نفتی ها در صف اول مهار سیلاب
سعید ساویز | کارشناس انرژی
توسعه میادین غرب کارون چند صباحی است که با اتکا به داخلی ها با همه کم و کاستی های موجود شتاب گرفته است و در این روزهای سخت تحریم و کاهش تکلیفی تولید، در بسیاری از کهنه میادین ایران؛ بار تولید بیش از پیش بر دوش میادین مشترک غرب کارون افتاده است.
اما تنها تحریم های و عدم ورود تکنولوژی های نو و شرکت های بین المللی سنگ پای راهوار توسعه در غرب کارون نیست، مشکل دیگری این روزها گلوی توسعه و تولید را مرتبا می فشارد.
توسعه نیافتگی منطقه ای که هشت سال خط مقدم نبرد بود و البته بعد از نبرد به دست فراموشی سپرده شد. با خیل عظیم جوانان تحصیلکرده بیکار، مردمی جلای روستا و دیار کرده و البته مال باخته بلای جان نفتی ها در غرب کارون است.
ظرفیت ایجاد اشتغال در میادین نفتی محدود است، نیاز منطقه به رسیدگی، ایجاد اشتغال و تخصیص امکانات بسیار بیشتر از توان نفت است. اما مردم محروم یا به اشتباه و یا از سر شیطنت به غلط آدرس دهی می شوند. بخش اعظم درآمدهای نفتی به بودجه کشور اختصاص می یابد و تنها بخش کوچکی که این روزها دیگر حتی کفاف دخل و خرج خود نفت را نمی دهد، به نفت تخصیص می یابد. اما این بودجه کلان کجا هزینه می شود؟ چرا باید مناطق نفت خیز کشور ایران تا به این حد از محرومیت و توسعه نیافتگی رنج برد؟ مگر بودجه توسعه کشور به وزارت نفت تعلق می گیرد؟ مگر مناطق محروم و مناطق نفت خیز دارای ردیف بودجه مشخص و مجزا از سایر بخش های بودجه نیستند؟
با همه این احوال همچنان مسئولینی که وظیفه گرفتن حق محرومین را در جایگاه درست دیوانی آن دارند به امضا کردن توصیه نامه برای استخدام مشغول به کار شدن مشغولند؛ پدیده ای که وقتی در روستا دهان به دهان می گردد، تداعی کننده راه نجات برای مردم محروم منطقه می شود و این می شود که به محض ورود مدیر عامل و یا هر مقام ذی صلاح از آن بخش از نفت که متولی توسعه است خیل عظیم بیکاران نامه به دست با دیدگانی نگران و خیلی وقتها عصبانی به منطقه سرازیر می شود. این مشکلات تا به جایی پیش رفته است که اخیرا در روند توسعه و تولید و امنیت منطقه نیز مشکلات فراوانی را بوجود آورده است.
اما این روزها میهمان ناخوانده دیگری وضعیت منطقه را دگرگون کرده است، آب فراوان سرریز شده از سیل در بالا دست از سویی راهی را برای رسیدن به هورالعظیم می جوید و از سوی دیگر بیم غرق شدن روستاها و مال و اموال و احشام بومی های منطقه خواب را از چشمان روستاییان ربوده است.
در این شرایط همچنان شرکت نفت نقش اول یاری به مردم منطقه است و همچنان هیچ خبری از انهایی که رسمی و غیر رسمی بخش اعظم بودجه و پول فروش همین نفت به انها اختصاص پیدا کرده است نیست، گواه این حرف همین عکس های منتشر شده از سیل بندی که نفتی ها در رفیع ساختند و شهر کوچک محروم را چون کودکی در آغوش امنیت گرفتند و البته یک جستجو ساده در اخبار وضعیت ساکنین بقیه روستا را که از نفت و تاسیساتش دور بوده اند اسفناک چون حال و روز پل دختر و معمولان نشان می دهد؛ همه اینها به این معنی است علیغم تبلیغاتی که می شود کسی فریادرس مردم نیست و علیرغم تبلیغاتی که نمی شود هنوز هم با تمام نداری ها و کمبودها نفت صف اول خدمت به مردم است. چرا اینهمه تلاش و خدمت رسانی توسط نفت و شرکت های تابعه ان همچون مهندسی و توسعه نفت و اروندان در منطقه دیده نمی شود؟ چرا تلاش های ملی حفاری در مهار سیل رسانه ای نمی شود؟
