فرصتها و تهدیدهای مشارکت بخشخصوصی در طرحهای آب و فاضلاب
علیاصغر قانع، معاون برنامهریزی و توسعه آب و فاضلاب کشور در یادداشتی در شماره امروز «دنیای اقتصاد» نوشت: آب بهعنوان عنصر اساسی حیات و وجه مشترک چالشهای توسعه پایدار، یکی از بزرگترین چالشهای قرن حاضر و بحران چندوجه نیمقرن آینده است که میتواند سرمنشأ بسیاری از تحولات مثبت و منفی جهان قرار گیرد. بحران آب که بهطورکلی به مفهوم عدم دسترسی کافی به منابع آب برای انسان و استفادههای محیطزیست است بهعنوان یک بحران جدی و روبه رشد در بسیاری از کشورهای دنیا در حال افزایش است. ﺭﻭﻧﺪ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻛﻴﻔﻴﺖ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﺁﺏ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ نگرانکنندهای ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ پیداکرده ﻭ ﺑﺮدﺍﺷﺖ بیرویه آب ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻪ ﻭﺟﻮد ﺁﻣـﺪﻥ ﺁﻭﺍﺭﮔـﺎﻥ ﺟﺪﻳـﺪﻱ ﺗﺤـﺖ ﻋﻨـﻮﺍﻥ ﺁﻭﺍﺭﮔـﺎﻥ زیستمحیطی ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺮﺍﺕ ﺯﻳﺎدﻱ ﺭﺍ ازلحاظ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺍﻳﺠﺎد کرده ﺍﺳﺖ.
یکی از عوامل مهم زمینهساز و ایجادکننده بحران آب از نگاه علم اقتصاد، به عدم تعادل عرضه و تقاضای آب در بازار این کالای اقتصادی و اجتماعی مربوط است. آنچه مهم مینماید آناستکه بازار مربوطه از کارآیی لازم جهت ایجاد تعادل برخوردار نبوده که یکی از مهمترین دلایل این عدم کارآیی را میتوان در عدم سیگنالده مناسب قیمتی بازار و نیز بهرهوری و کارآمدی پایین منابع آبی یافت، این امر موجب شده قیمت آب نسبت به سایر نهادههای جانشین کمتر و همچنین کشش قیمتی پایینی داشته باشد و این موضوع موجب استفاده بیرویه از منابع آب در بخشهای مصرفی، صنعتی و کشاورزی شده است. بهبیان دیگر در حالت تعادل قیمت آب باید با افزایش در ارزش محصول ازیکطرف و افزایش در هزینههای استحصال آب از طرف دیگر برابر باشد و عدم پرداخت قیمت متعادل ممکن است به تقاضاکننده این مفهوم را القا کند که ارزش آب واقعا برابر همان قیمت اندکی است که میپردازد، بنابراین ارزان بودن آب انگیزه لازم را برای صرفهجویی مصرف آب به وجود نمیآورد همینطور بنگاههای کارگزار را تشویق به سرمایهگذاری در منابع آب نمیکند، چراکه منافع حاصل از این فعالیت بسیار ناچیز است.
بنابراین یکی از چالشهای مهم بخش آب، فراهم نشدن منابع مالی برای سرمایهگذاری جهت تامین آب و دفع بهداشتی فاضلاب است. در حال حاضر اغلب طرحهای آبی از طریق بخش عمومی تامین مالی میشود، انجام همه سرمایهگذاریهای عمومی بزرگ توسط دولت از یک طرف غیرممکن است و از طرف دیگر در مواردی کارآیی سرمایهگذاریهایی که با مشارکت بخشخصوصی انجام میشود بالاتر است. نیاز به احداث و به بهرهبرداری رساندن پروژههای زیربنایی برای تامین آب و دفع بهداشتی فاضلاب و از طرفی کمبود منابع مالی موجب شده است دولت، توجه ویژهای به مکانیسمهای مشارکت عمومی – خصوصی داشته باشد تا از این طریق موفق به جذب سرمایه بخشخصوصی شوند. صنعت آب و فاضلاب کشور در زمینه جذب سرمایهگذاری بخشخصوصی پیشرو بوده و توانسته است مبلغ پنج هزار و پانصد میلیارد تومان از سرمایههای بخشخصوصی را در زمینههای ارتقای کیفیت، تامین آب، تصفیه و جمع آوری فاضلاب جذب نماید.
