تمرکز شورون بر تولید نفت شیل در داخل آمریکا

شورون در حال بازگشت به داخل و حوضه‌های نفتی داخل خاک آمریکااست. این غول نفتی پس از ادغام تگزاکو در خود و رای خرید آنادارکو پترولیوم در سال 2019 حوزه فعالیتش را در صنعت شیل ایالات متحده فراتر تصور گسترش داده است. شورون در جدیدترین حرکتش حوضه عظیم پرمین را نیز به دارایی‌های خود افزوده است، احتمالاً با هزینه کمتری نسبت خرید آنادارکو.

ابتدا قرار بود این قرارداد 5 میلیارد دلاری در سال 2020 برای خرید شرکت نوبل انرژی منعقد شود. دوشنبه هفته گذشته اعلام شد یک معامله 6.3 میلیارد دلاری برای خرید شرکت PDC Energy انجام شده است. این دو قرارداد اگرچه در ظاهر کوچک به نظر می‌رسند اما در سراسر وایومینگ، کلرادو و نبراسکا، شورون را به بزرگ‌ترین تولیدکننده نفت و گاز در حوزه به شیل دنور-ژولزبورگ تبدیل خواهد کرد.

به طور موازی، شورون در حالگسترش حوضه دی‌جی به منطقه استخراج نفت شیل خود است. به ظاهر، افزودن این مکان به دارایی‌های شورون ممکن است تعجب‌آور باشد، زیرا اضافه شدن یک منطقه دارای نفت شیل از کلرادو شورون را در رادار فعالان وال استریت قرار خواهد داد. این ایالت از نقطه نظر مقررات حتی خطرناک‌تر از تگزاس یا نیومکزیکو قلمداد می‌شود.

با این حال، با نگاهی عمیق‌تر مشخص می‌شود حوضه دی‌جی به زودی جزو 5 دارایی برتر شورون از نظر تولید و تزریق پول به جریان نقدی این شرکت تبدیل خواهد شد. مطابق انتظارات، اگر این قرارداد تا پایان سال منعقد شود، شورون حدود 360.000 بشکه نفت در روز را از آنجا استخراج می‌کند که تا سال 2024 به راحتی با حداقل 10 درصد افزایش، به 400.000 بشکه در روز خواهد رسید.

به نظر می‌رسد شورون از این واقعیت استفاده کرده است که هر شرکت نفتی در کلرادو قرار دارد، به دلیل نگرانی سرمایه‌گذارانش در مورد ریسک نظارت‌های زیست‌محیطی، تمایل به تخفیف در فروش دارد. PDC Energy هم از این قاعده مستثنی نبود. شورون این ذخایر نفت و گاز را نسبتاً ارزان خریداری کرده و استخراج هر بشکه نفت حدود 7 دلار برایش هزینه خواهد داشت.

این شرکت انتظار دارد که با این معامله به سرعت حدودیک میلیارد دلار به جریان نقدی آزاد سالانه‌اش اضافه شود. این رقم ممکن است افزایش هم یابد زیرا موجودی این حضوه ممکن است به طور قابل توجهی بیشتر از آنچه شورون برآورده کرده، باشد.

مهم‌ترین سوال مهم از منظر تجاری (اگرچه باید ریسک‌های زیست‌محیطی را هم لحاظ کرد) این نیست که چرا شورون خرید می‌کند، بلکه این است که چرا PDC Energy می‌فروشد؟ چنین خریدی یک برتری استراتژیک هم برای شورون ایجاد خواهد کرد. این خرید گویای تغییرات جغرافیایی و تجاری است که در صنعت استخراج نفت و گاز شیل در ایالات متحده در حال انجام است.

از 5 حوضه اصلی شیل آمریکا، تولید در 2 حوضه، جایی که انقلاب شیل عمدتاً از آنجا سرچشمه گرفت، از دوران اوج خود گذشته است: تولید در بیکن (داکوتای شمالی) و ایگل فورد (جنوب تگزاس) به اوج خود رسیده و از این به بعد به مرور افت خواهد کرد. حوضه دیگر (آنادارکو-وودفورد در اوکلاهما) نیز احتمالاً نیز به اوج تولید خود رسیده است. در عرصه رقابت بین بازیگران بزرگ نفت شیل، امروز همه چیز درمورد حوضه‌های پرمین و دی‌جی خلاصه شده است. با این خرید، در هر دو حوضه، شورون تبدیل به یکی از تولیدکنندگان برتر شده است.

براساس بیانیه‌های شرکت سیتی‌گروپ، تا سال آینده حدود 40 درصد از جریان نقدی عملیاتی شرکت از استخراج نفت و گاز از میادین خشکی و فراساحلی در آمریکا تامین می شود. این یعنی شورون با افزودن حوضه پرمین به دامنه فعالیت‌هایش، تمرکز بیشتری بر روی تولید در آمریکا می‌گذارد. شورون با سرعت قابل ملاحظه‌ای بین‌المللی شدن خودش را پس از ادغام با تگزاکو در حدود دو دهه پیش و زمانی که واحدهای تجاری قدرتمندی در مکان‌های دوردستی مانند استرالیا و قزاقستان ایجاد کرد، آغاز کرد اما به تازگی این روند را معکوس کرده و بر روی تولید در داخل خاک آمریکا تمرکز کرده است.