قرارداد با توتال؛ الگویی برای دیگر کشورها

دکتر فریدون مجلسی| دیپلمات باسابقه ایرانی| تحلیلگر روابط بین‌المللحتی اگر فرض کنیم که توافق با شرکت توتال بهترین قرارداد نباشد اما اگر با رویکردی سیاسی به این قرارداد، که البته کارشناسان معتقدند قرارداد خوبی است، نگاه کنیم، می‌بینیم در شرایطی که گروه‌های تندرو برای کشور بوجود آوردند و دنیا را از ما رویگردان کردند، این بهترین قراردادی است که می‌تواند برای ایران پنجره‌ای را رو به دنیا باز کند.

آن طرف توافق هم دو کشوری هستند که نه امریکا و نه روسیه بلکه یکی چین است که بعد از ایالات متحده قدرتمندترین اقتصاد جهان را در اختیار دارد و دیگری هم مقتدرترین کشور اروپا یعنی فرانسه است که مایل است تا جای ممکن مستقل از امریکا به حیات خود ادامه دهد. روز گذشته وزیر خارجه بریتانیا گفت که آنها به هر حال در سیاست خارجی خود از ایالات متحده تبعیت می‌کنند ولی فرانسه عملا نشان داده که مایل است مستقل عمل و تلاش کند در این تحریم‌های دوجانبه امریکا که بر کشورهای ثالث هم تحمیل شده است هم گشایشی ایجاد کند.

این توافق هم‌چنین ایران را از اتلاف گاز توسط رقیب‌مان یعنی قطر در منابع مشترک گازی، که بیش از 10 سال است از آن رنج می‌بریم، به یک وضع امیدوارکننده‌ای برساند که دیگر جلوی این زیان بزرگ گرفته شود؛ زیانی که هر شرایط دیگری را خنثی می‌کند.متاسفانه افرادی که با ناآگاهی و ندانسته مثل همیشه در این راه سنگ‌اندازی می‌کنند، یا نمی‌دانند یا درک نمی‌کنند که این توافق از بزرگ‌ترین لطمه به ایران ناشی از اینکه گاز کشور دارد نصیب کشوری دیگر می‌شود، جلوگیری کرده است.

بنابراین توافق اخیر با توتال هم دارای اهمیت اقتصادی و هم اهمیت برخورداری از منافع ملی است و همچنین به لحاظ سیاسی حائز اهمیت است که هم ایران را وارد مسائل بین‌الملل می‌کند و هم دنیا را با ایران در تعامل قرار می‌دهد و شاید راهگشایی باشد برای اینکه دیگران را هم از حالت تردیدخارج کند. فراموش نکنیم که در سیاست جایگاهی خاص برای دوستی وجود ندارد بلکه در مجموع همه چیز مبتنی بر منافع ملی و دوجانبه است.

این قرارداد می‌تواند الگویی برای دیگر کشورها باشد چرا که وقتی دو تا از کشورهای عضو شورای امنیت سازمان ملل یعنی چین و فرانسه طرف قرارداد با ایران قرار گرفتند، باعث می‌شود که ترس سایر کشورها و شرکت‌های بین‌المللی هم بریزد و به خود اجازه دهند تا از کشور ثالثی تبعیت نکنند که این امر هم کشور ثالث را به تفکر برای تجدیدنظر در سیاست‌هایش واخواهد داشت، هم ایران را به اصلاح سیاست خارجی خود تشویق خواهد کرد و هم دیگر کشورها را به تعامل و همکاری با کشوری که می‌خواهد وارد عرصه تولید و تجارت بشود تشویق می‌کند.