اتفاقی به نام چشم انداز 1404
توجه به تحولات آینده، پس از جنگ جهانی دوم جنبه ای نظام مند یافت و در کشورهای مختلف با نام هایی متفاوت مانند مطالعات آینده، آینده‌پژوهی و آینده‌اندیشی به آنها توجه شده و استفاده شدند. این موضوع تا بدانجا گسترش یافت که ایالات متحدۀ امریکا و اتحادجماهیرشوروی سابق، منحصراً از این روش‌ها در پیشبرد اهداف سیاسی، نظامی و اقتصادی خود در قالب جنگ سرد بسیار استفاده کردند. بعد از این دوره و از اوایل سال‌های 1970، کشورهای اروپای غربی به این موضوع بیشتر توجه کردند و به تدریج این موضوع توجه اندیشمندانی از سایر کشورها همچون هند و مالزی را به خود جلب کرد. هرچند در آن زمان در ایران به این روش‌ها به طوررسمی در سطوح تصمیم‌سازی، تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی‌های درازمدت توجه نشد و از آنها استفاده نکردند، اما با تدوین برنامه‌های توسعۀ 5ساله، چه پیش و چه پس از انقلاب اسلامی، عملاً مسئولان توسعۀ کشور وادار شدند در بازه های بلندمدت هدف‌گیری کنند. آرمان‌های صنعتی‌شدن پیش از انقلاب و تلاش‌های پس از انقلاب برای تدوین برنامه‌های توسعۀ بلندمدت، به نتایجی انجامید که معروف‌ترین آن، طرح «ایران1400» بود که سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی وقت آن را تدوین کرد و در پی آن تدوین سند چشم‌انداز توسعه، سند توسعۀ علمی و دیگر اسناد بخشی تدوین شدند.
