پاکستان باید از پتانسیل انرژی ایران استفاده کند

مقاله ای به قلم «احمد فاروقی» ر این عقیده است که پاکستان باید از پتانسیل ایران به عنوان بزرگترین کشور دارنده ذخائر انرژی جهان استفاده کند.

فاروقی در مقاله خود با تشریح ریشه های تاریخی و فرهنگی دو کشور، می نویسد: در واقع پاکستان با جمهوری اسلامی ایران اشتراکات بیشتری نسبت به دیگر کشورهای جهان دارد و زبان فارسی، چند صد سال زبان درباری پادشاهان گورکانی و مسلمان بر شبه قاره هند از جمله پاکستان بوده است.

این رسانه می افزاید: این اشتراکات امروز نیز بسیار پررنگ است، زیرا که ترانه ملی پاکستان به فارسی نگاشته شده و زبان فارسی مکمل زبان اردو است، به نحوی که اگر کلمات فارسی را از اردو حذف کنیم چیزی باقی نمی ماند.

احمد فاروقی همچنین با تبیین تاریخ روابط دو کشور، می نویسد: ایوب خان و یحیی خان روسای جمهوری پاکستان از 1958 تا 1971 روابط بسیار نزدیکی با ایران داشتند، اسکندر میرزا رئیس جمهوری پاکستان که حکومتش از سوی «ایوب خان» سرنگون شد پس از مرگش در انگلیس در تهران به خاک سپرده شد.

این مقاله می افزاید: روابط پاکستان با ایران در زمان زمامداری ذوالفقار علی بوتو (1971-1977 ) زمانی که وی از اقدام کشورهای عربی در خودداری از فروش نفت حمایت کرد رو به سردی گرایید، زیرا شاه ایران از تحریم نفت علیه غرب حمایت نکرد.

زمانی که ژنرال ضیا پس از کودتا علیه ذوالفقار بوتو در پاکستان به قدرت رسید، انقلاب اسلامی در ایران در شرف پیروزی بود و همزمان ارتش شوری افغانستان را اشغال کرد و وی با نزدیک شدن به کشورهای عربی به ویژه عربستان سعودی از ایران انقلابی فاصله گرفت. به نوشته این مقاله ، «عمران خان» در 100 روز نخست دوران مسئولیتش در کسوت نخست وزیر پاکستان، به کشورهای عربستان سعودی،امارات متحده عربی و چین سفر کرد که این سفر در کنار دستاوردهای مالی و اقتصادی به توسعه روابط با این کشورها منجر شد.

این روزنامه می افزاید: سهم کشور همسایه غربی پاکستانا یعنی ایران با جمعیت 80 میلیون نفر در سیاست خارجی پاکستان کجاست؟

در مقاله دیلی تایمز پاکستان آمده است: حالا قدرت در پاکستان پس از گذشت چند دهه به عمران خان رهبر حزب تحریک انصاف رسیده است که دوره آغاز حکومت وی با مشکل گروگانگیری تعدادی از مرزبانان ایرانی در نقطه صفر مرزی بین دو کشور ازسوی یک گروه تروریستی مواجه شد.

این مقاله نویس در ادامه این پرسش را طرح می کند که در چنین شرایطی، آینده روابط ایران و پاکستان چگونه رقم خواهد خورد؟

روزنامه پاکستانی در ادامه این مقاله از قول نویسنده آن آورده است: این پرسش را از «الکس وتن کا» نویسنده کتاب «روابط ایران و پاکستان» پرسیدم که وی گفت:پاکستان با مشکل جدی کمبود انرژی مواجه است پس چرا این کشور از همسایه غربی یعنی ایران نیاز انرژی خود را تامین نمی کند؟

بر این اساس، ایران بزرگترین کشور دارنده ذخائر انرژی جهان است، پس چرا پاکستان در راستای منافع ملی خود نباید خطوط لوله گاز و نفت با ایران احداث کند و چرا پاکستان نباید از پتانسیل بسیار زیادی که در همسایگی با ایران دارد برای بهبود شرایط زندگی مردم خود استفاده کند؟

به عقیده «الکس وتن کا» نویسنده کتاب «روابط ایران و پاکستان»، ایران یکی از کشورهایی است که در طول سال برق مازاد بر نیاز تولید می کند پس چرا پاکستان نباید کمبود برق خود را از طریق ایران جبران کند؟

مقاله نویس روزنامه «دیلی تایمز» پاکستان بر این عقیده است که پاسخ این پرسش ها واضح است زیرا آمریکا و برخی کشورهای عربی حوزه خلیج فارس مانع اصلی توسعه روابط بین اسلام آباد و تهران هستند و به رغم دیگر کشورهای جهان اینجا منافع سیاسی بر منافع اقتصادی چیره شده است.

در بخش دیگر این مقاله آمده است: از سوی دیگر پاکستان سیاست هندهراسی را در جهان دنبال می کند، در صورتی که جمهوری اسلامی ایران، غرب به رهبری آمریکا را دشمن خود تلقی می کند.

«احمد فاروقی»در ادامه این مقاله آورده است: تعامل دیگر کشورها با هند در سیاست خارجی پاکستان نقش مهمی دارد و درحال حاضر هند روابط بسیار نزدیکی با ایران دارد به نحوی که این کشور به واردات نفت از ایران در زمان تحریم های ضد ایرانی آمریکا نیز ادامه داد و هند هم اکنون در حال ساخت بندر چابهار در ایران است تا بتواند از این طریق با افغانستان روابط تجاری داشته باشد.

این مقاله می افزاید: سیاست نزدیکی به کشورهای عربی و دوری از ایران در زمان حکومت دیکتاتوری ژنرال «ضیا الحق» در پاکستان کلید خورد، وی نخستین حاکم پاکستان بود که اشتراکات چند صد ساله بین ایران و پاکستان را نادیده گرفت.

در بخش دیگری از این مقاله آمده است: در زمان کنونی که عربستان کمک 6 میلیارد دلاری به پاکستان را اعلام کرد، ارتش پاکستان دیگر نمی تواند در مورد جنگ یمن بیطرفی خود را حفظ کند و دولت کنونی پاکستان با نادیده گرفتن رفتار نامناسب کارفرمایان عربی با کارگران پاکستانی در کشورهای عربی، راهبرد توسعه روابط با کشورهای حوزه خلیج فارس را در پیش گرفت.

احمد فاروقی در پایان مقاله خود در دیلی تایمز پاکستان نوشت:سیاست دولت کنونی پاکستان به رهبری عمران خان برای میانجی گری بین عربستان و ایران، همان سیاست «ضیا الحق» برای میانجیگری بین ایران و عراق بود که با ناکامی مواجه شد و شاید هم عمران خان از یکی از دو کشور ایران و عربستان که هر دو روابط خوبی با هند دارند بخواهد تا برای نزدیکی روابط بین اسلام آباد و دهلی نو میانجی گری کند.