نامه ای از یک کشور توسعه نیافته: ما را برای مقابله با تغییرات اقلیم مقروض نکنید

نامه یک کشور توسعه نیافته به COP26:ما درک می کنیم که کشورهای توسعه یافته سرشان خیلی شلوغ است، و در دوران پسا کرونا باید به فکر بهبود وضعیت اقتصادی خود باشند، اما دلیل اینکه ما نتوانستیم در مقابله با تغییرات اقلیم موفق باشیم هم همین است و برای ما، که در ابعاد جهانی، انتشار دهندگانی در حد نانو هستیم، کاهش انتشارات به هیچ عنوان اولویت نیست، کنار آمدن با آن اولویت است.

به گزارش «انرژی امروز» گاردین به قلم یک نویسنده ناشناس نوشت: یکی از بزرگترین موضوعاتی که در COP26 مطرح است تامین مالی راه های مقابله با تغییرات اقلیم است، تامین مالی که انتظار می رود کشورهای ثروتمند پیش پای کشورهای در حال توسعه بگذارند تا به آنها کمک کنند انتشارات گازهای گلخانه ای خود را کاهش دهند و با این بحران مقابله کنند.

در اجلاس کپنهاگ در سال 2009، قول و قرارهایی برای کمک سالانه دست کم 100 میلیارد دلاری (74 میلیارد پوندی) تا سال 2020 گذاشته شد و بعد از آن هم باید این کمک ها تا سال 2025 ادامه می یافت. اما این هدف اصلا عملی نشد. اخیرا گزارش سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) می گوید در سال 2019 تنها 80 میلیارد دلار از این تامین مالی پرداخت شد.

این حساب کتابها احتمالا در برابر آنچه که کشورهای بزرگ برای مقابله با کرونا پرداخته اند مبلغ ناچیزی باشد اما باید به تفاوت های دیگر آن هم اندیشید.

آب و هوای زیانبار، که سال گذشته در گوشه گوشه دنیا دیده شد، همراه شده است با تعدا زیاد چرخنده ها، طوفان های استوایی، سیل‌ها، خشکسالی ها و انواع دیگر بلایا، که به گفته پنل بین دولتی تغییرات اقلیم، مشخص است که گرم شدن اقلیم باعث و بانی آن بوده.

در نظر داشته باشید که این تامین مالی که قول داده شده علاوه بر آن چیزی است که کشورهای در حال توسعه باید خود برای مقابله با اقلیم خرج کنند.

هر نوع افزایش سهم بودجه ملی [در زمینه مقابله با تغییرات اقلیم] مرتبط هست با تاثیراتی که بحران اقلیمی بر جا می گذارد مثلا مقابله با بلایای طبیعی یا بازسازی خسارت های بر جا مانده.

ما درک می کنیم که کشورهای توسعه یافته سرشان خیلی شلوغ است، و در دوران پسا کرونا باید به فکر بهبود وضعیت اقتصادی خود باشند، اما دلیل اینکه ما نتوانستیم در مقابله با تغییرات اقلیم موفق باشیم هم همین است.

اما 100 میلیارد دلاری فقط قطره ای در برابر اقیانوس و این اعداد تنها داستان ما نیست: پول اصلا به طور متوازن پخش نمی شود.

کشورهای بزرگ در حال توسعه بیشترین میزان این پول را از آن خود کرده اند. آنها قادرند این پول ها را به راحتی جذب کنند و زیرساخت ها و پروژه های انرژی های تجدیدپذیر مثل انرژی های خورشیدی یا بادی دارند یا راه اندازی کنند.

اما برای ما، که در ابعاد جهانی، انتشار دهندگانی در حد نانو هستیم، کاهش انتشارات به هیچ عنوان اولویت نیست. کنار آمدن با آن اولویت است.

بدتر اینکه، خیلی از این پول ها به صورت وام و نه کمک مالی می رسد، حدود دو سوم منابع مالی اقلیمی وام هستند.

و این برای ما تله بدهی اقلیمی درست می کند. ما پیشتر هم به خاطر کرونا در این تله های بدهی افتاده ایم، و حالا به خاطر چیزی که در اصل و ابتدا عاملش نبوده ایم [تغییرات اقلیم] خود را بدتر از گذشته در عمق تله بدهی فرو ببریم؟

آنتونی گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد، می گوید 50 درصد از منابع مالی اقلیمی برای کنار آمدن با تغییرات اقلیم صرف می شود، که می تواند برای ما خوب باشد و به این معنی خواهد بود که بیشتر منابع مالی در کشورهای کمتر توسعه یافته خرج شود، نه در کشورهای با درآمدهای متوسط.

ایده دیگری هم هست: کشورهای توسعه یافته می توانند با ایده بدهی در مقابل کنار آمدن توافق کنند. بنابراین به جای اینکه کشورهای توسعه یافته اصرار کنند که ما بدهی های حالای خود را پرداخت کنیم، که اصلا پرداختش برای ما مشکل است، این پرداخت ها می تواند برای انطباق با تغییرات اقلیم صرف خودمان شود. این می تواند به توسعه اقتصاد ما کمک کند، و کاری کند که ما بتوانیم در برابر این آب و هوای بد مقاوم تر باشیم.