رویترز: اروپای تشنه انرژی برای پرکردن شکاف اوپک، نمی‌تواند به آمریکا امیدوار باشد
کارشناسان و تحلیلگران می‌گویند: افت تولید نفت باعث خواهد شد که میزان تولید نفت دنیا نتواند شکاف حاصل از کاهش تولید نفت اوپک را پر کند و این خود برای اروپا تنگناهای اقتصادی ایجاد خواهد کرد.
به گزارش «انرژی امروز» از رویترز، حفاران نفت شیل ایالات متحده در دو دهه گذشته از جستجوگران معمولی نفت تبدیل شده‌اند به مولتی‌میلیونر و ایالات متحده را به بزرگترین تولیدکننده جهان تبدیل کردند، اما اکنون این حفاری‌ها هم رو به اتمام هستند.
افزایش تولید نفت در حال کاهش است و مدیران اجرایی برخی از بزرگترین شرکت‌ها نسبت به کاهش تولید میادین نفتی پرکار و چاه‌های کم بازده هشدار می‌دهند.
روز یکشنبه، سازمان کشورهای صادرکننده نفت (اوپک) برای تصمیم‌گیری درباره حفظ خط تولید یا کاهش تولید خود تشکیل جلسه می‌دهد، آنها دیگر نگرانی بابت افزایش تولید نفت شیل به دلیل تصمیمات سیاسی خودشان ندارند. درحالی که پیشتر این مسئله مطرح بوده است.
به حاشیه راندن شیل ایالات متحده به این معنی است که مصرف کنندگان در سراسر جهان ممکن است با زمستانی با قیمت‌های بالاتر سوخت روبرو شوند. روسیه تهدید کرده است که فروش نفت را به کشورهایی که از سقف قیمتی اتحادیه اروپا حمایت می‌کنند متوقف خواهد کرد و ایالات متحده در حال کاهش عرضه از ذخایر نفتی اضطراری است که به کاهش تورم انرژی کمک کرد.
هزینه‌های تولید شیل ایالات متحده در حال افزایش است و هیچ نشانه‌ای وجود ندارد که سرمایه‌گذاران سختگیر خواسته‌های خود را برای بازدهی به جای سرمایه‌گذاری در توسعه حفاری تغییر دهند.
در طول یک دهه رشد خیره‌کننده، شیل به‌طور مداوم پیش‌بینی‌های تولید و مخالفت‌های طرفداران محیط‌زیست را نادیده می‌گرفت، زیرا فناوری روز به روز درهای جدیدی بر روی شیل گشود و صنعت انرژی جهانی را متحول کرد.
اما به نظر می‌رسد که هیچ فناوری جدید دگرگون کننده صنعت یا کاهنده هزینه‌ها وجود ندارد که بتواند این بار چشم‌اندازها را تغییر دهد. تورم هزینه‌ها را تا 20 درصد افزایش داده و چاه‌های تولیدی با بازدهی کمتر توانایی صنعت نفت را برای افزایش تولید کاهش می‌دهد.
مخارج تحقیقاتی و مهندسی در شرکت بزرگ میادین نفتی SLB در سال جاری از 2.4 درصد در مدت مشابه سال قبل به 2.3 درصد از درآمد تا سپتامبر کاهش یافت. در Helmerich & Payne، یکی از بزرگترین پیمانکاران حفاری، بودجه تحقیق و توسعه آن از 27 میلیون دلار در سال 2022 تنها 1 میلیون دلار افزایش خواهد یافت.
هفته گذشته تحلیلگران مورگان استنلی گفتند که هزینه‌های صنعت برای پروژه‌های جدید نفتی «در بهترین حالت اندک است و سطح مطلق سرمایه گذاری هنوز از نظر تاریخی پایین است.»
شیل در گذشته ثابت کرده مخالفان اشتباه می‌کنند. پس از جنگ قیمتی 2014-2016 اوپک، صدها شرکت نفتی را به ورشکستگی کشاند، شیل با روش‌های کم‌هزینه‌تر توانست نوآوری ایجاد کند. دستاوردهای بعدی آنها تا سال 2018 به ایالات متحده لقب بزرگترین تولید کننده نفت خام جهان را داد، و این امتیاز هنوز هم حفظ شده است.
به گفته مدیران، سرمایه گذاران سود سهام و بازخرید سهام را مقدم‌تر از افزایش تولید در چند سال گذشته می‌دانند.
برایان شفیلد که شرکت تولید نفت پارسلی انرژی را واگذار کرد و اکنون یک صندوق سهام خصوصی متمرکز بر انرژی را اداره می‌کند، گفت که این توانایی تولیدکنندگان شیل را برای واکنش به افزایش قیمت‌های بین‌المللی نفت تغییر داده است.
