیرش مجدد دوچرخه را کند میکند. با این حال، در شهرهایی که دوچرخه را به جریان اصلی تبدیل کردهاند، ایده بازگشت به خیابانهای پر از ماشین مسخره تلقی میشود.
در هلند، نخست وزیر سابق، مارک روته، با دوچرخه به محل کار میرود.
در دانمارک، سال گذشته، پادشاه فردریک به همراه دو پسرش با یک دوچرخه باری برقی به یک رویداد خیریه رسید.
در پاریس، شکایت جدیدی وجود دارد: ترافیک دوچرخه. مونترال هم اکنون، حداقل در تابستان، به آن نقطه رسیده است.
