فوجیوارای نفت: حالا دیگر پیک ارزش مهم است نه پیک تقاضا

فایننشیال تایمز معتقد است آنچه که مهمتر از تعمق درباره زمان پیک تقاضای نفت است، مفهوم «پیک ارزش» است، یعنی توان شرکت های نفت و گاز برای تامین سرمایه کافی و بازگشت به حالت قبل.

به گزارش «انرژی امروز» از فایننشیال تایمز، در هواشناسی «اثر فوجیوارا» اصطلاحی است که زمانی استفاده می‌شود که دو توفند به هم می‌رسند و توفند بزرگ‌تری شکل می‌دهند. در آوریل سال 2020، یک اثر فوجیوارا صنایع جهانی نفت را در هم کوبید: جنگ قیمت نفت و شیوع پاندمی کرونا، این دو باهم ترکیب شدند و قیمت نفت را به شدت پایین کشیدند و این گونه بود که صنعت نفت دچار بحرانی بزرگ شد.

بعد از عبور پس‌لرزه ها گمانه زنی ها بر سر اینکه چه زمانی به تقاضای پیک خواهیم رسید بالا گرفت. غول انرژی بریتیش پترولیوم بریتانیا می‌گوید نفت در اوایل دهه جاری به پیک خواهد رسید.

اما آنچه که مهمتر از تعمق درباره زمان پیک تقاضای نفت است، مفهوم «پیک ارزش» است، یعنی توان شرکت های نفت و گاز برای تامین سرمایه کافی و بازگشت به حالت قبل.

این کمبود سرمایه گذاری در صنعت نفت است که بزرگ ترین تهدید برای بقای آن است.

اما وحشتناکتر از آن این است که به نظر می رسد پیش از این از نقطه پیک ارزش عبور کرده ایم. یک دهه پیش انرژی 15 درصد شاخص S&P 500 را در اختیار داشت حالا فقط 3 درصد این شاخص را از آن خود کرده است. این کاهش سهم به دلیل عملکرد مالی، محیط زیستی، اجتماعی و حکمرانی ضعیف صنعت نفت است و برای صنعتی که باید سالانه 2 تا 4 تریلیون دلار افزایش سرمایه گذاری داشته باشد تا بتواند به تقاضای در حال رشد پاسخ دهد کافی نیست.

حالا سوال این است که صنعتی که به لبه انقراض رسیده است چگونه می تواند خود را نجات دهد در حالی که شرایط اقتصادی، اجتماعی و ژئوپلیتیکی هر روز تطابق خود را با صنعت نفت کاهش می دهد؟

برای شروع به یک زلزله نیاز است. اگر صنعتی می‌ خواهد مجوزهای اجتماعی خود را بازیابد، نیازمند یک راه اندازی مجدد کامل است هم در زمینه رهبران مسوولیت پذیر و هم در زمینه محیط زیست، ملاحظات اجتماعی و حاکمیت شرکتی ESG.

اینکه فقط به دنبال گذار انرژی باشیم کافی نیست بلکه هم به کربن زدایی نیاز است و هم به سرمایه گذاری های جدید در سیستم انرژی: تجدیدپذیرها، ذخیره سازی و CCUS (جذب، استفاده و ذخیره سازی کربن).

اخیرا چند غول نفتی اعلام کرده اند پوتفولیوی کم کربن را برای خود برگزیده اند اما اگر نتوانند سرعتی را که لازم است داشته باشند، راه طولانی برای رسیدن به انتشارات صفر خالص تا سال 2050 دارند.

این شرکت ها باید دوباره در زمینه ابتکارات تکنولوژکی برای خود خرید آبرو کنند. صنعت نفت از قدیم هم طلایه دار پیشرفت های تکنیکی و جمع آوری و پردازش داده ها با سرعتی بوده که کمتر صنعتی توان رقابت با آن را داشته است. اما در توسعه آن به ویژه در بهبود منابع باز ماند. صنعت نفت نیازمند جبران این عقب ماندگی و سرمایه گذاری در تکنولوژی های دیجیتال است.

تقویت صنعت نفت اجتناب ناپذیر است. این صنعت هم نیازمند ادغام و تملک M&A است هم نیازمند انتقال دارایی ها.

بنابراین شرکت ها باید نقش خود در بخش انرژی را با سه روش زیر به انجام برسانند:

اول، متخصص در کربن‌زدایی شوند، و دارایی های بالادستی، پایین دستی و میان دستی خود را با پورتفولیوی پاکتر تطبیق دهند.

دوم، شرکت های نفتی یکپارچه و شرکت های ملی نفت باید از طریق اجرای نقش خود نه فقط در بخش های نفت و گاز بلکه در سیستم‌های برق هم،عملیات های تجاری خود را در سطح وسیعی از سیستم های انرژی توسعه دهند.

سوم، از نقش فعلی خود خارج شوند و ظرفیت های خود را در رهبری راه حل های کاهش کربن در نسل های جدید ذخیره انرژی، بیوسوخت ها و هیدروژن به کار گیرند.

رخ داد های سال 2020 این شرکت ها را مجبور خواهد کرد برای بقا بجنگند اما قرار نیست نابود شوند.