پتانسیل افزایش هشت‌برابری تولید میدان آب‌تیمور
عدم سرمایه‌گذاری طی سال‌های طولانی در حوزه افزایش ضریب بازیافت میادین نفتی ایران باعث شده است تا ضمن افزایش ریسک کاهش تولید، پتانسیل‌های قابل‌توجهی برای افزایش تولید وجود داشته باشد.
یک نمونه روشن از این واقعیت، میدان آب‌تیمور است که نشریه «آپستریم» در مطلبی بدان می‌پردازد و بخش‌هایی از آن در ادامه می‌آید.
این میدان ۵۰ سال قبل کشف شد و تولید آن حدود ۵۵هزار بشکه در روز است.
وزارت نفت در راستای استراتژی مطالعه هر میدان توسط رقبای متعدد به منظور بررسی سناریوهای مختلف بدون هزینه از سوی دولت، اطلاعات این میدان را در اختیار چند شرکت قرار داد. هر کدام از این شرکت‌ها، یک پروپوزال به شرکت نفت ارائه کرده است.
پیشنهاد پرتامینا، تولید روزانه ۲۵۰هزار بشکه نفت است. لوک‌اویل نیز تولید روزانه ۱۵۰هزار بشکه نفت را پیشنهاد کرده است.
شرکت مرسک نیز سناریوهایی را برای تولید ۲۰۰، ۳۰۰ و ۴۵۰هزار بشکه در روز نفت از میدان آب‌تیمور در نظر دارد. پلاتوی ۴۵۰هزار بشکه‌ای شرکت مرسک می‌تواند برای مدت ۴۰ سال باقی بماند و این یعنی شرکت مذکور باید بتواند میدان را برای مدتی بیش از این در اختیار داشته باشد.
این پتانسیل قابل‌توجه افزایش تولید، در سایه افزایش ضریب برداشت از ۲.۲۷ درصد به ۱۲ درصد، یعنی رشد چهاربرابری آن میسر می‌شود.
توضیح ضروری: براساس توضیحات دوستان متخصص آشنا به موضوع، اعلام حفظ پلاتوی ۴۵۰هزار بشکه‌ای برای مدت ۴۰ سال اشتباه است و دوره پلاتو به مراتب کمتر از این است. احتمالا این مدت، `کل دوره قرارداد` است که در نشریه به اشتباه برای `پلاتو` ذکر شده است.
سوال مهم: چرا در شرایط نیاز ضروری مخازن کشور به ازدیاد برداشت، از قراردادهایی که برای توسعه این مخازن ضروری هستند و بسیاری از کشورها مثل قطر و عمان از آنها استفاده می‌کنند، بهره نمی‌گیریم؟
