ماهیگیری چین و روسیه از آب گل‌آلود ونزوئلا آمریکا دست خالی ماند
روسیه و چین از تحریم‌های ایالات متحده علیه ونزوئلا سود خواهند برد.
به گزارش «انرژی امروز» اخیرا ایالات متحده تحریم‌هایی را بر ضد ونزوئلا به اجرا درآورده است که براساس آن مقامات این کشور حق ورود به ایالات متحده را ندارند.
ونزوئلا به لبه پرتگاه ورشکستگی رسیده است و شرکت ملی نفت این کشور PDVSA در این بحران غوطه‌ور شده است.
مسئله این است که آیا این شرکت می‌تواند وجه‌الضمان‌های خود را بپردازد؟ انجام این کار بسیار سخت است و آینده بسیار شوم.
در کنار همه این‌ها توان دولت برای اداره کشور و جلوگیری از سقوط آن در یک جنگ داخلی هم خیلی مهم است.
بر همین اساس دکتر کنت موور، متخصص سیاست‌های نفت و گاز و مدیریت خطر در بازار در اویل پرایس در تحلیلی با بررسی وضعیت ونزوئلا و تحریم‌های آن به این نتیجه می‌رسد که این تحریم‌ها ونزوئلا را به آغوش روسیه و چین خواهد فرستاد.
اما دلیل کنت موور برای چنین پیش‌‌بینی چیست؟
سوپرمارکت نفت ونزوئلا
PDVSA حامل 90 درصد درآمد تجاری ونزوئلاست و تنها خریدار بیرونی تمام آن چیزهایی است که برای جلوگیری از سقوط اقتصاد داخلی به نسیان برای کشور نیاز است.
تا زمانی که کاریزمایی به نام هوگو چاوز بر ونزوئلا حکومت می‌کرد، PDVSA باید با پرداخت پولی قوی می‌توانست مواد غذایی مورد نیاز ونزوئلا را وارد کند. یکی از مقامات PDVSA می‌گوید من فکر می‌کردم که ما یک شرکت نفتی هستیم نه یک سوپرمارکت.
تصور می‌رفت خرید از خارج بتواند تاثیرات منفی معاوضه پول را در تورم بالای داخلی و زیرساخت‌های شکننده به حداقل برساند.
اما در واقع نتیجه این شد که هر نوع توانایی برای استفاده از درآمدهای PDVSA برای مقابله با بودجه ورشکسته دولت مرکزی تحلیل می‌رفت.
از طرفی وقتی غذا خریداری می‌شود و از طریق یک واسطه با قیمتی گزاف توزیع می‌شود، درواقع پول هم از بین می‌رود. زیرا PDVSA تانکر نفتی دارد نه وسایل حمل و نقل مواد غذایی.
نیکولاس مادورو، جانشین چاوز، با حمله به صندوق PDVSA برای پرداخت پول واردات بیشتر و بدهکار‌تر کردن PDVSA و از طرفی استفاده از نیروی نظامی برای سرکوب هر نوع اعتراضی، در واقع وضعیت را بغرنج‌تر کرد.
با بدتر شدن بحران، زندگی در خیابان‌ها غیرقابل تحمل‌تر شد.
آنطور که از داخل ونزوئلا خبر می‌رسد فقط اندک مغازه‌های خرده فروشی در کاراکاس وجود دارند که تلاش می‌کنند فروشگاه‌هایشان را باز نگه دارند اما قیمت واقعی اجناس را هم اعلام نمی‌کنند.
تورم بسیار بالاست و ارزش بولیوار، پول ونزوئلا، به سرعت در حال تغییر است.
کنت موور با مقایسه وضعیت روسیه چند سال گذشته با ونزوئلا می‌نویسد: زمانی یک دلار راه درازی را در مسکو پیمود و حال این اتفاق در کاراکاس رخ می‌دهد.
وقتی سرکوب‌گری‌های مادورو بیشتر می‌شود، آمریکایی‌ها هم تحریم‌های بیشتری وضع می‌کنند. پس مادورو مجلس ملی را که در دست مخالفان است با مجلسی که خود تاسیس می‌کند عوض می‌کند.
حالا واشینگتن به ویژه PDVSA را نشانه می‌رود و تهدید می‌کند که جلوی صادرات نفت سبک ایالات متحده به PDVSA را خواهد گرفت. این صادرات لازمه فرآوری نفت بسیار سنگین ونزوئلا از حوزه نفتی اورینوکو است.
این حوزه نفتی، بزرگترین میدان نفتی دنیا لقب گرفته است. اما این نفت بسیار سنگین است. کنت موور از مشاهدات شخصی خود از این میدان نفتی می‌گوید و می‌نویسد: این نفت آنقدر سنگین است که اگر روی کف دست قرار گیرد با تکان دادن آن روی زمین نخواهد ریخت. اکتشاف و فرآوری این نفت بسیار هزینه‌بر بوده و نیازمند تخصص و تکنولوژی ویژه‌ای است که فقط در غرب یافت می‌شود.
