کاشت ذرت و تولید اتانول باعث تشدید تغییر اقلیم است نه مقابله با آن!
دهههاست که ذرت بر کشاورزی آمریکا حکومت میکند. در آمریکا ذرت در زمینی به مساحت ۹۰ میلیون هکتار، تقریبا به اندازه مونتانا، کشت شده و در همه چیز، از خوراک دام و غذاهای فرآوری شده گرفته تا اتانول مخلوط شده در بیشتر بنزین کاربرد دارد.
به گزارش «انرژی امروز» از روزنامه گاردین، اما تحقیقات جدید نشان میدهد این همه ذرت، هزینه گزافی دارد: کود لازم برای کشت آن استفاده کره زمین را گرم و آب را آلوده میکند.
البته مشکل خود ذرت نیست، نحوه کشت آن است.
کشاورزان برای حفظ بازده بالای ذرت به استفاده زیاد از کود متکی هستند. و هنگامی که نیتروژن موجود در کود در خاک تجزیه میشود، اکسید نیتروژن آزاد میکند، گاز گلخانهای که ۳۰۰ برابر قویتر از CO2 است. تولید کود نیتروژن نیز مقادیر زیادی CO2 منتشر و به ردپای اقلیمی آن میافزاید.
صنایع ذرت و اتانول اصرار دارند که رشد سریع اتانول که اکنون ۴۰درصد از محصول ذرت ایالات متحده را مصرف میکند، یک مزیت خالص زیستمحیطی است.
تلاش برای تولید سوخت جت مبتنی بر اتانول و مخلوطهای بنزین با اتانول بالاتر هم ادامه دارد.
کشاورزی بیش از ۱۰درصد از انتشار گازهای گلخانهای ایالات متحده را تشکیل میدهد و ذرت بیش از دو سوم کل کودهای نیتروژنی را در سراسر کشور استفاده میکند و عامل اصلی انتشار NO کشاورزی است.
از سال ۲۰۰۰، تولید ذرت در ایالات متحده ۵۰درصد افزایش یافته است.
هزینههای زیستمحیطی ذرت چندان به صدر اخبار یا بحثهای سیاسی وارد نمیشود. چرا؟ چون لابی قدرتمند ذرت و اتانول همه جا هستند.
استاندارد سوختهای تجدیدپذیر (RFS) که در اواسط دهه ۲۰۰۰ تصویب شد، الزام میکرد که بنزین با اتانول، ذرت مخلوط شود. این الزام، تقاضا و قیمت ذرت را افزایش داد و کشاورزان را به کاشت بیشتر آن ترغیب کرد.
کاشت ذرت به مقادیر زیادی کود نیتروژن نیاز دارد. و کشت ذرت یکی از سودآورترین محصولات کشاورزیست. طبق دادههای فدرال مالیاتدهندگان در ۳۰ سال گذشته بیش از ۵۰ میلیارد دلار حق بیمه ذرت پرداخت کردهاند.
محققان میگویند اقداماتی چون کاشت ردیفهایی از درختان، درختچهها و علفها در مزارع ذرت میتواند این انتشار گازهای گلخانهای را به شدت کاهش دهد. اما کشاورزان چنین نمیکنند.
پس اگر گستردهترین محصول کاشته شده در ایالات متحده، تغییر اقلیمی را بدتر میکند، آیا نباید کشت آن را به روش دیگری آغاز کنیم؟
داستان تسلط ذرت بر ایالات متحده
در اواخر دهه 1990، کشاورزان ذرت ایالات متحده دچار مشکل شدند. قیمتها در بحبوحه اشباع جهانی غلات و بحران مالی آسیا به شدت کاهش یافته بود. گزارش سال 1999 بانک فدرال رزرو مینیاپولیس اعلام کرد که قیمت محصولات به پایینترین حد رسیده است.
تولید ذرت واقعا زمانی افزایش یافت که در دهه 2000 دستورالعملها و مشوقهای فدرال به تبدیل بخش عمدهای از محصول ذرت ایالات متحده به اتانول کمک کرد.
