توسعه و تدوین مدل تعیین سطح بهینه تولید نفت خام و گاز غنی بر اساس فاکتورهای فنی و زمین شناسی و عناصر قراردادی در پروژه های نفت و گاز ایران

این پژوهش به بررسی، توسعه و تدوین مدل ریاضی تعیین سطح بهینه تولید نفت‌خام  و گاز غنی، بر اساس فاکتورهای فنی و زمین‌شناسی و عناصر قراردادی در پروژه‌های نفت و گاز ایران می‌پردازد. مقصود از سطح بهینه تولید، سطحی از تولید است که به‌ازای آن سطح از تولید، منافع اقتصادی حاصل از پروژه نفت و گاز حداکثر می‌گردد. برای این منظور ابتدا مدل‌های رایج در تعیین سطح بهینه تولید نفت و گاز مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند و پس از شناسایی نواقص و اشاره به کاستی‌های هریک،  مدل جامعی برای تعیین سطح بهینه تولید نفت و گاز در پروژه‌های نفت و گاز ایران  پیشنهاد گردید. مدل پیشنهادی در این پژوهش از شاخه مدل‌های بهینه‌یابی غیرخطی و پویاست که در آن، حداکثرسازی ارزش خالص فعلی هریک از پروژه‌های نفت و گاز به‌ازای سطح تولید موردنظر به‌عنوان تابع هدف تنظیم گردیده و فاکتورهای فنی، تکنولوژیکی و عناصر قراردادی به‌عنوان قیود‌(محدودیت) به مدل تحمیل ‌شده‌اند. نتایج حاصل از این پژوهش در تعیین سطح تولید نفت‌خام و گاز غنی و نیز تدوین طرح جامع توسعه میادین نفت و گاز کشور از سوی واحد برنامه‌ریزی تلفیقی شرکت ملی نفت ایران قابل ‌استفاده است. همچنین نتایج این پژوهش به شرکت‌های فعال در صنعت نفت و گاز کمک می‌کند برای توسعه و بهره‌برداری بهینه از میادین نفت و گاز، استراتژی‌ها و برنامه‌های مؤثرتر و سودمندتری طراحی نمایند.