استرداد منطقه قراردادی در قراردادهای بالا دستی نفت و گاز
پس از انعقاد قراردادهای نفت و گاز، شرکت‌های نفتی بین‌المللی عملیات اکتشافی را شروع می‌کنند. با انجام آزمایش‌ها و نمونه‌گیری‌ها، مناطقی که از نظر شرکت‌های نفتی در آن‌ها منابع نفتی وجود ندارد و یا قابل تجاری سازی نباشد، مشخص می‌شود. دولت میزبان با توجه به حق انحصاری شرکت نفتی نمی‌تواند این مناطق را تا پایان مدت قرارداد به شرکت دیگری واگذار کند. راه گریز از این وضعیت، درج شرطی به نام «استرداد منطقه‌ی قراردادی» در قرارداد است. به کمک این شرط، از بلوکه شدن این مناطق در دست شرکت نفتی و بدون استفاده ماندن آن جلوگیری می‌شود.
درج این شرط برای طرفین قرارداد مزایا و معایبی در پی دارد که در این مقاله به تفصیل و با نگرش حقوقی و اقتصادی به آن پرداخته می‌شود. صرف استرداد فیزیکی منطقه‌ی قراردادی، به معنای اجرای تعهد شرکت نفتی نمی‌باشد، بلکه انجام استرداد مستلزم طی فرایند و شرایط خاصی است که در صورت تحقق آن‌ها، تعهد به درستی اجرا شده است و در غیر این صورت، شرکت‌های نفتی با تضمینات قانونی یا قراردادی مواجه خواهند شد.
استاد راهنما: دکتر ابراهیمی
استاد مشاور: دکتر رستمی
سال انتشار:1394
