مسئولان و مردم: شیفتگان «ب» و تشنگان «چ»
محمد فاضلی | عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی
مردم، و برخی از اهل اندیشه و دلسوزان ایران، غیر از همه تفاوت‌هایی که با شمار زیادی از سیاستمداران و اصحاب قدرت در ایران دارند، الفبای‌شان هم متفاوت است. دقیق‌تر این‌که، آن حرفی از الفبا که دسته اول دوست دارند، با حرف الفبای اصحاب قدرت خیلی فرق دارد.
سیاسیون و اصحاب قدرت غالب، از میان سی‌ودو حرف الفبا، عجیب شیفته «ب» هستند. مسئولان قدرت‌مدار، حرف و سخن‌شان با «ب» شروع می‌شود، نظیر:
باید قیمت‌ها افزایش نیابد، باید علم به قله پیشرفت برسد، باید با جهان تعامل داشته باشیم، باید تحرکی در تولید صورت بگیرد، باید آسیب‌های اجتماعی کنترل شود، بهتر از منابع کشور بهره‌برداری شود، باید فساد را از ریشه کند، باید هیچ کس فقیر نباشد، بیشتر از جوانان استفاده شود، باید مقاومت کرد، باید تحرکی جدی در اقتصاد ایجاد شود، باید همه نیروها را برای ساختن ایران بسیج کنیم و همین طور الی آخر.
مردم، شماری از نخبگان و دلسوزان ایران اما در مقابل همه جملات شیفتگان «ب»، سوالات‌شان از نوع تشنگی برای «چ» است. نظیر:
چگونه تورم را کنترل می‌کنید؟ چگونه در شرایط رکود تورمی جلوی آسیب‌های اجتماعی را می‌گیرید؟ چرا هم سفارت اشغال می‌شود و هم خواستار تعامل سازنده با جهان هستید؟ چقدر توزیع رانت را و از چه طریقی کاهش می‌دهید تا فساد کاهش یابد؟ چه قدر زمان برای رسیدن به آرمانشهری که ترسیم می‌کنید لازم است؟ چه سیاستی برای ایجاد تحرک جدی، رونق و امکان‌پذیر کردن مقاومت در پیش می‌گیرید؟ و همین‌طور الی آخر.
مساله این است که جاها عوض شده‌اند. آنان که سیاست‌گذارند و وظیفه‌شان این است که بپرسند ما به عنوان حکومت باید چه کارهایی، به چه میزانی، با چه هدفی، چقدر، با چه منابعی، چه هزینه‌هایی، چه فوایدی برای مردم، در چه زمان و مکانی، به کمک چه کسانی و با چه آثار و پی‌آمدهایی انجام دهیم و چه سیاست‌هایی اتخاذ کنیم که مردم کیفیت زندگی بهتری داشته باشند، عاشق «ب» شده‌اند و باید، بهتر و بیشتر تعیین می‌کنند.
مردم که باید مطالبه‌گر بیشتر، بهتر، بالاتر، باکیفیت‌تر و بایدهای اداره کشور باشند، حیران نشسته‌اند و دائم می‌‌پرسند این «ب»ها که آقایان و خانم‌ها ردیف می‌کنند، «چ»گونه، ممکن می‌شود. جاها را عوض کنید، وضع بهتر می‌شود.
قدرت ذاتا از میان حروف الفبا «ب» را بیشتر دوست دارد، اما قدرتی که فقط «ب» بداند و بخواهد، و حتی در تلفظ حرف «چ» هم لکنت زبان داشته باشد، معلوم نیست «چ»ه بلایی سر خودش و مردم می‌آورد.
