اندر مصائب نیروگاه فوکوشیما بعد از شش سال

هر چند نزدیک به شش سال از فاجعه اتمی در نیروگاه شماره یک ژاپن، فوکوشیما، در سال 2011 می‌گذرد، هنوز هم جستجوها برای یافتن سوخت هسته‌ای گداخته شده در نیروگاه ادامه دارد.

به گزارش «انرژی امروز» به نقل از The Mainichi، پایگاه اطلاع رسانی علوم ملی ژاپن، بین دسامبر 2016 و فوریه 2017، اوپراتور نیروگاه، شرکت برق توکیو، TEPCO، بیش از 800 کارگر را در داخل راکتور شماره دو در نیروگاه شماره یک مستقر کرده است اما تاکنون  این افراد قادر نبود‌ه‌اند محل سوخت گداخته هسته‌ای را شناسایی کنند.

تپکو برنامه‌هایی برای انجام مطالعاتی بر روی راکتورهای شماره یک و سه در دستور کار خود دارد اما مطمئنا راه سختی برای جستجوی سوخت هسته‌ای مذاب شده دارند. از سویی گمان می‌رود دست و پا زدن برای جستجوی این سوخت هم نتیجه‌ای منفی بر محیط زیست و هدف تپکو برای از رده خارج کردن فوکوشیما بین سال‌های 2014 و 2015 به جا بگذارد.

به غیر از مردانی که در فوکوشیما کار می‌کنند، ربات‌ها هم در این تحقیقات شرکت داشته‌اند. در مورد نیروگاه شماره دو فوکوشیما، از ربات‌ها استفاده شده است.

بررسی راکتور شماره دو نیروگاه و تجهیزات آلوده آن، چهار مرحله دارد: اول، کارگران حفره‌ای با قطر 11.5 سانتی‌متر در داخل دیواره مخزن آلوده حفر می‌کنند و اجازه می‌دهند ربات به داخل مخزن برسد، در مرحله دوم، کارگران لوله‌ای مجهز به دوربین را داخل این حفره وارد می‌کنند تا بتوانند وضعیت داخل مخزن را مشاهده نمایند؛ سوم یک ربات تمیزکننده وارد مخزن می‌شود تا رسوبات هسته‌ای را پاک و مسیر حرکت ربات بعدی را تمیز کند؛ و در نهایت یک ربات خودران شبیه عقرب در زیر راکتور حرکت کرده و به دنبال سوخت گداخته خواهد رفت. البته در این میان مشکلاتی پیش بینی نشده هم پیش آمد.

کیزو ایمهوری، از غول صنایع سنگین IHI که در مرحله سوراخ کردن این مخزن مشارکت داشته‌ است می‌گوید: فرورفتگی‌های پیش‌بینی نشده زیادی در کف ساختمان راکتور هسته‌ای به وجود آمده است.

به این ترتیب ماشین‌ها نوانسته‌اند به حد کافی به نواحی مورد نیاز نزدیک شوند، از این رو بر روند تحقیقات تاثیر مخربی داشته است.

یکی از اقداماتی فوری برای جلوگیری از این مشکل، ساخت یک صفحه پوششی یک متر در یک متر برای پوشاندن این فرورفتگی‌هاست اما کارگرانی که می‌خواهند این صفحه را در مکان خود قرار دهند با حجم زیادی از مواد رادیواکتیو مواجه هستند.

علاوه بر این حفره‌ها، راکتورهای شماره یک و سه نیروگاه فوکوشیما که از سال 1970 شروع به کار کردند، بخش‌های زیادی دارند که باید تعمیراتی بر روی آن‌ها انجام شود و این بخش‌ها در نقشه‌های ساختمانی اولیه وجود ندارد.

مشکل دیگری هم وجود دارد؛ ماشین‌ها قادر نیستند به کنار این مخزن برسند، که معنی آن این است که کارگرها نمی‌توانند کار حفاری را انجام دهند. دلیل آن هم از بین رفتن پوسته مخزن است. این مشکل زمانی حل شد که کارگرها توانستند با دست این پوسته را تمیز کنند، اما همین کار باعث شد تا این کارگرها در معرض تشعشعات بیشتری قرار گیرند.

ایجاد حفره در راکتور شماره دو تقریبا 20 روز طول کشید تا کامل شود؛ در طول این مدت کارگرانی که در این محل کار می‌کردند در معرض تشعشعاتی به بزرگی 4.5 میلی‌سیورت قرار گرفتند. براساس آیین‌نامه‌های ملی، تماس با اشعه برای کارگر نباید از 20 میلی سیورت در سال بیشتر شود. از این رو کارگرانی که در معرض این اشعه‌ها هستند فقط می‌توانند پنج بار در این پروژه کار کنند.

با وجود این، برای اطمینان از این‌که متخصصان بسیار ماهر در زمینه نیروگاه‌های برق اتمی در این تحقیقات مربوط به سوخت گداخته هسته‌ای مشارکت داشته باشند، لازم است تا از ربات‌ها تا حد ممکن استفاده شود تا مقدار تماس کارگران با اشعه به کمترین مقدار برسد.

همزمان، که نیروگاه اتمی شماره یک فوکوشیما همانند یک «اتاق سوزان» بود، نیروی انسانی باید بیشترین محافظت را داشته باشند. مسوولین تپکو معتقد هستند: که اگر کاملا به ربات‌ها وابسته باشیم این دستگاه‌ها قادر نخواهند بود با مشکلات پیش‌بینی نشد کنار بیایند. فرایند از رده خارج کردن این راکتور، بسیار زمان‌بر خواهد بود.