فروش ذخایر استراتژیک در آمریکا نشانه‌ای از پذیرش پارادایم جدید بازار نفت؟
براساس گزارش آرگوس، دونالد ترامپ قصد دارد نیمی از ذخایر استراتژیک نفت (SPR) آمریکا را بفروشد. حجم این ذخایر هم‌اکنون حدود 687 میلیون بشکه برآورد می‌شود.
کاخ سفید معتقد است که ذخایر، محصولی متعلق به دوران دهه 1970 هستند و دیگر نیاز نیست با چنین عظمتی وجود داشته باشند.
ترامپ قصد دارد 270 میلیون بشکه دیگر از ذخایر استراتژیک را، علاوه بر 155 میلیون بشکه‌ای که قبلاً کنگره فروش آن را طی هشت سال تصویب کرده بود، به فروش رساند. هدف از این اقدامات، تامین منابع مالی برای کاهش کسری بودجه است.
باوجود این فروش، آمریکا کماکان مطابق الزامات آژانس بین‌المللی انرژی مبنی بر ذخیره‌سازی معادل 90 روز واردات نفت عمل خواهد کرد؛ چراکه براساس تخمین دولت این کشور، خالص واردات نفتی آن از 5 میلیون بشکه در 2016 به 2 میلیون بشکه در 2027 کاهش می‌یابد.
اما ارتباط این موضوع، با پارادایم جدید بازار نفت چیست؟
آقای مروتی، اقتصاددان و متخصص بازار نفت، قبلاً در مطلبی نوشته‌اند:
«پارادایم جدیدی که برای درک بازار نفت باید به آن توجه داشت این است که تولیدکنندگان حاشیه‌ای بازار نفت امروز عرضه‌کنندگان شیل هستند که با هزینه ثابت کمتر و با سرعت زیاد می‌توانند تولید را بیفزایند و به علاوه با افت تولید بسیار بالایی، بعضا تا ۹۰ درصد طی سه سال اول تولید، مواجه هستند که خودبه‌خود باعث کاهش عرضه می‌شود مگر آنکه سرمایه‌گذاری‌های جدیدی صورت گیرد. از این رو در صورت مقایسه سرمایه اولیه با هزینه جاری درمی‌یابیم که تا پیش از فراگیری شیل این نسبت بسیار بالا بوده است که در نتیجه عرضه را نامنعطف می‌کرده است، ولیکن در مورد شیل این نسبت به شدت پایین آمده است و در نتیجه هم ورود و هم خروج از آن با سرعت زیادی محقق می‌شود.»
در چارچوب پارادایم جدید، و دوران ذخایر قابل‌توجه نفت، انتظار می‌رود کاهش تولید نفت و رشد قیمت، فوراً بر تولید از منابع شیل آمریکا تاثیر بگذارد (از طریق حفاری جدید، رشد تولید از چاه‌های موجود و به مدار تولید آمدن چاه‌های DUC) و در نتیجه این تولیدکننده نوسان‌گیر جدید، عملاً در مقابل نوسان تولید (تحریم احتمالی، که احتمال آن نزدیک به صفر است) و قیمت (رشد قابل‌توجه قیمت، که باتوجه به واکنش سریع نفت شیل، بعید به نظر می‌رسد) ضربه‌گیر مناسبی داشته باشد. در این پارادایم جدید، همان طور که دولت آمریکا معتقد است، ذخایر استراتژیک به این عظمت نیاز نخواهد بود؛ لااقل برای کشوری که در فناوری شیل به توسعه قابل‌توجهی دست یافته است.
