چالش‌های نظام حقوقی- قرار دادی حاکم بر مواقفت نامه‌های توسعه‌ی یکپارچه در میادین مشترک، مطالعه‌ی تطبیقی قرار دادهای نفتی دریاییشمال و خیلج فارس
امروزه توسعه‌ی یکپارچه‌ی میادین مشترک نفت و گاز (به‌عنوان بهترین راهکار برداشت از این‌گونه منابع) تبدیل به رویه و عرفی بین‌المللی شده است. تعامل کشورهای ساحلی دریای شمال در توسعه‌ی میادین مشترک الگویی برای سایر مناطق جهان شده است. این الگو به‌خصوص می‌تواند برای خلیج‌فارس که تشابهات فراوانی با دریای مزبور دارد استفاده شود. در این مقاله سعی شده چالش‌های حقوقی، حاکمیتی و فنی توسعه‌ی یکپارچه‌ی میادین مشترک در دو منطقه‌ی دریای شمال و خلیج‌فارس مورد قیاس تطبیقی قرار گیرد. بررسی راهکارهای حقوق بین‌الملل در خصوص این موضوع نشان می‌دهد که این راهکارها با وجود هموار کردن مسیر، عملا کشورها را ملزم به اجرای توسعه‌ی یکپارچه نمی‌کنند. معاهدات مرزی در دریای شمال و خلیج‌فارس به‌خوبی مسیری را برای توسعه‌ی یکپارچه میادین مشترک فراهم کرده‌اند. هرچند که در خلیج‌فارس مشکلات مرزی بین تعدادی از کشورها همچنان به‌عنوان مانعی بزرگ بر سر راه توسعه‌ی یکپارچه باقیمانده و به چالش‌های حاکمیتی منطقه دامن زده است. کشورهای حوزه‌ی دریای شمال با امضای موافقت‌نامه‌های مجزا و دوجانبه، مسائل فنی فیمابین را به‌خوبی مدیریت کرده‌اند. این درحالی است که در خلیج‌فارس در پاره‌ای از موارد سعی شده این مسائل در بطن موافقت‌نامه‌های مرزی حل و فصل شود کارآیی آنها نیز محل سئوال است.
