آب را هم مثل طلا و نفت و گاز میتوان فروخت
برنامهریزان شهر لنزو، طرحی در نظر دارند تا بتوانند آب را از دریاچه بایکال سیبری به مناطق خشک منتقل نمایند.
به گزارش «انرژی امروز» به نقل از گاردین، چین اعلام کرده است که در نظر دارد یک خط لوله هزار کیلومتری برای پمپاژ آب از سیبری به مناطق خشک شمال غربی خود اجرا نماید.
بر اساس گزارشی که رسانههای چینی منتشر کردهاند، طراحان شهری در شهر لانزو، مرکز استان جانسو، طرحی برای یک خط لوله دارند تا به مناطقی که سالهاست دچار خشکسالی شدید هستند از دریاچه بایکال روسیه، عمیقترین دریاچه آب شیرین دنیا، آب برسانند.
کارشناسان این طرح مدعی هستند که این پروژه بسیار عظیم برابر با انتقال آب از دریاچه کومو به لندن است، هر دو این طرحها از نظر تئوری انجامپذیر هستند و مطمئنا این طرح برای چین سودآور خواهد بود.
به گزارش «انرژی امروز» دریاچه کومو دریاچهای در لمباردی در شمال ایتالیا در 25 کیلومتری میلان است.
کارشناسان چینی طرح معتقدند زمانی که مسائل فنی این طرح حل شد، نوبت به دیپلماتها میرسد تا بنشینند و باهم در خصوص مزایایی که این طرح بینالمللی میتوانند برای هر دو کشور داشته باشد بحث کنند.
در گزارشی که این هفته Global Times منتشر کرده، آمده است که این خط لوله میتواند عطش ناامیدانه یک استان را با فقط 380 میلیمتر باران در سال فروبنشاند.
بنا بر اعلام گاردین، این طرح از بالاترین قسمت شمال غرب دریاچه روسی 600 کیلومتری آغاز میشود و بعد از طی مسافتی برابر با هزار کیلومتر در مغولستان، به گانسو، بیابانی در نزدیکی غرب دیوار بزرگ چین میرسد.
این پروژه هم کمکار «محیط زیست اکولوژیکی» منطقه خواهد بود و هم اقتصاد منطقه را متحول خواهد کرد، اقتصادی که به گفته روزنامهها مانع اصلی توسعه آن نبود آب در این منطقه است.
کشور چین 20 درصد جمعیت جهان را در خود جای داده است اما فقط 7 درصد منابع آب شیرین دنیا در این کشور هستند که بیشتر آن در شمال این کشور قرار گرفتهاند، از این رو این کشور با کمبود شدید و خطر آب روبهروست و از سویی گسترش شهرنشینی، استفاده بیش از حد از آب و آلودگی به این کمبود آب دامن زده است.
بنا بر اعلام گاردین، در سال 2005، وزیر منابع آب چین، هشدار داد تا سال 2020 بسیاری از شهرهای شمالی این کشور به همراه پکن پایتخت چین، دچار کمبود شدید آب خواهند شد.
برنامه انتقال آب از سیبری، که هشداری برای فعالین حوزه حفاظت از منابع طبیعی خواهد بود، اولین طرحی نیست که به فکر چینیها رسیده است.
سال گذشته، الکساندر تاچو، وزیر کشاورزی روسیه، پیشنهاد انتقال آب از قزاقستان به زینگجیانگ، یک منطقه بسیار خشک دیگر، را داد اما اعلام کرد که این طرح حتما باید منافع کشور روسیه را و نیز موارد محیط زیستی را رعایت کند.
مقامات سیبری هم از انتقال آب شیرین این منطقه را به عنوان یکی از صادرات دولت روسیه، استقبال میکنند. آنها بر این باورند که آب هم مثل نفت، گاز و طلاست و دیر یا زود باید به فکر فروش آن نیز بود. آنها بر این باورند که کشورشان منابع عظیم آب دارد و بخشی از این منابع را میتوان به فروش رساند.
در سال 2014، یکی از بزرگترین شاهکارهای تاریخ مهندسی، انتقال آب شمال جنوب با هزینه 48 میلیارد پوند، افتتاح گردید که در آن شبکه عظیم کانالها و مخازن، سالانه تریلیونها گالن آب را از جنوب چین به شمالِ بیآب آن انتقال میدهند.
این پروژه را ابتدا مائو پیشنهاد داد اما در 2002 تصویب شد اما منتقدین بسیاری هم به علت هزینههای خود داشت و با ساخت و اجرای این پروژه، مردم بسیاری مجبور به ترک خانهها و محل زندگی خود شدند.
شاید یکی از بزرگترین موانع پیش روی خط انتقال سیبری به گانسو، متقاعد کردن روسیه به شراکت در آبهای شیرین خود باشد.
وانگ هو، رییس انستیتوی منابع آب چین، به Global Times گفته است که اجرای این پروژه منوط به گفتوگوهای دیپلماتیک خواهد بود.
این محقق چینی اذعان میکند که تحقیقات بیشتری باید در این خصوص انجام بگیرد، اما آنچه که غیرقابل انکار است؛ کمبود آب در چین و نبود جایگزین برای آن است.
