در مواجهه با تغییر اقلیم ناتوان نیستیم

دوم فوریه (13 بهمن ماه) روز جهانی تالاب ها است.

بزرگترین پروژه احیای جنگل های مانگرو جهان در مناطق تالابی Casamance و Sine Saloum در کشور سنگال انجام می شود، این پروژه ها با هدف کاشت 79 میلیون اصله درخت مانگرو در بیش از 10 هزار هکتار انجام می‌ شوند تا به احیای بخشی از 45000 هکتار جنگلی کمک کند که از دهه 1970 از بین رفته اند.

با احیای این تالاب ‌ها، مناطق ساحلی در برابر توفان ها حائل می شوند، شالیزارهای برنج شکوفا خواهند شد، تا 18،000 تن ماهی اضافه در سال تولید خواهد شد، 500،000 تن دی اکسید کربن (CO2) در طی 20 سال ذخیره خواهد شد و 350 روستای محلی و 200 هزار نفر مشمول، تامین و حفاظت خواهند شد.

تالاب ها و ترسیب کربن

احیای تالاب های منطقه بالتیک شمالی در حال انجام است و در حال حاضر بیش از 20،000 هکتار آن احیا شده است. این طرح بخشی از تعهدات شورای وزیران کشورهای آتلانتیک شمالی برای `حفاظت از تالابها برای تعدیل تغییر اقلیم` است. این شورا با نمایندگی دانمارک، فنلاند، ایسلند، نروژ و سوئد برای احیای 45 درصد تالاب ها در کشورهای آتلانتیک شمالی که خشک شده بودند فعالیت می کند.

تقریبا ما مسئول 25 درصد از کل انتشار سالیانه CO2 در این منطقه هستیم. این تالاب های احیا شده به انباشتگاه و بسترهای ترسیب کربن و نه منابع کربن تبدیل خواهند شد و کمک می کنند تا گازهای گلخانه ای در جو محدود شوند.

تعدیل سونامی ها با صخره های مرجانی

همان گونه که صخره های مرجانی به دلیل افزایش دمای اقیانوس ها، افزایش اسیدیته اقیانوس و آسیب مستقیم انسانی در حال مرگ است، به هیچ وجه نمی توان بیش از این اهمیت آنها را برای جوامع محلی نادیده گرفت. سونامی اقیانوس هند در سال 2004 را در نظر بگیرید. در هیکادوای سریلانکا، جایی که صخره های مرجانی ساحلی از طریق یک پارک دریایی محافظت می شوند، این خسارت فقط 50 متر در خشکی گسترش یافت در حالی که در نزدیکی پرالیا، جایی که معادن مرجانی صخره ها را تخریب کرده اند، خسارت تا 1.5 کیلومتر در خشکی گسترش یافت.

یک مطالعه جدید نشان می دهد که یک صخره مرجانی سالم در مقایسه با یک صخره مرجانی مرده، جوامع را تا 2 برابر بیشتر از خطرات طبیعی مانند سونامی محافظت می کند.

نقش تالاب ها در حفاظت از سواحل در برابر تغییرات شدید آب و هوایی

در سال 2012، توفان دریایی «سندی» از کرانه های شرقی ایالات متحده به سرعت گذشت و به 24 ایالت آسیب رساند. اگر به خاطر تالاب های ساحلی نبود، حجم تخریب بسیار بدتر بود. براساس یک مطالعه جدید، تالاب های ساحلی در ایالات متحده آمریکا از 625 میلیون دلار خسارت های مستقیم سیل در طی توفان دریایی سندی جلوگیری کردند و خسارت ها را تا 22 درصد در نیمی از مناطق تحت تاثیر و در سایر نقاط تا 30 درصد کاهش داد.

شدت، فراوانی و مدت زمان توفان های دریایی آتلانتیک شمالی از اوایل دهه 1980 افزایش یافته است و این مهم موجب شده است که 50 درصد تالاب های ایالات متحده برای حفاظت لازم الاجرا باقی بمانند.

