بررسی آزمایشگاهی اثر پارامترهای موثر بر زمان بندش پایداری گرانروی هیدروژل‌های بر پایه زانتان درعملیات کنترل تولید آب

تولید آب یکی از مشکلات عمده فنی، زیست‌محیطی و اقتصادی در ارتباط با تولید نفت و گاز در بهره‌برداری و توسعه میادین هیدروکربنی است که می‌تواند عمر تولید چاه‌های نفت و گاز را محدود کرده و موجب مشکلات زیادی ازجمله خوردگی لوله‌ها و تجهیزات، مهاجرت ذرات و بارگذاری هیدرواستاتیکی گردد. عملیات تزریق ژل‌پلیمر یکی از موثرترین روش‌های کنترل تولید آب مخزن می‌باشد. در این پژوهش به علت وجود مشکلات زیست‌محیطی پلیمرهای سنتزی و از طرفی زیست‌تخریب‌پذیر و زیست‌سازگار بودن پلیمرهای طبیعی، از بیوپلیمر زانتان برای تشکیل ژل‌پلیمر مناسب جهت کنترل تولید آب استفاده شده است. همچنین عملکرد هیدروژل‌های پایه زانتان در شرایط مخازن نفتی از جمله دما، pH و شوری، بررسی و تاثیر این عوامل بر پایداری، زمان بندش و گرانروی هیدروژل‌های پلیمری مطالعه شده است. با استفاده از تست‌های بطری، زمان بندش و مدت‌زمان پایداری هیدروژل‌ها بررسی و با استفاده از آزمون‌های رئولوژی، استحکام ساختاری هیدروژل‌های بر پایه زانتان در برابر شوری، دما و pH اندازه‌گیری شد. نتایج نشان می‌دهد که افزودن نمک کلرید سدیم1 سبب افزایش زمان بندش و همچنین افزایش پایداری هیدروژل‌ها تا 64 روز شده و همچنین تغییر pH سبب کاهش پایداری هیدروژل‌ها می‌گردد. افزون بر این، افزایش دمای هیدروژل‌ها تا دمای  C°90 سبب کاهش زمان بندش و همچنین کاهش پایداری هیدروژل‌های برپایه زانتان تا حدود 2 روز می‌شود.