اگر ونزوئلا توان فرآوری این نفت را از دست بدهد، بازار داخلی بنزین، دیزل و دیگر فرآورده‌های نفتی این کشور از هم خواهد پاشید. در نتیجه تورم بازهم بالاتر خواهد رفت و اساس زندگی شهروندان دچار مشکل خواهد شد.
و این تنها راهی نیست که PDVSA را تحت فشار قرار می‌دهد.
روسیه آرام آرام وارد می‌شود
PDVSA پرداخت بدهی‌ها و حتی گاه دستمزد کارمندان خود را عقب می‌اندازد. حتی در ترمینال‌های کارائیب هم به ظایف خود بر اساس قراردادها عمل نمی‌کند، این بدقولی‌ها هزینه‌ها را بیشتر بالا می‌برد و درآمدها را کمتر می‌کند.
و به این ترتیب صحنه برای کسی آماده می‌شود که همیشه از آب گل‌آلود ماهی گرفته است.
کنت موور معتقد است شرکت‌های روسی به دنبال میراث به جا مانده از PDVSA ورشکسته هستند. فعلا بزرگترین امتیازی که هنوز در دست PDVSA باقی مانده است، مجتمع بزرگ پالایشگاهی در جزیره کوآرگو است.
اما معلوم نیست این شرکت تا چه زمانی می‌تواند با هزینه‌های سنگین آن کنار آید.
درضمن، روسنفت، شرکت بزرگ نفتی روسی، کنترل کننده دولتی تولید نفت روسیه، در حال به چنگ آوردن دارایی‌های بخش بالادستی و میان‌دستی ونزوئلا است آن هم در عوض پرداخت‌های مستقیم یا به عنوان بدهی‌های دولت ونزوئلا.
PDVSA به شدت نیازمند پول است، اما گشاده‌دستی‌های روسنفت پایان‌ناپذیر است. و لازمه تمامی این‌ها توسعه هزینه‌بر اورینوکو و نفت بسیار سنگین آن است.
کنت موور می‌گوید نه روسنفت و نه PDVSA هیچ‌کدام نمی‌توانند بار مسوولیت این میدان را به صورت طولانی مدت بر دوش بکشند آن هم با این وضعیت قیمت نفت در بازارهای جهانی.
با این حال کنترل عملیات بالادستی در ونزوئلا می‌تواندبا یک قرارداد مبادله‌ای امکان‌پذیر شود و روسنفت را محیای ورود به بازارهای‌های ونزوئلا نماید.
سال‌ها قبل، 5 غول نفتی روسیه با همکاری PDVSA، سرمایه‌گذاری مشترک خود را در اورینوکو انجام دادند. حتی برای اجرای این هدف، یک بانک سرمایه‌گذاری مشترک هم در کاراکاس تاسیس کردند.
البته این سرمایه‌گذاری مشترک از بین رفت و بانک ورشکسته شد. اما هنوز هم امکان بازیابی مجدد آن وجود دارد.
کنت موورد در بخش دیگری از مقاله خود به بهره‌بردار دیگر اوضاع ونزوئلا، یعنی چین می‌پردازد.
تحریم‌های نفتی ایالات متحده بازیچه دستان روسیه و چین
شرکت‌های چینی وارد فعالیت‌های بالادستی نفت ونزوئلا شده‌اند. البته اینجا بازی اصلی، کنترل درآمدهای صادرات نفت است.
پکن با بازپرداخت وام‌های بزرگ PDVSA و دولت ونزوئلا این کار را انجام می‌دهد. در این رویکرد که پیش از این در برزیل و نیز به ویژه در اکوادور (کوچکترین عضو اوپک که حالا چین پرداخت‌های نفتی آن را کنترل می‌کند) هم امتحان شده است، کالاهای صادراتی، دیگر به قلمرو چین بازگردانده نمی‌شوند.
بلکه این صادرات به هر جایی می‌روند که شرکت ملی نفت پترواکوادور در اکوادور می‌تواند با بهترین قیمت جذبشان کند. اما بیشتر عایدات حاصل از فروش به حساب‌هایی وارد می‌شود که چین آن‌ها را کنترل می‌کند.
در اینجا نیز چین می‌تواند از بانک سرمایه‌گذاری نفتی در کاراکاس استفاده کند. هم چین و هم ایران در ایجاد این بانک نقش دارند، هرچند قطع نظر از حساب‌های طرف معامله چینی، بیشترین استفاده خارجی از این بانک مربوط به روسیه است.
در نهایت کنت موور به این نتیجه می‌رسد که واشینگتن وقتی در حال وضع و تعیین تحریم‌های دیگر است باید این موضوع را در نظر داشته باشد. تحریم مادورو و PDVSA با حمله به نفت ونزوئلا بیشتر باعث خواهد شد که برنامه‌های چین و روسیه پیش روند و ونزوئلا بیشتر در آغوش این دو قرار گیرد.