تالاب ها؛ کلید سازگاری با تغییر اقلیم

سریعتر از آنچه در طول قرن های گذشته گزارش شده است، دما در حال افزایش، اقیانوس ها در حال گرم شدن و برف و یخ در حال ذوب شدن و سطوح دریاها در حال افزایش هستند، دلیل این امر مقادیر افزایش یافته دی اکسید کربن (CO2) ، متان و سایر گازهای گلخانه ای (GHG) ناشی از فعالیت انسانی در اتمسفر است.

سطح (CO2 ) در اتمسفر ما در مقایسه با زمان های پیش از صنعتی شدن به 40 درصد افزایش یافته است، به منظور محدود کردن اثرات تغییر اقلیم، جامعه جهانی از طریق توافق پاریس به دنبال تثبیت و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای (GHG) است تا به این وسیله افزایش میانگین دمای جهانی را در این قرن به زیر 2 درجه سانتی گراد محدود کند.

تالاب ها یک راهکار طبیعی هستند

تنها در 35 سال اخیر تعدد بلایای طبیعی در سرتاسر جهان بیش از دو برابر شده است و 90 درصد این بلایا مرتبط با آب هستند. پیش بینی می شود حتی آب و هوای نامساعد وخیم بیشتری هم در پیش رو باشد. تالاب ها نقش قابل توجهی را در موازنه و تثبیت انتشار گازهای گلخانه ای(GHG) بازی کرده و اثرات تغییر اقلیم را تعدیل می کنند.

تالاب ها به عنوان یک بافر (میانجی) برای خطوط ساحلی در برابرآب و هوای توفانی عمل می کنند

تالاب های ساحلی مانند باتلاق ها، مانگروها، بسترهای پوشیده از علف های دریایی و صخره های مرجانی مانند ضربه گیر عمل می کنند. آنها شدت امواج توفان و سونامی ها را کاهش می دهند و از 60 درصد افرادی که در طول خطوط ساحلی زندگی یا کار می کنند در برابر سیل، خسارت مالی و تلفات جانی محافظت می کنند.

تالاب ها، سیل ها و خشکسالی ها را کاهش می دهند

تالاب های داخلی مانند دشت های سیلابی، رودخانه ها، دریاچه ها و باتلاق ها شبیه اسفنج عمل می کنند، بارش مازاد را جذب و در خود ذخیره می کنند و طغیان های سیلابی را کاهش می دهند. تالاب ها در طول فصول خشک در اقلیم کم آب ، آب ذخیره شده در خود را آزاد می کنند، شروع خشکسالی ها را به تاخیر می اندازند و کمبود آب را به حداقل می رسانند.

تالاب ها به طور طبیعی کربن را جذب و ذخیره می کنند

تالابها، مانگروها و علف دریایی، مقادیر عظیمی از کربن را در خود ذخیره می کنند.

تالاب ها حدود 3 درصد از زمین سیاره ما را می پوشانند و از تمامی کربن موجود بر روی زمین تقریبا 30 درصد ( دو برابر میزان کربنی که تمامی جنگل های جهان در خود ترسیب کرده اند ) را ذخیره می کنند. تالاب ها اثربخش ترین بستر ترسیب کربن روی زمین هستند.

نباید تالابها را خشک کرد

تالاب ها غالبا برای کشاورزی، خشکانیده یا سوزانده می شوند که در این صورت، از یک بستر ترسیب کربن خود به یک منبع کربن تبدیل می شوند که در طول قرن ها، کربن ذخیره شده را به درون اتمسفر نشر می دهند. انتشار (CO2) از تالاب های های خشکانیده و سوزانده شده ، معادل 10 درصد از همه دی اکسید کربن منتشر شده سالیانه از سوخت های فسیلی است.

ما باید از تالاب هایمان محافظت کرده و آنها را احیا کنیم

استراتژی متناسب در پاسخ به تغییر اقلیم باید شامل بهره برداری خردمندانه از تالاب ها باشد. ما 35 درصد از تالاب های جهان را از سال 1970 تا کنون از دست داده ایم. افراد، جوامع و دولت ها باید با هم کار کنند تا از این اکوسیستم های شگرف که به ما کمک می کنند در مواجهه با تغییر اقلیم ، بهتر آماده و سازگار شویم و بر آثار آن غلبه کنیم محافظت کنیم.