در سال 2001، وزارت کشاورزی ایالات متحده برنامه انرژی زیستی را راهاندازی کرد که به تولیدکنندگان اتانول برای افزایش استفاده از کالاهای کشاورزی به عنوان سوخت، پول پرداخت میکرد. بعد لایحه کشاورزی سال 2002 برنامههایی را برای حمایت از اتانول و سایر انرژیهای تجدیدپذیر ایجاد کرد.
کشاورزان ذرت به زودی یک کمپین همه جانبه برای متقاعد کردن کنگره برای الزام مخلوط کردن بنزین با اتانول راهاندازی کردند و استدلال کردند که این کار باعث کاهش گازهای گلخانهای، کاهش وابستگی به نفت و احیای اقتصاد روستایی میشود.
جان داگت، که در آن زمان لابیگر ارشد این صنعت بود، در مقالهای که توسط انجمن ملی پرورشدهندگان ذرت منتشر شد، نوشت: «من تماسهایی از کاپیتول هیل دریافت کردم که میگفتند: آیا از کشاورزان خود میخواهید دیگر با ما تماس نگیرند؟ ما با شما هستیم. من قبلا چیزی شبیه به آن ندیده بودم و از آن زمان تاکنون چیزی شبیه به آن ندیدهام.»
در سال ۲۰۰۵، کنگره RFS را ایجاد کرد که مستلزم افزودن اتانول به بنزین است و دو سال بعد آن را گسترش داد. میزان ذرت مورد استفاده برای اتانول در داخل ایالات متحده در ۲۰ سال گذشته بیش از سه برابر شده است.
تیم سرچینگر، محقق دانشکده امور عمومی و بینالمللی دانشگاه پرینستون، میگوید: وقتی تقاضا برای ذرت در نتیجه RFS افزایش یافت، قیمتها در سراسر جهان افزایش یافت. نتیجه این بود که زمینهای بیشتری برای کشت ذرت پاکسازی شد. پروژه جهانی کربن دریافت که انتشار اکسید نیتروژن ناشی از فعالیتهای انسانی از سال ۱۹۸۰ تا ۲۰۲۰، ۴۰ درصد افزایش یافته است.
در ایالات متحده، «ذرت شاه» به یک نیروی سیاسی تبدیل شد. بر اساس سوابق مالی کمپینهای انتخاباتی که توسط Floodlight تجزیه و تحلیل شده است، از سال ۲۰۱۰، گروههای تجاری ملی ذرت و اتانول بیش از ۵۵ میلیون دلار برای لابیگری و میلیونها دلار دیگر برای کمکهای سیاسی به دموکراتها و جمهوریخواهان هزینه کردهاند.
تنها در سال ۲۰۲۴، این گروههای تجاری دو برابر انجمن ملی تفنگ برای لابیگری هزینه کردند. اکنون این بخشها برای جایزه بزرگ بعدی تلاش میکنند: گسترش ترکیبات بنزین با اتانول بالاتر و قرار دادن سوخت جت مبتنی بر اتانول به عنوان آینده «کم کربن» هوانوردی.
تحقیقات، ادعاهای سوخت پاک اتانول را تضعیف میکند
گروههای تجاری ذرت و اتانول مدتهاست که اتانول ذرت را به عنوان یک سوخت سازگار با اقلیم تبلیغ میکنند.
انجمن سوختهای تجدیدپذیر به تحقیقات دولتی و دانشگاهی استناد میکند که نشان میدهد سوزاندن اتانول انتشار گازهای گلخانهای را ۴۰ تا ۵۰ درصد در مقایسه با بنزین کاهش میدهد. صنعت اتانول میگوید منتقدان اقلیمی اشتباه میکنند و بیشتر ذرت مورد استفاده برای سوخت از بازده بهتر و کشاورزی هوشمندانهتر حاصل میشود، نه از شخم زدن زمینهای جدید. آنها میگویند میزان کود مورد نیاز برای تولید یک بوشل ذرت در دهههای اخیر به شدت کاهش یافته است.
طبق گفته انجمن سوختهای تجدیدپذیر، «اتانول انتشار کربن را کاهش میدهد و سالانه معادل کربن ۱۲ میلیون خودرو را از جادهها حذف میکند.»
