سرمایهگذاری چین در انرژی هستهای کاهش یافته است
چرا سرمایهگذاری چین در انرژی هستهای کاهش یافته است؟ چین در حال حاضر بیش از هر کشور دیگری در حال ساخت نیروگاههای هستهای است. امسال چین توانست 3 نیروگاه هستهای جدید به ناوگان نیروگاهی خود اضافه کند در حالی که 40 نیروگاه دیگر در حال ساخت دارد. آینده صنعت انرژی هستهای به چین وابسته است. اما ظاهرا واقعیت چیز دیگری است.
به گزارش خبرنگار بین الملل «انرژی امروز» MIT تخمین میزند که چین میتواند یک نیروگاه هستهای را با هزینهای معادل نصف هزینه ساخت نیروگاه هستهای در ایالات متحده بسازد. اگر این موضوع صحیح است، پس چرا در حال حاضر اقبال به انرژی هستهای در چین اینطور کاهش یافته است؟
انرژی هستهای حدود 4 درصد تولید برق چین را برعهده دارد. در حالی که این رقم در ایالات متحده نزدیک به 20 درصد است.
در کنار آن انرژیهای بادی و خورشیدی هم 7 درصد از برق مورد نیاز چین را تولید میکنند. این رقم زمانی قابل توجه است که بدانیم رشد انرژیهای تجدیدپذیر بسیار بیشتر از رشد انرژی هستهای چین است. در سال 2017، صنایع چین 127 میلیارد دلار برای توسعه انرژیهای هستهای هزینه کردند.
MIT، میگوید بی شک چین در مقابل ایالات متحده از نظر هزینه دوران ساخت نیروگاه هستهای مزیتهای بسیاری دارد. این یک اصطلاح مهندسی است که در مورد هزینههای پروژههای بزرگ مثل هزینه سرمایه، طول مدت ساخت پروژه یا ریسک اشتباهات و خسارات بعدی به کار برده میشود.
هزینه دوران ساخت نیروگاههای هستهای معمولا 25 درصد بیشتر است. بنابراین اویل پرایس میگوید نیمی از نیروگاههای هستهای در حال ساخت چین از برنامه عقب هستند و گزارش شده است که هزینههای ساخت این نیروگاهها بسیار بالا رفته و مشکلات اجرایی هم به آنها اضافه شده است.
MIT به موضوع پول هم اشاره میکند و در گزارش خود مینویسد که دولت چین به طور رسمی انرژی هستهای را به صورت یک الزام برای کشور میبیند. اما به طور غیر رسمی، تکنولوژی آن را ندارد.
دولت چین متعهد شده ایاستت که 18 یا حتی بیش از 18 واحد نیروگاه هستهای را که در حال ساخت دارد تکمیل کند اما از سال 2016 پروژه تجاری جدیدی را معرفی نکرده است.
چین تا سال 2020 خواهد توانست 58 گیگاوات برق هستهای تولید کند در حالی که 30 گیگاوات هم در حال ساخت دارد.
تا قبل از حادثه فوکوشیما، چین قرار بود تا سال 2050 حدود 400 گیگاوات برق هستهای تولید کند. اما حالا به نظر میرسد که چنین هدفی فعلا مد نظر چینیها نیست.
شاید آنچه که در نیروگاه هستهای فوکوشیمای ژاپن رخ داد شور هیجان چینیها برای نیروگاههای هستهای را فرونشانده باشد.
رخداد حادثهای مشابه با حادثه فوکوشیمای ژاپن، میتواند برای این کشور عواقب غیرقابل جبرانی از ناحیه مخالفان سیاسی در پی داشته باشد.
نمیتوان به عمق تفکرات برنامهریزان چینی نفوذ کرد اما به نوشته اویل پرایس مشخص است که بالا رفتن هزینههای انرژی هستهای به همراه فقدان اقبال عمومی برای نیروگاه هستهای، پروژههای جدید این کشور را تحت تاثیر قرار داده است.
اما در کنار این عوامل میتوان فاکتورهای تاثیر گذار دیگری را هم دخیل دانست. اول اینکه، انرژیهای تجدیدپذیر احتمالا میتوانند ارزانتر هم باشند. از سویی احتمالا تقاضای برق در چین در حال کاهش باشد.
رشد نرخ تقاضای برق در چین در بین سالهای 200 تا 2015 سالانه به 11 درصد رسید درحالی که پیش بینی شده است این نرخ بین سالهای 2015 تا 2030 به 2 درصد در سال برسد.
این تغییرات نشان میدهد که اقتصاد چین هم مشابه با اقتصاد ایالات متحده و اروپا، از رشد صنایع با شدت انرژی بالا جلوگیری میکند.
نرخ رشد 11 درصدی تقاضای برق به معنی وجود کمبود مزمن برق است.
نرخ رشد 2 درصدی تقاضای برق این امکان را برای دولت فراهم میآورد تا با فراغت خاطر به برنامهریزی انرژی بپردازند.
از سویی باید پیآمدهای جنگ تجاری بین ایالات متحده و چین را هم در نظر بگیریم.
بر همین اساس، اویل پرایس مینویسد اگر دولت چین در خصوص کاهش انتشارات کربن جدی است باید به توسعه انرژیهای هستهای رو بیاورد. اما دولت میتواند به فکر توسعه انرژیهای تجدیدپذیر هم باشد.
علاوه بر آن، ما نمیدانیم که هزینههای ساخت نیروگاههای هستهای چین چقدر کمتر از هزینههای ساخت آن در ایالات متحده است. نیروی کار در چین ارزانتر و محدودیتهای زیست محیطی هم آسانتر هستند. از همه مهمتر، چینیها تعریف بسیار متفاوتی از هزینههای سرمایه دارند.
به هر حال چین دیگر بر استراتژی ساخت نیروگاههای جدید هستهای تاکید ندارد. اویل پرایس حدث میزند که دلیل آن ترکیبی از عواملی چون کاهش تقاضای برق و ارزانتر شدن انرژیهای جایگزین است.
بدون شک انرژی هستهای چین به فروش متاع خود در خارج از مرزهای این کشور ادامه خواهد داد.
شرکت چینی CNNC در حال ساخت دو راکتور در پاکستان است. چین مذاکراتی هم برای ساخت نیروگاه هستهای در بریتانیا داشته است.
اما سوال این است که چرا مشتریان چین متاعی از چینیها میخرند که تولید کننده همان متاع دیگر علاقهای به فروش آن در بازارهای داخلی خود را ندارد؟