شفیلد گفت: «شیل قادر نیست باز هم تبدیل به یک تولید کننده نوسانی بازار شود، زیرا سرمایه‌گذاران تمایلی به تامین مالی ندارند«. او افزود که تقاضا برای پرداخت‌ها و ریزش مکرر قیمت، تولیدکنندگان نفت و شرکت‌های خدماتی را مجبور کرده که پروژه‌های علمی را کاهش دهند که به پیشرفت‌های تولید گذشته کمک می‌کرد.
ریچارد اسپیرز، معاون شرکت اسپیرز و اسوشیتد، می‌گوید: توسعه فناوری که منجر به نوآوری‌هایی مانند شکست هیدرولیکی چند مرحله‌ای شد، «آهسته‌تر و کندتر پیش خواهد رفت. دانستن اینکه اکنون تا چه اندازه و با چه سرعتی می‌توان حفاری کرد تبدیل به مشکل شده است».
دولت ایالات متحده انتظار دارد تولید کلی نفت در سال آینده به بالاترین حد خود برسد، اما در سال جاری چندین بار پیش‌بینی‌های خود را کاهش داده است. اخیرا چشم‌انداز رشد تولید در سال 2023 را 21 درصد کاهش داد و به 12.31 میلیون بشکه در روز رساند. این می‌تواند به معنای رشد کمتری در مقایسه با افزایش روزانه 500000 بشکه‌ای سال جاری باشد که در حال حاضر بسیار کمتر از انتظارات بالا برای افزایش حدود 900000 بشکه در روز در بهار امسال است.
تاثیر کاهش شیل
کاهش نفوذ شیل در داکوتای شمالی واضح است. این منطقه که زمانی پیشتاز صنعت نفت شیل ایالات متحده بود، حالا با بهره‌وری ضعیف چاه‌ها در منطقه باکن این ایالت و کمبود نیروی کار، از روزهای شکوفایی خود دور شده است.
به گفته شرکت فناوری تولید Novi Labs که بر بازگشت بهره‌وری چاه‌های نفت و گاز تمرکز دارد، حدود 4 درصد از موجودی حفاری شیل این منطقه همچنان در مکان‌های پرتولید یا Tier 1 باقی مانده است که نسبت به 9 درصد در ابتدای سال 2020 کاهش یافته است.
از آنجایی که تعداد مکان‌های حفاری اصلی در تمام میادین شیل کاهش می‌یابد، چشم‌انداز تاسف‌بار است. تولید شیل پس از رسیدن به اوج در مقایسه با چاه‌های نفتی معمولی به سرعت کاهش و پس از سال اول حدود 50 درصد کاهش می‌یابد.
بر اساس داده‌های اداره اطلاعات انرژی ایالات متحده، حوضه پرمین در غرب تگزاس و نیومکزیکو، بزرگترین و مهم‌ترین میدان نفتی ایالات متحده، تنها منطقه شیل ایالات متحده است که از سطح تولید نفت قبل از بیماری همه‌گیر کووید-19 فراتر رفته است.
به گفته محقق BTU، نرخ اولیه تولید در یک چاه جدید در بخش حوضه مرکزی میدلند در پرمین به طور متوسط حدود 790 بشکه در روز نفت است درحالی که شش ماه پیش این رقم 830 بشکه در روز بود. دورنمای تولید اولیه در میدان شیل دیگری، ایگل فورد شرقی، از 828 بشکه در روز به 778 بشکه در روز کاهش یافته است.
لین هلمز، مدیر بخش منابع معدنی داکوتای شمالی گفت: «ما با کمبود شدید نیروی کار وارد سال 2023 خواهیم شد. ایالت شمالی از لحاظ تاریخی در جذب کارگران با مشکل مواجه بوده است و بازار کار فشرده این مشکل را بدتر کرده است.»
هلمز می‌گوید که جذب نیروی کار برای خدمه مورد نیاز برای راه‌اندازی ناوگان دکل‌های فرکینگ دشوار بوده است و می‌افزاید دکل‌های حفاری بیشتری به سمت جنوب به سمت پرمین حرکت کرده‌اند.
آخرین داده‌های اداره آمار کار سالانه نشان می‌دهد که تعداد کارگران استخراج نفت و گاز در داکوتای شمالی بین سال‌های 2019 تا 2021، در مقایسه با کاهش 9.6 درصدی نیومکزیکو 12 درصد کاهش یافته است.
به گفته مایک استمان، مدیر اجرایی تولیدکننده شیل Tall City Exploration، نرخ تولید پایین‌تر یک چشم‌انداز بلندمدت است. او می‌گوید مسائل دیگری که باعث کاهش سودهای بالقوه شیل می‌شود فقدان شفافیت نظارتی و تمایل دولت ایالات متحده برای دور شدن از سوخت‌های فسیلی است.
وزارت انرژی ایالات متحده پیش‌بینی‌های خود را برای تولید نفت خام ایالات متحده پس از افزایش آهسته‌تر از حد انتظار، کاهش داده است.
