داستان وزیری که باج نمی‌دهد!
زنگنه باج نمی دهد و مشکل دلواپسان همین استٰ آنها وزیری می خواهند که به هند وچین و عالم و آدم باج بدهد و زنگنه که پاک دستی اش را قوه قضائیه و نهادهای دیگر تایید کردند، اهل باج دادن نیست.
کانال تلگرامی «از نفت چه خبر؟» در یادداشتی در دفاع از عملکرد بیژن نامدار زنگنه در برابر حملات به وزارت نفت نوشت:
ماجرای کشمکش ایران و هند درباره میدان گازی فرزاد بی، پایان ندارد. پیشنهاد هندی ها به عنوان یکی از دو خریدار بزرگ نفت ایران به ویژه در زمان تحریم، تاکنون دوبار ارائه شده و هر بار به دلیل جذابیت مورد موافقت ایرانی ها قرار نگرفته است. همین باعث شده که هندی ها آزرده شوند و بگویند از ایران نفت کمتری می خرند. اما وزیر نفت در عمل گفته است که به آنها باج نمی دهد و این یعنی هندی ها باید پیشنهادی ارائه دهند که تضمین کننده منافع ملی باشد.
این را بگذارید کنار حرفهای منتقد همیشگی و دلواپس سیاستهای زنگنه، یعنی خطیبی طباطبایی، که در تیر 90 و در حالی که هنوز چند روز از شروع اجرای تحریم ها نمی گذشت گفته بود: «با وجود اینکه وجهی از هند دریافت نشده اما صادرات نفتی به این کشور ادامه دارد.» در واقع دلواپسها نفت را مفت می فروختند، زمانی که مفت فروشی هنوز مد نبود! و اکنون زنگنه را به دروغ به مفت فروشی متهم می کنند. آیا تاریخ فراموش می کند؟
تحریم ها که شروع شد، به بهانه تحریم پای بابک زنجانی و امثال او هم به نفت باز شد. شروع اجرای تحریم ها، تیر 91 بود و اگر پایان دولت دهم را مرداد 92 حساب کنیم، کلا 14 ماه تحریمها در آن دوران بود. این همه فساد فقط در 14 ماه! شاهکاری که فقط از آن دولت برمی آمد و بس. زنگنه که آمد، گفت به دلالان تحریم باج نمی دهد. فروش نفت را به شرکت نفت برگرداند. پایان تحریمها اواخر 94 بود. یعنی 30 ماه تحریم در این دولت بود، دوبرابر دولت قبل. تحریمها را این دولت کشید و فساد را کنار گذاشت و باج را هم نداد. اما دلواپسان چه کردند؟ یک روز کرسنت را علم کردند و روز دیگری ترکیه را. بابک زنجانی را فراموش کردند. می شود باور کرد که اینها به دنبال منافع ملی هستند؟ چه کسی است فراموش کند دولت ایده آل و خدمتگذار آنها چه کرد؟
زنگنه به نهادهای خاص هم باج نمی دهد. او از قرارگاه خاتم که از قضا در دوران او توانست در نفت توسعه پیدا کند، برای پالایشگاه ستاره خلیج فارس و فاز 15 و 16 تشکر می کند. ولی در عین حال حاضر نیست میدان آزادگان را بدون مناقصه به این قرارگاه بدهد. او می پذیرد که پرشیا توان توسعه یاران شمالی را دارد، ولی می گوید هرکسی برای ازدیاد برداشت می آید یک شریک خارجی هم بیاورد. او به این شرکتها باج نمی دهد و هستند دلالانی که پشت اسم این شرکتها پنهان می شوند و به دنبال باج گیری هستند. یک بار به بهانه توتال زنگنه را می کوبند و بار دیگر به بهانه شرکتی دیگر.
زنگنه باج نمی دهد و مشکل دلواپسان همین است. توکلی، که با چند کاغذ روانه تلویزیون شد تا برای یک شرکت خصولتی تبلیغ کند و IPC را زیر سوال ببرد، یا زاکانی که در تمام عرصه های سیاسی شکست خورد و در دادگاه هم محکوم شد و یک بار برجام را کوبید و بار دیگرIPC را، یا درخشان که با تزهای عجیب و غریب اقتصادی مثل لزوم خروج از اوپک و فعالیت در ستاد انتخاباتی جلیلی شناخته می شود، یا ده ها نفر دیگر از دلواپسانی که ممکن است سمت سیاسی یا دانش اقتصادی هم داشته باشند، با زنگنه همین مشکل را دارند. آنها وزیری می خواهند که به هند وچین و عالم و آدم باج بدهد. و زنگنه که پاک دستی اش را قوه قضائیه و نهادهای دیگر تایید کردند، اهل باج دادن نیست.
