آیا آب پاکیزهٔ ما رو به اتمام است؟
از فضا، سیاره ما بیشتراقیانوس دیده می‌شود تا زمین. اما علی‌رغم آنکه ۷۱ درصد از سطح سیاره را آب فرا گرفته است، بیش از نصف جمعیت جهان از کمبود شدید آب رنج می‌برد حداقل برای یک ماه در سال. و برآورد‌های جاری پیش‌بینی می‌کنند که تا سال ۲۰۴۰، تا بیش از ۲۰ کشور مشکل کمبود آب را تجربه می‌کنند. با در نظر گرفتن این آمار‌های ناراحت کننده این سوال کم کم مطرح می‌شود: آب قابل شرب ما در حال تمام شدن است؟
خوب بله، و نه. در مقیاس سیاره ای، به لطف چرخه آب زمین نمی‌تواند آب شیرین نداشته باشد، سیستمی که مرتب آب تولید کرده و وارد چرخه می‌کند، تغییر شکل از بخار به مایع و به یخ که در کل زمین به گردش در می‌آید. پس در واقع سوال این نیست که چقدر آب موجود است، اما چقدر از آن در دسترس ما است. ۹۷ درصد از آب در زمین آب شور است، که پر از املاح است و برای شرب و کشاورزی مناسب نیست. و از ۳ درصد باقیمانده قابل استفاده آب شیرین، بیش از دوسوم آن بصورت یخچال و کوه‌های یخی منجمد است. که تنها کمتر از یک درصد آن برای زندگی بر روی زمین باقی می‌ماند. که در کل سیاره ما بصورت رودخانه‌ها، دریاچه‌ها، سفره‌های آب زیرزمینی، زمین یخی روی اقیانوس و خاک منجمد پراکنده است. این‌ها منابع آبی هستند که به سرعت توسط انسان تحلیل می‌روند، اما به آهستگی توسط باران و برف تجدید و پر می‌شوند.
و این منابع محدود آبی بطور مساوی در زمین توزیع نشده‌اند. آب‌و‌هوا و جغرافیایی متفاوت و گوناگون مناطقی را پدید آورده است با بارندگی و منابع طبیعی آب بیشتر، درحالیکه مناطق جغرافیایی دیگری هستند که انتقال آب را خیلی سخت می‌سازند. و فراهم کردن زیرساخت و انرژی که آب را در سراسر منطقه توزیع کند بسیار گران است.
در بسیاری مناطق کم آب، همینطور در بعضی مناطقی که به آب بیشتر دسترسی دارند، بشر منابع آبی محلی را سریع‌تر از تجدید و احیای آن می‌بلعد. و زمانیکه منابع سریع تجدید پذیر تقاضا را برآورده نمی‌کند، ما شروع به برداشت از منابع محدود ذخایر آبی زیرزمینی می‌کنیم. از۳۷ ذخیره اصلی زیرزمینی، ۲۱ مورد از آنها بدون قابلیت تجدید پذیری رو به اتمام هستند. پس در حالیکه این درست است که سیاره ما هیچ آبی از دست نمی‌دهد، ما منابع آبی که به آنها وابسته هستیم را با شتابی ناپایدار مصرف می‌کنیم.
این شاید به نظر عجیب باشد – کلا، به طور متوسط، انسانها فقط دو لیتر آب در روز می‌نوشند. اما آب نقش پنهانی در زندگی روزانه مردم دارد و همینطور در ۲۴ ساعت، بیشتر مردم در واقع در حدود ۳٫۰۰۰ لیتر آب مصرف می‌کنند. در حقیقت، آب خانگی – چیزی که ما برای تمیزی پختن و نوشیدن استفاده می‌کنیم- در حدود فقط ۳ ۶ درصد مصرف انسانی را تشکیل می‌دهد. و ۴ ۴ درصد دیگر آن به مصرف کارخانه‌های مختلف می‌رسد که محصولاتی تولید می‌کنند که ما هر روز می‌خریم. اما ۹۲ درصد باقیمانده آب مصرفی کامل صرف یک صنعت می‌شود: کشاورزی.
فاضلاب مزارع ما معادل ۳ ۳ میلیارد به اندازه استخر‌های شنای المپیک در هر سال است، و تمام آن توسط محصول و دام مصرف می‌شود که جمعیت در حال رشد زمین را غذا دهند. کشاورزی درحال حاضر ۳۷ درصد از اراضی زمین را در بر می‌گیرد، و سبب بزرگترین تهدید برای منابع آبی منطقه‌ای شده است. و هنوز، آن همچنان یک ضرورت است. پس چطور نیاز به آب کشاورزی را محدود کنیم و کسانیکه به آب محتاج‌اند را هم تغذیه کنیم؟
کشاورزان حالا در حال یافتن روش‌های ابتکاری برای کاهش تاثیراتشان هستند، مانند استفاده از تکنیک های خاص آبیاری برای افزایش `محصول در ازای هر قطره آب`. و پرورش دادن محصولاتی که آب کمتری نیاز دارند. صنایع دیگر روند زیر را دنبال می‌کنند، اتخاذ فرایند تولیدی که آب بازیافتی را استفاده کند. در سطح فردی، کاهش اتلاف غذایی اولین قدم برای کاهش مصرف آب است، زیرا که یک سوم مواد غذایی که از مزارع بیرون می‌آید ضایع شده یا دور ریخته می‌شود. شاید شما بخواهید موادی را مصرف کنید که شدت مصرف آب کمتری دارند مانند آجیل پوسته دار و گوشت قرمز. پذیرش یک روش زندگی گیاه خواری می‌تواند تا یک سوم مصرف آب شیرین را کاهش دهد. آب سیاره ما ممکن است هرگز تمام نشود، اما برای اشخاصی که تشنگی را تجربه می‌کنند اینطور نیست. حل مشکل آب محلی احتیاج به راه حل جهانی دارد، و تصمیمات کوچک روزانه می‌تواند بر روی دخایر آبی سراسر جهان اثر بگذارد.
