چین مسوول عواقب زیست محیطی سانچی است
یک کارشناس بیولوژی محیط زیست دریایی معتقد است: کشوری که نزدیکترین کشور به محل حادثه نفتی هست مسوول اقدامات محیط زیستی سوانح دریایی رخ داده است.
امید صدیقی کارشناس ارشد بیولوژی محیط زیست دریایی و کارشناس معاونت محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست در گفتوگو با خبرنگار بینالملل «انرژی امروز» در خصوص روشهای مقابله با لکه نفتی در دریا با تاکید بر این اینکه «روشهای مقابله با لکههای نفتی در دریا بسته شرایط متفاوت خواهد بود» گفت: در سوانح ریزش نفت و سوانح دریایی، در کشورهای مختلف تجهیزات مقابله با آلودگی نفتی پیشبینی شده است. بسته به شدت آلودگی و ریزش نفت در دریا، سطوح کم، متوسط و بزرگ را داریم.
وی ادامه داد: در سوانحی که حجم آلودگی نفتی و وسعت آن خیلی زیاد است اولا کشوری که نزدیکترین کشور به محل حادثه نفتی هست مسوول است. اما اگر این کشور امکانات مقابله با این آلودگی نفتی را نداشته باشد، باید از کشورهای مجاور کمک بگیرد. و باید به صورت بینالمللی از سایر کشورها درخواست کمک کند.
صدیقی تصریح کرد: در مورد حادثه سانچی، فکر میکنم چین باید درخواست کمک میکرد. چون ظاهرا در توانش نبوده که این حادثه را مدیریت کند، چه از نظر تجهیزات و امکانات و چه از نظر توان فنی. این موضوع در پروتوکلهای سوانح دریایی و آلودگی نفتی اشاره شده است.
این کارشناس محیط زیست دریایی ادامه داد: در حادثه سانچی هم ما با دو بحث روبهرو هستیم. یکی بحث میعانات گازی هست و دیگری بحث نفت خام. قدرت اشتعال میعانات گازی خیلی بیشتر است درحالی که قدرت اشتعال نفت خام خیلی کم است در نتیجه خطرات کمتری هم دارد. از این رو من فکر میکنم در کشور چین این توانایی برای مقابله با اشتعال میعانات و عکس العمل به موقع وجود نداشته است.
نجات جان انسانها به مقابله با آلودگیها ارجح است
صدیقی در خصوص اولیت نجات جان انسانها و یا محیط زیست هم گفت: قوانین و مقررات و پروتکلها همیشه بر این موضوع تاکید داشتند که نجات جان انسانها به مقابله با آلودگیها ارجح است. گفته شده است که چینیها میخواستند این آلودگی نفتی سوخته شود بعد اقدام کنند که البته خود چینیها این موضوع را تکذیب کردند.
وی تاکید کرد: در پروتکلهای دریایی آمده است که برای نجات جان انسانها حتی میتوان نفت را به دریا رها کرد. در این صورت اگر کشتی دچار سانحه شود طبق قوانین حتی میتواند نفت را به دریا تخلیه کند.
صدیقی در پاسخ به این سوال که برای مقابله با لکه نفتی حاصل از سوخت کشتی چکار باید کرد؟ گفت: برای مقابله با لکههای نفتی تجهیزاتی مثل اسکیمر و بوم وجود دارد. البته روشهایی که برای مقابله با لکههای نفتی استفاده میشود بستگی به وسعت لکه نفتی دارد. در عین حال نوع ماده منتشر شده هم مهم است. اما از همه مهمتر شرایط جوی حاکم بر منطقه سانحه دیده است. قبل از انجام اقدامات هم با استفاده از عکسهای هوایی محدوده لکه نفتی مشخص میشود.
وی گفت: با توجه به نزدیکی این لکه به سواحل و تاسیسات دریایی، و شرایط آب و هوایی، چینش تیم عملیاتی مشخص میشود. عمدهترین تجهیزاتی هم که استفاده میشود بوم و اسکیمر است. بوم وسیلهای است که با آن لکه نفتی محاصره میشود تا از گسترش آن جلوگیری شود. با اسکیمر هم نفت جمع شده بر روی دریا را روی مخازن شناورها پمپ میکنند.
به گفته این کارشناس محیط زیست، در نهایت با همه این کارهایی که انجام میشود اگر باز هم لکه نفتی باقی مانده باشد با استفاده از مواد دیسپرسنت یا پخش کننده، نفت در دریا پخش میشود تا به صورت لکه نفتی باقی نماند.
وی تاکید کرد: این اقدامات تحت قوانین بینالمللی در همه کشورها تعریف شده است. معمولا سازمانهای بنادر و دریانوردی در ایران و مشابه این سازمانها در دیگر کشورها هم مسول هستند تا با استفاده از این روشها از گسترش ابعاد محیط زیستی سوانح دریایی جلوگیری کنند.
هزینههای مقابله با لکه نفتی بر عهده بیمههاست
صدیقی در پاسخ به این سوال که هزینههای مهار این لکه نفتی به عهده کشور چین هست یا خود ایران هم باید هزینه پرداخت کند؟ تاکید کرد: با توجه به قوانین و پوشش بیمهای که به نام P&.I کلاب وجود دارد و اکثر کشتیهای نفتکش را در دنیا بیمه میکند، این بیمهها هزینههای خود کشتی را پوشش میدهند یا محموله نفتی را پوشش میدهند. اما یک پوشش بیمهای هم میتواند برای خسارتهای زیست محیطی نفتکشها باشد. هزینههای جمعآوری این لکه نفتی و برآورد خسارت و احیا مناطق آسیبدیده.
لکه نفتی ممکن است آبزیان را از بین ببرد، به سواحل برسد، مناطق تفریحی را از بین ببرد، حتی به آب شیرین کنها هم خسارت وارد سازد. بعد از ارزیابی این خسارت این بیمهها خسارتها را پرداخت میکنند.