گروث انرژی Growth Energy، گروه بزرگ تجاری اتانول، در بیانیهای کتبی به Floodlight گفت که کشاورزان و تولیدکنندگان سوخت زیستی ایالات متحده «دائماً در حال یافتن راههای جدیدی برای کارآمدتر و سازگارتر کردن عملیات خود با محیط زیست هستند» و از چیزهایی مانند محصولات پوششی برای کاهش ردپای کربن خود استفاده میکنند. در این بیانیه آمده است: «تولیدکنندگان سوخت زیستی امروز سرمایهگذاریهایی انجام میدهند که محصولات آنها را در دو دهه آینده به صفر یا حتی منفی خالص میرساند.»
برخی تحقیقات اما داستان متفاوتی را روایت میکنند.
یک گزارش اخیر گروه کاری محیط زیست نشان میدهد که نحوه کشت ذرت در بسیاری از مناطق غرب میانه با همان مزارعی که سال به سال ذرت کاشته میشوند هزینه سنگین اقلیمی را به همراه دارد.
و تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۲۲ توسط تایلر لارک، متخصص استفاده از زمینهای کشاورزی و همکارانش، استاندارد سوختهای تجدیدپذیر را به تشدید آلودگی آب و افزایش انتشار گازهای گلخانهای مرتبط میداند و نتیجه میگیرد که تأثیر اقلیمی آن «کمتر از بنزین نیست و احتمالا حداقل ۲۴درصد بیشتر است».
تحقیقات لارک توسط دانشمندان آزمایشگاه ملی آرگون، دانشگاه پردو و دانشگاه ایلینوی مورد مناقشه قرار گرفته است، که با انتشار یک تکذیبیه رسمی استدلال کردهاند که این مطالعه بر «فرضیات مشکوک» و مدلسازی معیوب متکی بوده است، اتهامی که تیم لارک آن را رد کرده است.
یک مطالعه اخیر نشان داد که پنلهای خورشیدی میتوانند در تنها 3 درصد زمینهایی که ذرت کشت میشود به اندازه کل اتانول انرژی تولید کنند.
سرچینگر، محقق پرینستون، در مورد اتانول میگوید: «این فقط یک استفاده وحشتناک از زمین است. و اگر قرار است چنین استفاده وحشتناکی از زمین انجام دهید، نمیتوانید تغییر اقلیمی را حل کنید.»
نیتروژن آب آشامیدنی روستایی را آلوده میکند
کارشناسان میگویند نیتروژن مورد استفاده برای رشد ذرت و سایر محصولات نیز منبع اصلی آلودگی آب آشامیدنی است.
طبق گزارش جدید Clean Wisconsin و Alliance for the Great Lakes، بیش از ۹۰ درصد آلودگی نیترات در آبهای زیرزمینی ویسکانسین به منابع کشاورزی عمدتاً کود و فضولات مصنوعی مرتبط است.
ذرت پاکتر چه شکلی میتواند باشد؟
کاهش اثرات اقلیمی ذرت امکانپذیر است اما کشاورزانی که سعی در انجام این کار دارند، خلاف جهت جریان سیاست شنا میکنند.
اقدامات اخیر دولت ترامپ، مشوقهای دوران بایدن برای شیوههای کشاورزی سازگار با اقلیم را از بین برده است، که بروک رولینز، وزیر کشاورزی، آن را به عنوان بخشی از “کلاهبرداری جدید سبز” رد کرد.
با این حال، تحقیقات نشان میدهد که شیوههای حفاظتی اثبات شده از جمله کاشت درختان، درختچهها و پرچینها در مزارع ذرت میتواند تفاوت قابل توجهی ایجاد کند.
علیرغم تحقیقات فزاینده در مورد هزینههای اقلیمی ذرت، گروههای صنعتی در حال تلاش برای تصویب قانونی هستند که راه را برای سوخت جت مبتنی بر اتانول هموار کند.
محققان هشدار میدهند که تولید سوخت هوایی مبتنی بر اتانول به اندازه کافی میتواند باعث شود ۱۱۴ میلیون هکتار دیگر زمین زیر کشت ذرت برود: یعنی ۲۰ درصد بیشتر از زمینهای فعلی زیر کشت ذرت در ایالات متحده برای همه مصارف ذرت.
منبع: روزنامه گاردین
