استفاده از روش های تصمیم گیری چند معیاره جهت انتخا نوع قرارداد مناسب برای پروژه های نفت و گاز
در کشور ما با توجه به وجود نیروی انسانی مستعد و ذخایر فراوان نفتی و گازی – تعیین مدل قراردادی منطبق با نیازهای کشور، قانون اساسی و درعین‌حال ایجاد زمینه تعامل اقتصادی با دنیای مدرن امروز امری لازم و ضروری است.
با توجه به اینکه هدف از انجام پژوهش جاری ارائه رویکردی جهت رتبه‌بندی قراردادهای مرسوم در صنعت نفت و گاز و انتخاب از میان آن‌ها هست، ابتدا با مصاحبه با خبرگان صنعت نفت و گاز انواع قراردادهای نفتی شامل قراردادهای امتیازی، قراردادهای مشارکت در تولید، قراردادهای بیع متقابل و قراردادهای جدید نفتی ایران شناسایی شدند. سپس با استفاده از مراجع علمی معتبر و مطالعات کتابخانه‌ای معیارهای موثر بر انتخاب قراردادها مشخص و با توجه به اینکه شرایط اقتصادی، فرهنگی و صنعتی هر کشور می‌تواند منحصربه‌فرد باشد، از میان معیارهای شناسایی‌شده، معیارهای معنادار در صنعت نفت و گاز ایران با توزیع پرسشنامه استاندارد میان فعالان و خبرگان صنعت نفت و گاز مشخص گردیدند.
در ادامه پس از دسته‌بندی ارزیابی این معیارها توسط روش‌های آماری نظیر آزمون تحلیل واریانس و آزمون مقایسات توکل، اولویت‌بندی گزینه‌ها با فن تاپسیس انجام گرفت. روش تاپسیس یک روش تصمیم‌گیری دقیق و کارا برای اولویت‌بندی گزینه‌ها از طریق شبیه نمودن به جواب ایده آل هست. مزیت دیگر این روش، دخالت هم‌زمان معیارهای کمی و کیفی در ارزیابی و اولویت‌بندی گزینه‌های تصمیم‌گیری است. . نتایج پژوهش حاکی از اهمیت بالای معیارهای حاکمیت و مالکیت، تضمین برداشت صیانتی از میدان و حداکثر استفاده از توان مهندسی بودند. همچنین نتایج اولویت‌بندی قراردادها حاکی از انتخاب قرارداد IPC به‌عنوان مناسب‌ترین قرارداد برای صنعت نفت و گاز کشور بود.
استاد راهنما: محمد مهدی نصیری
استاد مشاور: فریبرز جولای
سال انتشار: شهریور 1395
