سوال دارایی های متروک: آیا اکتشافات جدید نفت و گاز ارزش دارند؟

ریستاد انرژی می گوید 10 درصد از منابع نفتی قابل استخراج دنیا، یعنی چیزی برابر با 125 میلیارد بشکه نفت، در همان زیر زمین رها خواهد شد.

به گزارش «انرژی امروز» از بلومبرگ، چند نقطه در انتهای پایین نقشه جغرافیایی کره زمین در جنوب اقیانوس اطلس، یعنی جزایر فالکلند، یک زمانی برای شرکت های صنایع نفتی محلی بود برای جستجوی منابع جدید.

حالا یک دهه بعد از اولین اکتشاف 1.7 میلیارد بشکه ای نفت خام در آبهای اطراف آن، این سرزمین آن سوی آبی بریتانیا که با آرژانتین بر سر مالکیت آن تنش دارد، بیش از گذشته به فراموشی سپرده شده است.

پروژه های اکتشافی این سرزمین نماد آن چیزی را پیدا کرده اند که شرکت های نفتی با نام «دارایی های متروک» می شناسند. دارایی هایی که هزینه هایش برای مالکان آنها بسیار بیشتر از رها کردنشان است.

ویروس کرونا برای شرکت های نفتی و تقاضای نفت، ویرانی به بار آورده است، غول های نفت اروپا حالا به این نتیجه رسیده اند که نفت و گاز میلیارد دلاری شاید از این پس هرگز از زیر زمین بیرون کشیده نشود.

بحران کرونا دنیا را به سوی انرژی های پاک تر کشانده است، سوخت های فسیلی حالا دیگر بسیار ارزان تر خواهند بود اما هزینه کربن منتشر شده از آنها بسیار گران تمام خواهد شد.

هممین دو مورد کافی است تا نفتی ها به این نتیجه برسند که ادامه روند فعلی دیگر چندان ارزشی نخواهد داشت. بریتیش پترولیوم به چنین نتیجه ای رسیده است: دیگر اکتشافی جدید در کشورهای جدید نخواهد داشت.

پیش از این هم صنعت نفت با گذار انرژی دست و پنجه نرم کرده است، کرونا ویروس آن را تشدید کرد.

ریستاد انرژی می گوید 10 درصد از منابع نفتی قابل استخراج دنیا، یعنی چیزی برابر با 125 میلیارد بشکه نفت، در همان زیر زمین رها خواهد شد.

پروژه سی لیون در فالکلند از سال 2010 استخراج نفت را آغاز کرد. میلیون ها دلار قبل و بعد از تنش بین آرژانتین و بریتانیا بر سر مالکیت این جزیره، خرج این میدان نفتی شد اما هنوز که هنوز است حتی یک بشکه نفت هم از این میدان وارد بازارهای نفت نشده است. حالا پریمر اویل، یکی از شرکت های فعال در این میدان نفتی هر چه دارد و ندارد را در این میدان رها کرده و به حال خود گذاشته است، دارایی هایی به ارزش بیش از 200 میلیون دلار سرمایه گذاری.

بریتیش پترولیوم هم به نتیجه مشابهی رسیده است.

فشارها برای کاهش انتشار کربن هم غول های نفتی را بر آن داشته است تا در تصمیمات خود تجدیدنظر کنند. مثلا توتال فرانسه 8 میلیارد دلار از ارزش دارایی های خود کاست.

ریستاد انرژی معتقد است حالا پروژه های آبهای عمیق برزیل، آنگولا و مکزیک در خطر کنار گذاشته شدن هستند. تردیدها در باره نفت ماسه سنگی سانرایز آلبرتا هم افزایش یافته است. پروژه سانرایز به دلیل شرایط ویژه خود پروژه ای بسیار هزینه بر و پیچیده است. قرار بود این پروژه در 40 سال آینده روزانه 200 هزار بشکه قیرنفتی (bitumen) تولید کند.

تولید نفت در این پروژه ها به این بستگی دارد که قیمت نفت افزایش یابد. علاوه بر سوددهی اقتصادی این پروژه ها، شدت کربن نفت ماسه سنگی هم مانعی بر سر راه شرکت هایی چون BP است که بر آن است تا سال 2050 به یک شرکت با انتشارات «صفر خالص» برسد. بر اساس اعلام کربن تراکر (Carbon Tracker) هیچ پروژه نفت ماسه سنگی با توافق اقلیمی پاریس همخوانی ندارد.

در فالکلند هنوز هم امیدهایی برای بهبود اوضاع وجود دارد. اما با وجود این که در سالهای گذشته چند شرکت به این پروژه ملحق شده اند، تصمیم گیری در باره ادامه آن باید به سال آینده و بررسی وضعیت بازار نفت موکول شود. آخرین مهلت برای تصمیم گیری در این باره به سر رسیده است. و تصمیم گرفته نشده است.

برای پروژه سی لیون نفتی با قیمت دست کم 50 دلار نیاز است. شاخص نفت برنت فعلا نتوانسته است از 45 دلار بالاتر رود.

در نهایت با نوسانات فعلی نفت تردیدها در خصوص تقاضای بلند مدت افزایش و فشارها برای کاهش انتشار کربن بیشتر شده است. بنابراین باید برآوردهای جدیدی از پروژه هایی چون سانرایز و سی لیون شود.

کریستین مالک، از مرکز تحقیقات نفت و گاز شرکت جی پی مورگان می گوید «بسیاری از دارایی های نفت و گاز با قیمت های این منابع به فراموشی سپرده شده اند. اما وقتی شما منحنی کربن را هم به آنها اضافه کنید، تعداد این دارایی های متروک قابل توجه تر خواهد شد».