دلواپسان نفتی وهزینه‌سازی برای نظام
داوودحشمتی در شماره امروز روزنامه «قانون» نوشت:
قرارداد نفتی پنج میلیارددلاری ایران با توتال درحالی بسته شد که دلواپسان امیدواربودند بامخالفت‌های‌شان به سرانجام نرسد. این قرارداد درحالی امضا شد که دولت اعلام کرده بود بدون نظر رهبری آن را اجرا نمی کند ورهبری گفته بودند: «بدون اعمال تغییرات، اجازه چنین کاری داده نمی شود».
از آغاز دولت روحانی تاکنون دوموضوع موجب اتحادوهمدلی مخالفان دولت بود؛ اول،توافق برجام و دوم، قراردادIPC. امادووزیرموفق دولت،هردورا به ثمر رساندند. اولی را ظریف مدیریت کرد و دومی رازنگنه به سرانجام رساند تا هر دو دردولت یازدهم به بار بنشیند. اولی را دلواپسان «توافق ننگین» و «زهرجام» لقب دادند. دومی را «بازگشت به عصر پیش از مصدق» عنوان کردند.
برای فهم آنچه دلواپسان می گویند، به تیتررجانیوز نگاه کنید: «بازگشت ایران به دوره قبل از ملی شدن صنعت نفت با اجرایی شدن قراردادهای IPC رسماکلیدخورد». زاکانی که تا دو روز پیش از «آتش بس یک‌طرفه» حرف می‌زد، پشیمان شد و فرمان «آتش به اختیار» صادرکرد و نوشت: «هرکس سکوت کند، فردا در برابر نسل‌های آینده ایران عزیز و فراتر از آن در پیشگاه الهی پاسخی نخواهد داشت و… اینجا موضوعی اصلی است نه فرعی،وقت آتش به اختیار،فریاد کشیدن واقدام مناسب است و آتش‌بس، هرچندیک طرفه جایزنیست».
سال گذشته وبعد ازبالا گرفتن بحث قراردادهای نفتی جدید، زنگنه در گفت‌وگو باهفته‌نامه صدا گفته بود، پروژه این دوره ازوزارتش انجام قراردادهای نفتی جدید است. اما تاکید کرده بود که آن رابدون تایید رهبری نظام امضا نخواهد کرد.بعدهازنگنه در صحن علنی مجلس خبر داد: «متن قراردادهای جدید نفتی برای شورای عالی امنیت ملی فرستاده شده است و در صورت تایید شورا،اجرا می‌شود». او همچنین گفت: «من کوچک‌ترین قدمی که رهبری درآن دغدغه‌ای داشته باشند،برنمی‌دارم». (ایسنا، 20 فروردین 96)
باوجود سروصدای زیاد دلواپسان در این دوروزکه احتمالا در روزهای آینده نیزا دامه پیدا می کند، رهبری در قبال این موضوع سکوت کردند.سوال این است: آیا شورای عالی امنیت ملی ومقامات عالی کشور در جریان انتقادات دلواپسان قرارندارند؟
شرایط نشان می دهد که اتفاقا تمام نقدها شنیده شده است. دوازده تیر سال گذشته، مقام معظم رهبری دردیدار با دانشجویان ضمن بیان 16مرحله تصحیح این قردادها گفتند: «تاوقتی‌که این اصلاحات انجام نگیردواین کاربه‌معنای واقعی کلمه مطابق منافع کشورنباشد، این اتفاق نخواهد افتاد و این نوع قرارداد بسته نخواهد شد. ما هم گفته‌ایم که تا وقتی قضیه نهایی نشده،هیچ قراردادی نباید بسته بشود… این‌جور نیست که حالا اجازه داده بشودکه هرجور می‌خواهند این قراردادهارا انجام بدهند». (دیدار با دانشجویان، 12 تیر 95)
به نظر می‌رسد اپیدمی احمدی‌نژاد در حال سرایت به سایر اصولگراهاست. گویا همه چیز را رهبری باید از «پشت بلندگو» اعلام کند تا بپذیرند. این قرارداد، مخفیانه و شبانه انجام نشده است. از ماه‌ها قبل در شورای‌عالی امنیت ملی مورد بحث قرارگرفته و براساس شرط رهبری «این‌جور نبوده که اجازه داده بشود هرجور می خواهند قرارداد انجام شود».
دلواپسان یک‌بار برای همیشه باید تکلیف خودشان را با این مسائل روشن کنند. راهی که آن هامی روند، دقیقا همان راهی است که احمدی نژاد می‌رفت.آن‌ها ماننداحمدی‌نژاد ادعای گوش به فرمانی دارند، اما آتش به اختیار عمل می‌کنند. عجیب اینکه در مواردی که پای منافع ملی آشکارا در میان است، به جای حمایت، ساز مخالف کوک می‌کنند. برای عقلای قوم اصولگرا البته باید حمایت علی‌اکبر ولایتی از این قرارداد بعد ازانتقاداتی که صورت گرفت، کفایت کند. آنجا که گفت: «قرارداد توتال با وزارت نفت نقش بسیار مهمی در روابط ایران و فرانسه دارد».
می توان پرسید: تاییدشورای عالی امنیت ملی ومشاور بین‌المللی رهبری کافی است یا آن‌ها نیز می‌خواهند مانند احمدی نژاد هزینه سازی کرده و از «پشت بلندگو» همه چیز را بشنوند؟
