چهار اولویت کشور در سالجاری
غلامرضا ظریفیان عضو شورای مرکزی مجمع ایثارگران
1. سال 97 با همه سختیها و مشکلاتی که برای کشور در پی داشت به پایان رسید و به نظرهم نمیرسد در سالجاری فضایی متفاوتتر از آن را در کشور شاهد باشیم. دلیل تداوم این روند هم ناشی از فشارهایی است که بهدلیل تحریمهای ظالمانه ایالات متحده امریکا علیه ایران، بر کشورمان وارد آمده، معیشت مردم را دچار مشکل کرده و نگرانیهایی را در ارتباط با تامین نیازهای اساسی جامعه به وجود آورده است.در چنین شرایطی که اطمینان و احساس امنیت جامعه نیز زیر سوال رفته، بیش از هر چیزی نیازمند آن هستیم که از خودمدیریتی جامعه جلوگیری کرده و به سمت و سویی نرویم که هرکسی در این وضعیت بخواهد تنها گلیم خود را از آب بیرون بکشد. مردم باید این احساس را داشته باشند که برنامهریزیهای حاکمیت اعم از دولت و سایر نهادها به گونهای است که امنیت را برای آنان به ارمغان میآورد تا حداقل در روال عادی زندگی با مشکلی روبه رو نشوند. این امر یکی از مهمترین اولویتهایی است که دولت باید در سال 98 برای تحقق آن تلاش کند. تدابیر مدیریتی، انسجام حاکمیتی و تکیه بر اعتماد مردم برای سهولت کار از ملزومات تحقق این هدف است.2. امسال به نام سال «رونق تولید» از سوی رهبری انقلاب نامگذاری شده که تحقق آن نیازمند همراهی قوای مختلف نظام است. اگر مکانیسمهایی که بتواند تولید را در جامعه رونق دهد فراهم شود و بسیاری از اموری که مانع امر تولید هستند کنار زده شوند این احساس اطمینان برای تولیدکنندگان داخلی و حتی سرمایهگذاران خارجی ایجاد میشود که سرمایههای خود را در امر تولید بهکار بگیرند. تنها در این صورت است که میتوان شرایط اقتصادی کشور را به سمت بهبود سوق داد.3. آنچه هماکنون در اثر بحران ویرانگر سیل رخ داده، نشان میدهد که با وجود همه زحمتهایی که مسئولان کشور در سطوح مختلف در این چند هفته کشیدهاند – البته مردم هم صبوری نشان دادند و همه ظرفیتهای خود را بهکار گرفتند تا هزینههای این حادثه را کم کنند- در چرخه مدیریت کشور و برنامهریزیها با تنگناها و مشکلاتی روبهرو هستیم. درست است که هماکنون دستگاههای مجری، ارتش، سپاه، هلال احمر و سازمانهای مردم نهاد بهصورت شبانهروزی در حال فعالیت هستند، اما واقعیت این است که بین تدبیر ما و تغییراتی که در جامعه در حال رخ دادن است و مشکلاتی که بعضا زمان وقوع آن قابل پیشبینی نیست، شکاف بزرگی پدید خواهد آمد. هرچقدر هم که اکنون تلاش میکنیم رنج مردم و هزینههای خسارت را کاهش دهیم اما وقوع آسیبهای اجتماعی قابل کنترل و کتمان نیست. درست است حجم آن چیزی که با آن روبهرو شده ایم غیرقابل پیشبینی بوده، اما همین بلایا که در برخی از جوامع دیگر رخ میدهد به این دلیل که چرخه مدیریت و تدبیر و نظارت هوشمند است، آسیبهای کمتری را به همراه خواهد داشت. بنابراین باید این حادثه را بهعنوان یک اولویت در نظر بگیریم. ما در کشور خود چرخه های معیوب مدیریتی و پیش بینی های ناقص و استراتژیهای ناروشن داریم که اگر مورد بازبینی قرار نگیرد، در صورت تکرار حوادث اینچنینی آسیب بیشتری به اعتماد مردم خواهد زد.4. اسفندماه امسال انتخابات مجلس شورای اسلامی را پیشرو داریم. تجربه چهل ساله برگزاری انتخابات و نقش و تاثیرگذاری آن در جامعه ایران روشن است اما به نظر می رسد برای اینکه بار دیگر جامعه ما، اقبال جدی به این رخداد سیاسی نشان دهد، حاکمیت باید ظرفیتهایی را ایجاد کند و فضایی را به وجود بیاورد تا مردم امیدوار باشند که انتخابات میتواند نقشی در بهبود اوضاع آنان داشته باشد. ایجاد فرصتهای برابر برای همه کنشگران سیاسی یک ضرورت برای تحقق همین هدف است. بخشی از ناامیدی جامعه از حضور در پای صندوقهای رای به این دلیل است که منتخبانشان از فرصت های ایجاد شده بخوبی استفاده نمیکنند. جامعه این پرسش را دارد که این اقبالی که او با آمدن به پای صندوقهای رای ایجاد کرده، چرا با پاسخی همراه نبوده که حداقل بتواند اطمینان لازم را به او بدهد. البته این کار الزام دیگری هم دارد و آن اینکه احزاب و جناحهای مختلف فضا را از درگیریهای سیاسی خارج کنند و بدانند که جامعه نیازمند کارآمدی است و بهدنبال تاثیر کنش سیاسی در زندگی اجتماعی و سیاسی آنها باشند.
