پاکستان 113 شرکت خارجی مشکوک تامین کننده هسته ای دارد

منابع خبری گزارش دادند: صدها شرکت خارجی با استفاده از شکاف در قوانین بین المللی به صورت فعال در حال تهیه تجهیزات مورد نیاز برای برنامه های اتمی هند و پاکستان هستند.

مرکز مطالعات عالی دفاعی در آمریکا به عنوان یک سازمان غیر دولتی ،برای اولین بار یک گزارش جامع از شبکه های تامین تجهیزات اتمی هند و پاکستان در منطقه ای که دارای خطرناک ترین تنش ها در جهان بوده، ارائه کرده است.
این گزارش ها به نقل از جک مارگولین دبیر و تحلیلگر این مرکز حاکی است: هند و پاکستان در حال سوء استفاده از شکاف ها در رژیم های جهانی منع گسترش سلاح های هسته ای و کنترل صادراتی هستند.
مرکز مطالعات عالی دفاعی آمریکا برای شناسایی شرکت هایی که به برنامه اتمی هند و پاکستان کمک می کنند، بیش از 125 میلیون داده، پرونده، اطلاعات تجاری و غیره را بررسی کرده و آن ها را با شرکت های مشخص شده در سازمان های کنترل صادرات اتمی مقایسه کرده است.
پاکستان که به شدت تحت تاثیر سیاست های بین المللی کنترل صادرات تکنولوژی اتمی قرار دارد، دارای 113 شرکت خارجی مشکوک تامین کننده هسته ای است که از سوی آمریکا و ژاپن مشخص شده اند. مرکز مطالعات عالی دفاعی آمریکا در گزارش خود 46 شرکت دیگر مشخص کرده است که در مناطقی چون امارات، هنگ کنگ و سنگاپور قرار دارند.
مارگولین افزود: در مورد پاکستان، آن ها با محدودیت های شدیدتری روبرو هستند و از طریق استفاده از شبکه های بین المللی و نظارت ضعیف، این محدودیت ها را دور می زنند. اما هند دارای یک معافیت است که به آن اجازه می دهد تکنولوژی هسته ای را از بازارهای جهانی خریداری کند. دولت هند تنها با نظارت آژانس بین المللی انرژی اتمی بر برخی از تاسیسات اتمی خود موافقت می کند.
مرکز مطالعات عالی دفاعی در گزارش خود آورده است: بیش از 222 شرکت خارجی با تاسیسات هسته ای هند در ارتباط هستند که بسیاری از آن ها تحت نظارت آژانس بین المللی انرژی هسته ای قرار ندارند.
مارگولین گفت: باید نظارت سختگیرانه بیشتری بر برنامه هسته ای هند باشد. تنها این امر که یک محصول قابل استفاده در یک مرکز نظامی نیست، دلیل قانع کننده ای برای نبود نظارت دقیق نخواهد بود.

نگاهی به برنامه هسته ای هند و پاکستان
در ماه مه سال 1998 هند و پاکستان آخرین آزمایشات هسته ای قرن بیستم را انجام دادند. حوادث مه 1998 مثلثی از کشورهای دارای سلاح های هسته ای در جنوب آسیا – هند، چین و پاکستان – ایجاد کرد که نه تنها دارای مرزهای مورد اختلاف هستند بلکه خصومت های تاریخی عمیق را در برابر یکدیگر ادامه داده اند.
هیچیک از این دو کشور از امضاکنندگان معاهده منع گسترش تسلیحات هسته ای (ان پی تی) که توسط 189 کشور دنیا به امضا رسیده نیستند. این توافق در ازای فراهم ساختن دسترسی صلح آمیز کشورها به انرژی اتمی از جمله تولید برق آن ها را ملزم به کنار گذاشتن طرح های کنونی یا آتی شان برای ساخت تسلیحات هسته ای می کند. با این حال، هند و پاکستان با این بهانه که ان پی تی میان کشورهای مختلف تبعیض قائل می شود و جهان را به دو گروه دارندگان سلاح هسته ای و کشورهای فاقد این سلاح ها تقسیم می کند از امضای این توافق خودداری کرده اند. آن ها در واقع معتقدند که داشتن سلاح های هسته ای برای پنج قدرت برتر جهانی یعنی چین، فرانسه، روسیه، انگلستان و آلمان را مجاز دانسته و در عین حال کشورهای دیگر را از ساخت این سلاح ها منع می کند.
زرادخانه های هسته ای هند و پاکستان تقریبا با یکدیگر برابری می کند اما خطر دستیابی بازیگران غیر دولتی به این زرادخانه ها در پاکستان بیشتر از هند است.
متخصصان می گویند که هند بلندپروازی های خود برای ساخت تسلیحات هسته ای را در سال 1962 میلادی و بعد از یک جنگ مرزی مختصر با چین آغاز کرد. در سال 1965 میلادی ذوالفقار علی بوتو رئیس جمهوری سابق پاکستان اعلام کرد: اگر هند بمب هسته ای بسازد ما هم حاضریم علف یا برگ درختان را بخوریم و گرسنه بمانیم اما بمب خودمان را بسازیم.
سرانجام،به دنبال جنگی که در سال 1971 میلادی میان هند و پاکستان در گرفت پاکستان دست به کار شد تا برنامه ساخت تسلیحات هسته ای خود را کلید بزند. در این جنگ پاکستان تقریبا نیمی از سرزمین های خود را از دست داد و پاکستان شرقی به بنگلادش مستقل تبدیل شد.
جنگ سال 1971 نوعی تهدید علیه موجودیت پاکستان محسوب می شد و باعث شد تا مقامات و رهبران این کشور به خطر همیشگی کشور هند واقف شوند و تسلیحات هسته ای به یگانه راهکار برای از بین بردن این تهدید تبدیل شود.
هند در سال 1974 میلادی اولین بمب اتمی خود با نام “بودای خندان” را آزمایش کرد. با این حال هیچیک از این کشورها نام خود را به عنوان یک قدرت هسته ای مطرح نکردند تا اینکه در سال 1998 میلادی دست به یک سلسله آزمایشات هسته ای تازه زدند. در آن سال هند 6 بمب هسته ای را در بازه زمانی سه روزه آزمایش کرد و سه هفته بعد پاکستان نیز پنج بمب هسته ای را ظرف یک روز و بمب ششم را سه روز بعد آزمایش کرد.