چرا مخالفان IPC اتفاقا همان مخالفان برجام هستند؟

دو پروژه مهم و مرتبط دولت یازدهم، برجام (در حوزه سیاست خارجی) و IPC (در حوزه نفت) بوده است.

بسیاری از مخالفان برجام، از قضا همان مخالفان IPC هم هستند و اگر رهبری برجام را تایید نمی فرمودند، این مخالفان نظرات خود را با جسارت بیشتری مطرح می کردند. این موضوع اصلاً عجیب هم نیست. هر دو پروژه، تعامل سازنده با جهان را در نظر دارند و طرفداران انزوا، طبیعی است که با هر دو مخالف باشند. البته هستند مخالفان آی پی سی که کاری به برجام ندارند، یا مخالفان برجام که نمی دانند آی پی سی چیست.

پروژه آی پی سی از همان ابتدا یک منطق فرعی هم داشت: فراهم کردن زمینه حضور غول های نفتی در ایران تا آنها بتوانند در برجام به یافتن راه حل کمک کنند. همزمان، برجام هم زمینه ساز و شرط لازم اجرای قراردادهای نفتی است.

سنگ اندازی مخالفان برجام نیازی به گفتن ندارد: پر کردن بیلبوردهای شهر از پیام مخالفت با برجام، ضربه به تیم مذاکره کننده هسته ای و آتش زدن سفارت عربستان. اما همان رویکرد را عینا مخالفان آی پی سی هم در پیش گرفتند و با حاشیه سازی تلاش کردند جلوی برجام نفتی را بگیرند.

همدستی مخالفان برجام و IPC البته چهره های معروفی دارد. مثلا دکتر درخشان که برجسته ترین مخالف IPC است، در انتخابات سال 92 در ستاد سعید جلیلی، مخالف مشهور برجام، حضور داشت و اکنون نیز جزئی از تیم او به شمار می رود. یا زاکانی، مخالف برجام و آی پی سی و کرسنت، به صورت همزمان است. روزنامه کیهان و خبرگزاری فارس هم روزی نیست که درباره این دو موضوع مشغول حاشیه سازی نباشند.

اما این اتحاد نامیمون، دو ضربه اساسی در دو سال گذشته دریافت کرد: اول با اجرای برجام و تایید آن توسط مقام معظم رهبری، و دوم با تصویب نهایی مصوبه آی پی سی و تایید آن توسط مجلس. مردم نیز در انتخابات به ادامه همین مسیر رای دادند. اینجاست که مخالفان برجام و آی پی سی، تکنیک جدید خود را به کار می برند: زیر سوال بردن زنگنه.

آنها می دانند که اگر زنگنه بماند، دیگر جایی برای پروژه های رانتی بعضی داخلی ها و سیطره چینی ها در صنعت نفت وجود ندارد. آنها می دانند که اگر کسی بتواند IPC را به قرارداد برساند، زنگنه است که آن را به تصویب رساند. لذا سعی می کنند زنگنه را بزنند، تا IPC اجرایی نشود. به قول معروف: زنگنه بهانه است، قراردادهای نفتی نشانه است!