چرا اروپایی‌ها اینگونه اعتراض می‌کنند و ما نه؟
۱۲ روز طول کشید تا شمار امضاء کنندگان پویش نجات میانرودان از مرز ۵۰ هزار نفر بگذرد! آیا این یک خبر خوب است؟
به گزارش «انرژی امروز» محمد درویش، مدیرکل دفتر مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست ایران، در کانال تلگرامی خود می‌نویسد:
ما به راستی چندنفر هستیم؟ ما محیط زیستی‌ها، ما ایرانیان علاقه‌مند به طبیعت وطن، ما آدم‌هایی که حرمت حیات را فارغ از تعصبات سیاسی، نژادی، قومیتی و مذهبی پاس می‌داریم؛ انسان‌هایی که هر زمان پاره‌ای از کره زمین درگیر ماجرایی کاهنده و مخرب شود، دردمان می‌آید و می‌کوشیم تا آن درد را در حد بضاعت خویش درمان کنیم و یا دستکم همدرد باشیم.
درویش می‌گوید: درست پنج سال پیش، وقتی که دولت وقت ترکیه به اعتراض مردم ساکن در حسن‌کیف توجهی نکرد و با وقاحت گفت: به ادامه ساخت سد ایلی‌سو، که از سال ۲۰۰۶ شروع کرده بود، با کمک‌های فنی سه دولت آلمان، اتریش و سوییس ادامه داده و تمامی کهن زادبوم‌های ۱۲ هزارساله منطقه را نابود می‌کند، این مردم ایران نبودند تا به همدردی و همراهی با دوستداران میراث فرهنگی و بوم نشینان جنوب ترکیه اقدام کنند! تقریباً صدایی از هیچیک از ملل مسلمان منطقه در اعتراض به این جنایت آشکار هم شنیده نشد!
این مقام مسوول ادامه می‌دهد: دقت کنید!
دولت ترکیه اراده کرده تا با احداث سد ایلی‌سو بر روی سرشاخه اصلی رودخانه دجله، میزان مهار آب از این رودخانه را مثل فرات به ۱۰۰ درصد برساند و عملاً میانرودان را نابود و آبی گوارا برای خود و دولت اسراییل تامین کند. گزارش‌های بین المللی متعددی منتشر شده که آشکارا نشان می‌دهد: متناسب با مناطقی از سوریه و عراق که دچار بحران کم آبی شدید ناشی از قطع حقابه رودخانه فرات و فقر شدید کشاورزان منطقه شد، داعش توانسته بیشترین میزان عضوگیری را انجام دهد!
درویش در ادامه می‌آورد: به هرحال در آن زمان و درحالیکه اغلب ما در خواب غفلت بودیم، این طرفداران راستین محیط زیست در سه کشور آلمان، سوییس و اتریش بودند که به خیابان‌ها ریختند تا از دولت‌های خویش بخواهند تا از این پروژه ویرانگر و شرم آور خارج شوند.
مدیرکل دفتر مشارکت‌های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست سوالی در خور توجه می‌پرسد: چرا آن مردم اینگونه اعتراض کردند؟ آیا بحران اقتصادی حاکم بر کشورهای خود را نمی‌دیدند؟ اصلاً مگر سمت باد غالب به سوی ایران نبود! آنها چرا نگران ناپایداری میانرودان شدند؟ تامل برانگیزتر آنکه هر سه دولت یادشده در احترام به خواست مردم و به رغم سود کلان اقتصادی این پروژه از آن بیرون آمدند تا ساخت سد ایلی سو دستکم به تاخیر افتد و دولت ترکیه نتواند آن را در سال ۲۰۱۵ آبگیری کند، هرچند که گفته همچنان به ساخت آن ادامه می‌دهد و می‌خواهد در سال ۲۰۱۹ آن را آبگیری کند.
و خود درویش پاسخ می‌دهد: محیط زیستی‌های سه کشور اروپایی یادشده، امروز را می‌دیدند که ناپایداری در بخشی از کره زمین و تشدید فقر و ناامنی می‌تواند همه جهان را متاثر کند، همانگونه که اینک از قلب لندن و پاریس و استانبول تا تهران از ترورهای کور داعش متاثرشده و ابعاد این ناامنی دامن ایالات متحده آمریکا تا اندونزی را هم فراگرفته است.
و در نهایت دوریش می‌نویسد: هموطن عزیز من!
حرف و خواهش محمد درویش این است که ما هشتاد میلیون نفریم؛ دستکم ۴۰ میلیون ایرانی به طور مستقیم از ادامه بلندپروازی‌های دولت ترکیه و بی تفاوتی دولت عربستان در تثبیت چهارمیلیون هکتار اراضی رهاشده کشاورزی‌اش در رنج قرار گرفته و تشدید گرد و غبار از کیفیت زندگی‌شان کاسته است. لطفاً همتی شایسته‌تر، اراده‌ای بایسته‌تر و عشقی بزرگتر نسبت به زمین و وطن از خود نشان داده و جملگی در پای این حرکت مدنی و مسالمت جویانه مهر تایید زنید، آن را دست به دست بچرخانید، نحوه امضاء پتیشن را به دیگر هموطنان یاد دهید و نشان دهید که ما بیشماریم.
به ویژه روی سخنم با ۸۹۱ سمن محیط زیستی است؛ اگر به طور متوسط اعضای موثر هر سمن را فقط ۱۰ نفر در نظر بگیریم و هر یک از اعضا فقط متعهد شود که پتیشن میانرودان را برای ۱۰ نفر معرفی کند و به همین ترتیب، روند ادامه یابد، شمارِ امضاها تا پیش از ورود دبیرکل سازمان ملل متحد به تهران در ۱۲ تیر ۹۶ از مرز یک میلیون عبور خواهد کرد. لطفاً از لحظه‌ها استفاده کنید و قدر این موقعیت تاریخی و مهم را بدانید.
بیاییم در یک بیداری محیط زیستی بزرگ شریک شده و سهمی در پایان غلبه تفکر سازه‌ای در مدیریت آب ایفا کنیم؛ چه در میانرودان، چه در خوزستان و اصفهان و ارومیه و بختگان و میناب و جازموریان … و چه در هر جای دیگری از این کره خاکی.
ما باید نشان دهیم و ثابت کنیم که راه حکومت بر طبیعت، درک و پیروی از قوانین آن است و نه گردنکشی و مقابله با آن. یادمان باشد که تا همین لحظه دولت ترکیه در غالب پروژه موسوم به گاپ توانسته هشتاد میلیاردمتر مکعب از آب دجله و فرات را تغییر مسیر داده و درواقع برباید! یعنی ۹۰ رودخانه به بزرگی زاینده‌رود را از میانرودان دزدیده است! چرا باید در مواجهه با ادامه این سرقت بزرگ ساکت یا منفعل بمانیم؟!
