به کارگیری پنل‌های فتوولتاییک شناور بر سطح آب در ایران
توسعه پایدار موضوع شایع مورد بحث و مناظره در محافل دولتی، غیر دولتی و آکادمیک است که تمرکز اصلی برنامه های ملی و بین المللی اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی مبتنی بر آن می باشد. بنابراین کشورها توسط سیاست‌گزاری‌منطقی برای دست‌یابی به این هدف، سیستمهای انرژی خود را برپایه طرح‌ریزی معین و با برنامه‌ریزی جامع مستخرج شده از راهبردهای ملی همراه با اهداف توسعه پایدار بازیابی میکنند. برنامه‌ریزی موفق در برنامه‌های انرژی ملی باید به صراحت بخش انرژی را به دیگر بخشهای اقتصادی پیوند دهد. رویکرد یکپارچه، تصمیم‌گیرندگان را در فرموله کردن سیاستها کمک خواهد کرد. با این رویکرد، دولت سیاستهای جدیدی در راستای تشویق به اقدام‌های منجر به صرفه‌جویی انرژی، تغییر تکنولوژی‌های تولید انرژی و استفاده از منابع اولیه تجدیدپذیر و سازگارتر با محیط زیست را به تصویب رسانده است. به دلیل پتانسل بالای ایران در زمینه انرژی خورشیدی حرکت به سمت سیستمهای فتوولتاییک بسیار منطقی می‌رسد. احداث نیروگاه‌های فتوولتاییک نیازمند مقدار قابل توجهی زمین است.در بسیاری از کشورهای دنیا کمبود زمین، قیمت زمین و مدیریت آن محدودیت‌های فراوانی جهت بهره‌گیری از انرژی‌های خورشیدی فراهم آورده است. به طور معمول زمین‌های آزاد در کشورهای توسعه یافته در دسترس نمی‌باشد و صنعتی‌تر شدن این کشورها همراه با نیاز به تولید انرژی بیشتر بوده است. دلایل ذکر شده کشورهای توسعه یافته را بر آن داشته تا از سطح آب به عنوان پتانسیل جغرافیای جهت به کارگیری از پنل‌های فتوولتاییک بهره گیرند. در این مقاله نمونه‌هایی از این سیستم‌ها مورد بررسی قرار گرفته‌اند. در ادامه دلایل و موقعیت جغرافیایی پروژه‌های گوناگون مورد تحقیق قرار گرفته است. در انتها مزایا و معایب این سیستم‌ها واکاوی شده و نیاز و عدم نیاز ایران برای بهره‌گیری از این سیستم‌ها بحث شده است.
