آقای قاسمی شما راست میگویید، اما همه را نمیگویید
سعید ساویز در کانال تلگرامی خود نوشت:
این روزها با نزدیک شدن انتخابات، افتتاح پروزه های نفتی و گازی و کاندید شدن رستم قاسمی وزیر سابق نفت دوئل سختی بین سردار و ژنرال در مطبوعات سر گرفته است؛ اگر چه پست وزارت نفت پستی سیاسی است و برای بررسی عملکرد وزرا تنها توجه به پارامترهای فنی و مدیریتی کفایت نمی کند اما در حیطه مسائل مرتبط با مدیریت نفتی و اقتصاد و انرژی و از دید شخصی که هر دو دوره وزارت سردار و ژنرال را تجربه کرده است نگاهی انتقادی و مقایسه ای به شاخصه های این دوران می اندازیم.
• فازهای پارس جنوبی، چه کسی بیشترین سهم را در به ثمر رسیدن فازها داشته است: با روی کار آمدن دولت نهم طرحهای توسعه فازهای گازی جنوبی کلید خوردند طرحهایی که قرار بود طی 35 ماه فازها را تکمیل کرده و به بهره برداری برساند؛ اما آتش تحریم کار را به جایی رساند که در انتهای دولت یازدهم 5 فاز پارس جنوبی در آستانه افتتاح قرار گرفته و قرار است در برداشت از این مخزن مشترک با وضعیت فعلی قطر ما از آنها پیشی بگیریم. اما اگر از جایگاه انصاف به داستان نگاه کنیم، اگر چه 35 ماه تبدیل به سالها شد اما تحریم علت اساسی این تاخیرها بود و انصافا بخش اعظم پروزه ها خصوصا در بالا دست پیش از دولت یازدهم تکمیل شده بود و ان بخش که باقی مانده بود و در چهار سال زنگنه تکمیل گردید بخشهای اساسی و حیاتی پروزه ها بود که شاید بتوان برجام را نیز در مسیر تکمیلش موثر دانست از سویی اگر چه سردار درست می گفت که جد و جهد وزارتش در اداره امور جاری و پیشبرد پروژه ها انهم در تحریم های ظالمانه بی نظیر و جهادی بوده است اما مگر تحریم ها محصول همان دولت که سردار وزیرش بود نبود؟ مگر به قول رییس جمهوری دولت نهم و دهم تحریم ها بی اثر و ورق پاره نبود؟ پس وقتی سردار وزارت کسی را می پذیرد که خود به نوعی با شیوه مدیریت مسبب وقوع تحریم هاست واز ان استقبال می کند پس جایی برای گله از تحریم ها نیست و در مورد ژنرال هم می توان گفت که اینکه زنرال تمامی مدالهای افتخار راه اندازی فازها را به سینه وزارت خانه خود زده است بیشتر سیاسی کاری است تا اخلاقی.
• دکلهای گمشده و واسطههای فروش نفت: سردار راست می گفت دکلهایی که گم شدند ربطی به بخش دولتی ندارند اما دو نکته قابل تامل؛ اول اینکه شرکت تاسیسات دریایی و بیشتر شرکتهای ایرانی خصوصی نیستند بلکه خصولتی هستند یعنی اسما خصوصی اند اما انتصابات مدیریتی در انها دولتی است و با نظر و اراده دولتی ها اتفاق می افتد . دوم انکه وقتی شرکتی تصمیم می گیرد دکل بیاورد در ابتدا سعی می کند در شرکت نفت تضمینی برای کار ان پیدا کند و حتی کارفرما را به بازدید از دکل ببرد از اینرو مطمئنا دکل های گمشده برای کار در بخشی از نفت نامزد شده بودند و احتمال ان می رود که بخشهایی از نفت حداقل در جریان کلیات خرید دکل بوده اند همچنین در مورد پولهای گمشده (ب ز )هم اینکه بگوییم تحریم بود باید مملکت اداره می شد اعتماد کردیم و سرمان کلاه رفت اگر چه دلیلی بر عدم پاکی و سو نیت سردار و تیم وزارتش نیست اما حداقل به این مفهوم است که این وزارت کم تجربه بوده و شاید زیر و بم سیاست و اقتصاد انرژی را به خوبی نمی شناختند. در مورد ژنرال هم به جرات می توان گفت که هنوز بخشی از واسطه ها و اقازاده های فروش نفت و خرید دکل فعال هستند و موفق. شاید صحیحش این است که دلالها مستقل از دولتها همیشه هستند و همیشه سود می برند.
• سرمایه انسانی چوب دوسر طلا: انگار که هدایت این لغت را اختصاصی برای پرسنل رسمی و غیر رسمی نفت گفته است در زمان سردار کمترین توجهی به پرسنل نشد حقوقها بسیار کمتر از تورم افزایش یافتنداما ژنرال نیز پرونده اش از سردار در منابع انسانی بهتر نیست . ژنرال صورت مسئله را پاک کرد و کلا دانشکده نفت را غیر مفید و غیر ضروری خواند همچنین بدون در نظر گرفتن عقب افتادگی دوران دولت نهم و دهم تنها هماهنگ با تورم افزایش حقوق سالیانه را منظور کرد در حالی که نفتی ها انتظار جبران مافات داشتند و مصوبه های انبساطی نیز هرگز اجرایی نشد .
موارد برای مقایسه بسیار زیاد است اما در یک کلام به عقیده نگارنده سردار همانگونه که بر صفحه تلویزیون از خود نشان داد فردی صمیمی دوست داشتنی و شفاف است و به عنوان مدیر یک شرکت عملیاتی و یک شرکت خصوصی گزینه فوق العاده ای است اما عملکردش نشان داد که به هیج وجه مرد سیاست بازی نیست و وزارت جایگاه مناسبی برایش نبود. در مورد ژنرال اما باید گفت که در سیاست خارجی او از بهترین وزرای نفت پس از انقلاب است و در سیاستهای منابع انسانی از بدترین ها، شاید سیاستهای اقتداری ژنرال در اوپک و درمقابل زیاده خواهی گازی ترکمنستان شایسته و جذاب باشد اما لجاجت و سیاستهای نامهربانانه در مقابل پرسنل نفت و حتی دانش آموختگان شایسته نیست و جواب نمی دهد.