مشارکتهای عمومی- خصوصی، نوعی توافق بلندمدت بین بخش دولتی و بخشخصوصی، برای اجرا یا مدیریت پروژههای زیرساخت خدمات بخش عمومی است. این سیستمهای اجرای پروژه با توجه به حضور ذینفعان متعدد با دیدگاهها و مطلوبیتها و وظایف قراردادی متنوع و بعضا متضاد، بالا بودن میزان سرمایهگذاری مورد نیاز و تنوع در ابزارهای تامین منابع مالی، پیچیدگیهای خاص پروژه از جنبههای فنی، دوره طولانی در فرآیند مناقصه، طراحی، احداث و بهرهبرداری و وجود ریسکهای متعدد و متنوع، حساسیتهای بالای اجتماعی، اقتصادی و بعضا سیاسی، دارای پیچیدگیهای فراوانی است. بنابراین لازم است ابتدا به این سوال پاسخ داده شود که استفاده از مشارکت خصوصی در سرمایهگذاریهای عمومی دارای چه ویژگیهایی میباشد. در این یادداشت تلاش میشود تا با استفاده از روش تجزیه و تحلیل SWOT نقاط قوت،ضعف، فرصتها و تهدیدهای مشارکت بخشخصوصی مشخص شود.
نقاط قوت:
• کاهش فشار بر دولت برای تامین مالی پروژههای زیرساخت
• افزایش همزمان تعهد سرمایهگذاران و پیمانکاران منجر به اجرای موفقیتآمیز پروژهها می شود.
• افزایش کیفیت و دقت ارزیابیهای پروژهها
• تخصیص بهینه ریسک
• بهکارگیری کارآیی بیشتر بخشخصوصی به لحاظ سرعت در گردش کار و قابلیت تصمیمگیری موثر و بهنگام جهت تخصیص منابع در مقایسه با بخش دولتی
• یکپارچهسازی مراحل طراحی، ساخت و بهرهبرداری
• کارآیی و کیفیت بالاتر در بهرهبرداری
• ساز و کار موثرتر در کنترل هزینهها
• افزایش سرعت در احداث و به بهرهبرداری رسیدن پروژههای زیربنائی
نقاط ضعف:
• به دلیل وجود اطلاعات ناقص موفقیت قراردادهای PPP در صورتی که منافع اجتماعی زیرساختها بسیار زیادتر (کمتر) باشند به اشتباه بیش از آنچه باید، موفق (ناموفق) تلقی میشود. بنابراین دولت یا نهاد سرمایهپذیر باید ضرورتا قبل از پذیرش انواع مشارکت خصوصی یک تحلیل مناسب از هزینهها و فواید اقتصادی و اجتماعی انجام پروژه داشته باشد تا براساس آن تصمیم بگیرد که اصلا انجام این مشارکت خصوصی ضرری برای منافع اجتماعی نداشته باشد. همچنین نظارت در طول اجرا میتواند کیفیت کار شرکت پروژه را افزایش دهد. البته همواره یک بده- بستان بین «منافع ملی» و «کارآیی» حاصل از کاهش کنترل وجود دارد. اما ابزارهای نوین نظارت در این زمینه میتواند موثر باشد.
• در صورتی که هزینه اجتماعی بسیار بالا باشد و نتوان آن را به سادگی درونی کرد،استفاده از این مدلها پیشنهاد نمی شود.
• قراردادهای بلند مدت و یکپارچه PPP در صورتی منجر به موفقیت خواهد شد که با یک سیاست آزادسازی قیمت بنگاه عرضهکننده همراه باشد.
• خطر ایجاد انحصار در بخشخصوصی و فراموش شدن جنبه و طبیعت عمومی طرحهای آب و فاضلاب
• معمولا دولتها برای حمایت و جلب اطمینان سرمایهگذاران، تضامین و موافقتنامههای حقوقی گستردهای را ارائه میکنند. این موضوع افزایش هزینههای پروژهها را به همراه خواهد داشت.
فرصتها:
• دستیابی به تکنولوژیهای جدید و امکان بهرهمندی از قابلیتهای تخصصی و مدیریتی بخشخصوصی
• افزایش سهم مشارکت بخشخصوصی در اقتصاد و همچنین توسعه و استفاده از بازارهای در حال ظهور برای تامین مالی پروژه.
• افزایش انگیزه برای ورود سرمایه های اضافی و کاهش خروج سرمایه از بخش آب
• بهکارگیری بخشخصوصی موجب کاهش انحصار دولتی و افزایش رقابت در ارائه کالا و خدمات به جامعه
• کاهش رقابت غیرعادلانه بین بخش عمومی و خصوصی با مشارکت معقول عمومی – خصوصی
• مشتریان آگاه
تهدیدها:
• انتقال بدهیها دولت از زمان حال به آینده با نرخ افزایشی
• عدم توانایی دولت در بازپرداخت بدهیها
• تهدید پایین بودن کیفیت زیر ساختها در مرحله انتقال
• عدم طراحی مناسب طرحها باعث تشدید بحران منابع آبی می شود.
• بیثباتی سیاسی و تهدیدهای ملی منطقهای باعث می شود که سرمایهگذاران درخصوص عقد قراردادهای بلند مدت اجتناب کنند.