پایان اجلاس تغییرات اقلیم سازمان ملل: بدون تعهد، بدون برنامه!

پنج سال بعد از اینکه رهبران جهان در پاریس تواق اقلیمی را امضا کردند تا از افزایش دمای کره زمین اجتناب ورزند، حرکت‌های سیاسی در حال پایه‌ریزی هستند. اما موضوع این است که نبود توافق بر سر جزئیات در کوتاه مدت، به این معنی است که کره زمین هنوز هم در حال حرکت به سوی یک فاجعه اقلیمی است.

به گزارش «انرژی امروز» از بلومبرگ، شش ساعت اجلاس بلندپروازانه اقلیمی در روز شنبه دست آخر به این نتیجه رسید که: فعالین محیط زیست می گفتند چین باید اهداف اقلیمی 2060 خود برای کاهش انتشارات کربن را بهبود بخشد. آنها مخالف بودند. رهبران کشورها از اقدامات قدم به قدم حرف زدند و هر کشوری بعد از کشور دیگری در ادعاهای خود شکست خوردند.

آلوک شارما، نماینده بریتانیا که قرار است سال آینده اجلاس COP26 در این کشور برگزار شود، می‌گوید «هرچند تمامی این بلندپروازی‌ها دلگرم‌کننده بودند اما اصلا کافی نیستند».

نقطه ضعف این اجلاس این بود که فشار بیشتری بر جو بایدن، رییس جمهور منتخب ایالات متحده وارد می‌آورد و انتظار می رود زمانی که وارد کاخ سفید شد رهبری مقابله با تغییرات اقلیم را در دنیا دوباره برعهده بگیرد.

درحالی که رهبران سیاسی و شرکت های بزرگ همدیگر را کنار می زدند تا ثابت کنند چقدر در آنچه که تعهد کرده بودند پیش رفته‌اند، اما چالش واقعی این است که این رهبران تعهداتی کوتاه مدت و ویژه برگزینند که برانگیزاننده عمق اهداف بلند مدتشان باشد.

بر اساس گزارش «شکاف انتشارات» سازمان ملل، کشورها باید بتوانند اهداف بلندپروازانه خود را بین سه تا پنج برابر افزایش دهند تا تعهدات اقلیمی پاریس برای محدودسازی افزایش دمای کره زمین به کمتر از 2 درجه سانتی‌گراد محقق شود.

راشل کیت، از مدرسه فلچر در دانشگاه تافتس، و نماینده اسبق سازمان ملل، می‌گوید «ما در حال رقابت دو هستیم، چه دوی سرعت، چه دوی ماراتن؛ آنچه که حیاتی است این است که حرکت کنیم. سرعت ما کافی نیست اما به هرحال داریم حرکت می کنیم».

سازمان ملل می گوید درحالی که شیوع پاندمی کرونا باعث شد امسال انتشار گازهای گلخانه ای به رکورد 7 درصد سقوط کند، اما این مقدار کاهش انتشارات فقط توانست 0.01 درجه سانتی‌گراد گرمایش جهانی را تا سال 2050 کاهش دهد.

بایدن می خواهد در 100 روز اول کاری خود اجلاسی برگزار کند و برخی از بزرگترین تولید کنندگان گازهای گلخانه ای را متقاعد کند تا در رویکرهای خود تغییر ایجاد کنند و اهداف انتشارات صفر را برای سال 2050 ایالات متحده تعیین کنند.

برنامه او به این معنی است که تا سال 2050 یا 2060 حدود 70 درصد اقتصاد جهان به سمت انتشارات کربن خنثی حرکت کنند. در بخش خصوصی هم، شرکت ها از اداره کنندگان دارایی‌های با ارزش گرفته تا بزرگ ترین تولید کنندگان نفت باید اهداف طولانی مدتی برای کاهش انتشارات کربن داشته باشند.

در این اجلاس آرژانتین قول داد تا سال 2050 به کربن خنثی برسد.

پاکستان قول توقف ساخت نیروگاه های جدید زغال سنگی را داد و قول داد تا سال 2030 حدود 60 درصد از برق خود را از انرژی های تجدیدپذیر به دست آورد.

پرو هم قول داد تا سال 2030 انتشارات خود را تا 40 درصد کاهش دهد، درحالی که هدف قبلی این کشور 30 درصد بود.

اما قول و قرارهای مهم تر دیگری هم داده شد:

ژی ژیای پینگ می‌گوید تا سال 2030 چین به دنبال کاهش 65 درصدی انتشارات در هر واحد از GDP خود نسبت به سال 2005 خواهد بود، قول و قرار پیشین چین کاهش 60 تا 65 درصدی انتشارات بود.

هند و نارندرا مودی، از افزایش تولید برق تجدیدپذیر به 450 گیگاوات تا سال 2030 خبر داد.

ایتالیا 30 میلیون یورو، برابر با 36 میلیون دلار به صندوق توافق خواهد بخشید.

اتریش 100 میلیون یورو به صندوق اقلیم سبز کمک می کند.

تام کوک از تعهد اپل برای کاملا تجدیدپذیر شدن انرژی مصرفی اش خبر داد.

اما چالش بزرگ بایدن ومیزبانان CO26 در گلاسکو این خواهد بود که رهبرانی را که در مبارزه با تغییرات اقلیم اقدام خاصی نکردند متقاعد کند. رهبران برزیل، روسیه و استرالیا به این اجلاس دعوت نشدند و میزبان فرانسوی این اجلاس ترجیح داده بود که چون این کشورها کار خاصی برای مبارزه با تغییرات اقلیم انجام نداده اند در این اجلاس نباشند.

یک منبع آگاه می گوید بولسونارو، رییس جمهور برزیل آماده سخنرانی در این اجلاس بود اما با کمال تعجب اسمش از لیست سخنرانان حذف شده بود. همین امر کافی بود نشان دهد چه شکاف عمیقی است بین کشورهایی که به دنبال مبارزه با تغییرات اقلیم هستند و آنهایی که هنوز از جایشان تکان نخورده اند.

بر اساس تعهدات 5 سال پیش کشورهای ثروتمندتر باید تا سال 2020 حدود 100 میلیارد دلار در سال به کشورهای فقیری که از اثرات تغییرات اقلیم آسیب دیده اند کمک می کردند. اما آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، می گوید چنین اتفاقی نیفتاده است و «کشورهای گروه بیست (G20) 50 درصد از محرکهای اقتصادی خود را به بخش های مرتبط با تولید سوخت های فسیلی اختصاص داده اند نه انرژی های کم کربن».

گوترش می‌گوید «این غیر قابل قبول است».