تاثیر مخارج دولت بر تورم در عبور از محیط تورمی با رویکرد STR
مطالعه حاضر سعی در تبیین رابطهبین مخارج دولت و تورم بهوسیله الگوی غیرخطی رگرسیونهای انتقال هموار[1] با استفاده از دادههای فصلی 1369:2 تا 1391:4 دارد. با متغیرهای تورم، رشد مخارج مصرفی دولت، رشد نقدینگی و رشد تولید ناخالص داخلی، یک مدل دو رژیمی که در آن وقفه اول رشد نقدینگی، متغیر انتقال یا آستانه است به عنوان مدل بهینه انتخاب شد. در این مدل، رژیم اول به عنوان رژیم رشد نقدینگی پایین و رژیم دوم، رژیم رشد نقدینگی بالا با حد آستانه 5 درصد (20 درصد در سال) برای رشد نقدینگی، شناسایی میشود.
نتایج نشان داد که در رژیم رشد نقدینگی بالا، مخارج مصرفی عامل تورمی محسوب میشود.در رژیم رشد نقدینگی پایین، افزایش بیشتر نقدینگی، اثرات تورمی کمتری در کوتاهمدت داشته و احتمالا اثرات بیشتری بر رشد اقتصادی دارد. انتظارات تورمی در رژیم رشد نقدینگی پایین، اثرات قویتری در ایجاد تورم کوتاهمدت نسبت به رژیم رشد نقدینگی بالا دارد. در رژیم رشد نقدینگی بالا، افزایش حجم پول اثرات بیشتری بر تورم کوتاهمدت و اثرات کمتری بر تولید دارد.
بنابراین میتوان در رژیم رشد نقدینگی پایین از ابزار سیاست پولی و مالی برای تحریک تقاضا و همزمان کنترل تورم به نحو موثری سود جست. همچنین در رژیم رشد نقدینگی بالا، انضباط همزمان سیاستهای مالی و پولی بیشترین اثربخشی را بر کاهش تورم دارد.
