تاثیر تغییرات اقلیم بر بازار املاک آمریکا
دهه‌هاست آمریکایی‌ها به مکان‌هایی می‌روند زیبا اما آسیب‌پذیر در برابر تغییرات اقلیم. فلوریدا که زمانی یک مرز باتلاقی بود، اکنون سومین ایالت پرجمعیت آمریکا است. این از سویی طوفان‌ها اغلب به این ایالت آسیب زده‌اند. تا سال 2015، سواحل اقیانوس اطلس و خلیج بیش از 13 تریلیون دلار املاک و مستغلات داشتند. در سمت غرب هم وضعیت همین است. اینجا خانه‌ها در حال تکثیر هستند و طبیعت و توسعه در حالی باهم پیش می‌روند که با نگرانی به هم می‌نگرند. فصل آتش‌سوزی‌های وحشیانه هم گویی پایانی ندارد.
به گزارش «انرژی امروز» از اکونومیست، هزینه‌های مالی طوفان‌ها و آتش‌سوزی‌ها بیش از هر چیز دیگری به تعداد خانه‌هایی که مردم برای ساختن در مکان‌های پرخطر انتخاب می‌کنند بستگی دارد. پس از تعدیل تورم، تا کنون در سال 2023 بیش از هر سالی که اداره ملی اقیانوسی و جوی آمریکا ثبت سوابق خود را از آغاز کرده، فجایع میلیارد دلاری رخ داده است. زیان‌ها به عنوان نسبت تولید ناخالص داخلی در چهار دهه گذشته ثابت مانده است. اما استثنائات محلی بزرگی وجود دارد: خسارت طوفان سال گذشته بین 7.5 تا 10 درصد از تولید ناخالص داخلی ایالت فلوریدا به این ایالت خسارت وارد کرد.
کسانی که از مزایای زندگی در مناطق پرخطر (مانند منظره باشکوه اقیانوس) لذت می‌برند، باید شرط پرداخت هزینه‌ها را نیز قبول کنند. با این حال، هر دو دولت فدرال و ایالتی با پرداخت یارانه یا سرکوب نرخ بیمه اموال در چنین مکان‌هایی، اطمینان حاصل می‌کنند که قرار نیست ساکنان ایالت این هزینه‌ها را پرداخت کنند. همین امر باعث شده مردم در ساخت ساختمان‌ها نکات ایمنی را رعایت نکنند. یک گزارش جدید از بنیاد فرست استریت، گروه تحقیقاتی غیرانتفاعی، نشان می‌دهد که اگر خطرات اقلیم به درستی در نظر گرفته شود، تقریبا یک چهارم تمام املاک در قاره ایالات متحده بیش از حد ارزش گذاری می‌شوند. این 39 میلیون ملک نشان دهنده حباب بیمه اقلیمی است که توسط دولت متورم شده است.
شرکت‌های بیمه خصوصی که پس از بلایا در اثر پرداخت‌های هنگفت ضرر دیده‌اند، بازارهای پرخطری مانند فلوریدا و کالیفرنیا را رها می‌کنند. صاحبان خانه‌ها به آخرین راه‌حل بیمه‌گرهای دولتی روی می‌آورند که پوشش کمتری را برای قیمت بالاتر ارائه می‌دهند. هنگامی که این طرح‌ها نمی‌توانند مطالبات را پوشش دهند، اغلب مالیات دهندگان با صورت حساب‌های بالا دریافت می‌کنند. با ادامه تغییرات اقلیم، بخش‌هایی در آمریکا رشد می‌کنند که نیاز به بیمه ندارند.
در سطح فدرال، برنامه ملی بیمه سیل، که بیمه یارانه‌ای سیل را به صاحبان‌خانه در مکان‌های خطرناک ارائه می‌دهد، غرق در بدهی است. آژانس مدیریت اضطراری فدرال آمریکا (fema) که این برنامه را اجرا می‌کند، نرخ‌ها را افزایش می‌دهد. اما مالکان با لغو سیاست‌های خود اعتراض می‌کنند و سیاستمدارانی نماینده‌شان هستند تهدید به مداخله می‌کنند.
چنین ناسازگاری دو حزبی است. سیاستمداران ایالتی و ملی، دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان، ترجیح می‌دهند نرخ‌ها را به طور مصنوعی پایین نگه دارند، رای دهندگان را راضی و پایه‌های مالیاتی خود را دست نخورده نگه دارند. این کوته بینانه است. تا زمانی که ریسک فاجعه کمتر از قیمت باشد، مردم متحمل هزینه‌های بیشتری خواهند شد و مشخص نیست مالیات‌دهندگانی که در مکان‌های نسبتا امن زندگی می‌کنند تا چه زمانی از پرداخت یارانه به بیمه راضی خواهند بود، به‌ویژه زمانی که یارانه‌گیران ثروتمند هستند. مطالعه دفتر بودجه کنگره در سال 2007 نشان داد که 23 درصد از املاک ساحلی با بیمه یارانه سیل خانه‌های دوم این مردم هستند. مالیات دهندگان نباید به زنان خانه‌دار واقعی میامی در ساخت قلعه‌های کنار دریا کمک کنند.
در عوض، سیاستگذاران باید به بیمه‌گران خصوصی اجازه دهند تا نرخ‌های واقعی معتبری را تعیین کنند تا بتوانند به پوشش بیمه ادامه دهند. حق بیمه واقعی از ساخت و سازهای جدید و بی‌پروا جلوگیری می‌کند. این بیمه‌ها به صاحبان خانه‌های موجود آسیب می‌رسانند، بنابراین سیاستمداران احتمالا مجبور خواهند شد به ارائه بیمه دولتی سیل، حداقل به طور موقت، برای کسانی که توانایی پرداخت هیچ چیز دیگری را ندارند، ادامه دهند.
در نهایت، برخی از آمریکایی‌ها برای در امان ماندن از بالاآمدن آب دریاها، سیل‌های خروشان و شعله‌های آتش باید حرکتی به خود بدهند. دولت باید این انتقال را تسهیل کند: به عنوان مثال، آژانس مدیریت اضطراری فدرال آمریکا می‌تواند به صاحبان خانه‌هایی که توانایی پرداخت بیمه خود را ندارند، خرید پیشنهاد دهد. اما اشتباه نکنید: هرچه سیاستمداران طولانی‌تر به ساخت و ساز در مکان‌های خطرناک یارانه بدهند، درد بدتر خواهد شد و صورت حساب نهایی بزرگ‌تر خواهد بود.
