مقایسه تطبیقی کارایی رژیم مالی قراردادهای بیع‌متقابل و قراردادهای نوین نفتی ایران

مقایسه­ ی کارایی ِنظام مالیِ قرارداد بیع ­متقابل و قرارداد نوین نفتی در مورد یک میدان نفتی به عنوان نمونه­ی موردی با استفاده از مدل‌سازی مالی، هدف اصلی این پژوهش می­باشد. به منظور انجام این مقایسه، شاخص ­های نرخ بازگشت سرمایه، دوره­ی بازگشت سرمایه، شاخص سودآوری و ارزش فعلی خالص برای پیمانکار و برای کشور میزبان، شاخص سهم دولت به کار گرفته شده است.

علاوه بر این، آنالیز حساسیت بر روی قیمت نفت، با در نظر گرفتن سه سناریو انجام شده است. هم­چنین، مقایسه­ ی قرارداد نوین نفتی در حالت همراه با عملیات افزایش بهبود ضریب بازیافت مدل­سازیِ مالی شده است و با حالت بدون انجام این عملیات از منظر شاخص های مالی مذکور مورد مقایسه قرار گرفته ­اند. نتایج مطالعه نشان می­دهند رژیم مالیِ قرارداد نوین نفتی نسبت به بیع ­متقابل برای پیمانکار مطلوب­تر است و برای کارفرما نیز با وجود این که سهم دولت میزبان در قرارداد نوین نفتی نسبت به بیع ­متقابل کم­تر شده است، در عین حال این سهم، کماکان درصد قابل ملاحظه ­ای را تشکیل می­دهد.

در مورد مقایسه ­ی مدل مالیِ قرارداد نوین نفتی در حالت همراه با عملیات افزایش بهبود ضریب بازیافت و بدون آن می­توان گفت این امر برای دولت در ایران نسبت به پیمانکار منفعت اقتصادی بیشتری دارد به همین دلیل پیمانکار انگیزه­ ی کافی برای انجام این عملیات را ندارد و بایستی با انگیزه ­های بیشتری او را به سمت انجام این عملیات سوق داد.