این‌بار شیل آمریکا نجات‌دهنده نخواهد بود
به گفته تحلیلگران و مدیران اگرچه پس از رکود سال گذشته پول‌های نقد بسیاری به سمت حفاری‌های نفت شیل ایالات متحده سرازیر شده است اما بعید است تولیدکنندگان آمریکایی تولد نفت را آنقدر بتوانند بیشتر کنند که جایگزین میزان کاهش نفت اوپک‌پلاس باشد.
به گزارش «انرژی امروز» از بلومبرگ؛ حتی اگر تولیدکنندگان شیل قصد تولید بیشتر نفت را داشته باشند باز هم به دلیل محدودیت‌های کارگری و تجهیزات، این تولیدکنندگان به هدف خود نخواهند رسید. این همه به آن معنی است که نفت شیل دیگر نمی‌تواند به مانند دوران قبل از شیوع کرونا بازارهای جهانی را مدیریت کند.
برندان مک کراکن، مدیر اجرایی شرکت اووینتیو، که در حوزه پرمیان فعال است، می‌گوید نمی‌توان با هماهنگی کامل گفت که واکنش نفت شیل چه خواهد بود. چند سالی هست که ما تولیدکنندگان شیل این تجارت را برای بازگشت سرمایه و جریان آزاد پول دنبال می‌کنیم و در طولانی مدت یا در کوتاه مدت این روند تغییر نخواهد کرد.
رشد تولید ایالات متحده کمتر از نصف میزان قبل از سال 2020 است و تولید کلی هنوز به سطح قبل از همه گیری کرونا بازنگشته است. پیش‌بینی‌کنندگان عمده شاهد رشد تنها 500 هزار بشکه در روز در سال جاری از حوزه پرمین هستند و این سریع‌ترین رشد میادین شیل است، این میزان کمتر از نیمی از بیش از 1 میلیون بشکه در روز کاهش اعلام شده توسط اوپک پلاس در روز یکشنبه است.
جان آرنولد، تاجر و میلیاردر مستقر در هیوستون در توییتر نوشت: «کاهش اوپک تنها به دلیل ناتوانی/عدم تمایل بخش نفت شیل آمریکا برای رشد با همان نرخی که در سال‌های 2016-2020 بود، ممکن شد. با وجود کشش عرضه بسیار کمتر در بازار امروز، اوپک کمتر نگران از دست دادن سهم بازار در صورت دفاع از قیمت‌های بالاتر است».
این با روندی که در دهه گذشته شاهدش بودیم در تضاد است، آن موقع شیل آمریکا خاری در چشم اوپک بود و از پول ارزان برای احیای میادین نفتی قدیمی و قابل بهره‌برداری با فناوری‌های جدید شکست استفاده می‌کرد. رشد چشمگیر بخش نفت ایالات متحده از سال 2012 تا اوج خود در سال 2020، بیش از مجموع کل تولید کنونی عراق و ایران، نفت خام بیشتری را به بازارهای جهانی اضافه کرد. این موضوع سازمان کشورهای صادرکننده نفت و متحدانش را که تسلط خود بر بازار را در معرض تهدید قرار داده بودند، عصبانی کرد.
اما این رشد فزاینده تولید ایالات متحده برای سهامداران کار چندانی نداشت، زیرا به طور معمول مدیران اجرایی بدهی خود را افزایش می‌دهند و پول بیشتری را به چاه‌های جدید می‌ریختند. سقوط تقاضای نفت در طول همه‌گیری کرونا، بسیاری از حفاری‌های کوچک‌تر را به ورشکستگی کشاند و آنهایی که جان سالم به در بردند قول دادند که هرگز استراتژی تعقیب رشد تولید را به هر قیمتی تکرار نکنند.
سال گذشته، زمانی که قیمت نفت پس از حمله روسیه به اوکراین به بیش از 100 دلار در هر بشکه رسید، این نظم جدید مورد آزمایش قرار گرفت و ماندگار شد. علیرغم درخواست‌های ناامیدانه دولت بایدن، مدیران اجرایی از تسریع برنامه‌های تولید خودداری کردند. در نهایت درستی اقدام آنها ثابت شد، زیرا حتی با کاهش قیمت‌ها در نیمه دوم سال، این شرکت‌ها سودهای بی‌سابقه‌ای به دست آوردند.
پیتر مک نالی، رئیس انرژی جهانی در Third Bridge، شرکت ارائه‌دهنده اطلاعات بازار، می‌گوید: «آمریکا بعید است به این زودی شکاف اوپک را پر کند. بازار سهام آن دسته از تولیدکنندگانی را که متعهد به برنامه‌های مخارج تهاجمی‌تر هستند مجازات کرده است.»
